လေရာင္ ဆမ္း၍လန္းသည့္ မာလာ အပိုင္း....၃
“အလိုေလး … ဘယ့္နွယ္ လုပ္လိုက္တာတုန္း..”
“သခင္မ.. သခင္မ.. ဘုရားဘုရား.. သခင္မ ကိုၾကည့္ၾကပါဦး..”
“ဟို ျပည့္တန္ဆာမ.. အပ်က္မ.. ငါတို႔ သခင္မကို ေသေၾကာင္းၾကံတာ..”
“ရုပ္ကေလး လွသေလာက္ စိတ္ဓာတ္က ၾကမ္းၾကဳတ္လွပါလား..”
“ဒီလို မိန္းမယုတ္ေတြ ဒီလိုပဲ ယုတ္မာၾကတာ..”
“အရွင္မထားနဲ႔.. သင္းကို အေသ သတ္ပစ္..”
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆဲဆို ဆူညံသံမ်ားက အိမ္ေတာ္ တစ္ခုလံုး လႊမ္း သြားသည္။ အမႈထမ္း ေယာက်ၤား မိန္းမမ်ား သီရိမာ ရွိေနရာ အိပ္ခန္း လသာေဆာင္ဆီ ေျပးတက္လာၾက၏။ ဆံစုမ်ားကို ေဆာင့္ဆြဲၾကသည္။ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ကိုယ္အႏွံ႕ အလုအယက္ ရိုက္ပုတ္ ကန္ေက်ာက္ၾက၏။ ၾကမ္းတမ္းေသာ အလုပ္သမားမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ သီရိမာ အရိုးအသားမ်ား စိစိညက္ညက္ ေၾက မတတ္ ဒဏ္ရာမ်ား ရကုန္ေတာ့သည္။
“ဟာ.. သီရိမာ.. မင္းတို႕ ဘယ္လို ျပဳေနၾကတာတုန္း..” နႏၵသူၾကြယ္၏ အသံ။ လူတစ္စု၏ ရိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္မႈမ်ား ရုတ္ခ်ဥ္း ရပ္တန္႔ သြားေသာ္လည္း ၾကမ္းတမ္းသန္မာသည့္ လက္ၾကီးမ်ားက မိမိအား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ထားဆဲ။
“သူ သခင္မကို ေထာပတ္ ဆီပူရည္ေတြနဲ႕ ေလာင္းခ်တယ္ သူေဌးမင္း..” “ဟုတ္တယ္ သူေဌးမင္း.. ဒီမိန္းမ တကယ္ ၾကမ္းၾကဳတ္ ယုတ္မာတယ္..” “အေသ သတ္သင့္ပါတယ္ သူေဌးမင္း.. ခြင့္လႊတ္ဘို႔ လံုး၀ မသင့္ပါဘူး..” “……” “……” “……”
“ဟင္.. ဥတၱရာ.. ငါ့ရဲ႕ ဥတၱရာ.. သူ ဘယ္လို ျဖစ္သြားရွာျပီလဲ.. ဥတၱရာ ေရ..”
တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ တိုင္တန္းေနသည့္ စကားမ်ားကို ဆံုးေအာင္ပင္ နားမေထာင္ႏိုင္။ လူအုပ္ၾကီး အလယ္မွ ထုေထာင္း ရိုက္ႏွက္ ခံေနရသည့္ မိမိ ကိုလည္း လွည့္၍မွ်င္ပင္ မၾကည့္။ ဥတၱရာ ရွိရာ ေအာက္အထပ္ဆီ အပူတျပင္း ေျပးဆင္း သြားေတာ့၏။ တဒုန္းဒုန္း ေျပးဆင္းသြားေသာ သူ႕ ေျခသံမ်ားက ရိုက္ႏွက္ ထုေထာင္းမႈ မ်ားထက္ အဆ မ်ားစြာ နာက်င္ေစပါသည္။ သီရိမာ ရင္ထဲ အသည္းထဲမွ ေကာင္းစြာ သိလိုက္ရျပီ။ မည္သို႔ပင္ အထူးထူးေသာ ဆြဲေဆာင္မႈမ်ားျဖင့္ ရစ္ပတ္ ဖြဲ႕ေႏွာင္ လိုပါေသာ္လည္း မိမိ မွာကား အခစား။ မိမိ ခႏၶာႏွင့္ အျပဳအမူတိုင္းသည္ တန္စိုး ေငြေၾကးျဖင့္ တိုင္းျဖတ္ အပ္သည့္ ေရာင္းကုန္။ ဥတၱရာက နႏၵသူၾကြယ္ရဲ႕ ကာမပိုင္။ အဘိုးထိုက္လွေသာ ၾကင္သူသက္ထား။ ျမင့္ျမတ္လွေသာ ဇနီးမယား။ မိမိက သူ႕ အား သာယာမိ၍၊ အခ်စ္ တည္းဟူေသာ ႏြံ အလယ္တြင္ နစ္ျမဳပ္ မိ၍၊ သူ ၏ ထာ၀ရမယား ျဖစ္လို၍ ဤႏွယ္ ရူးမိုက္စြာ ျပဳမွားမိခဲ့ျပီ။ အသိကင္းမဲ့စြာ မိုက္မဲ မႈ၏ ေနာက္တြင္ ရွင္းရွင္း သိလိုက္ရသည္က နႏၵသူၾကြယ္၏ ေမတၱာစစ္ကား မိမိ အေပၚတြင္ မဟုတ္။ သူ၏ ကာမပိုင္ မယား ဥတၱရာ အေပၚမွာသာ ရွိျမဲ ရွိဆဲ ပါတကား။
ႏွလံုးသားထဲမွ နာက်င္မႈက ၾကီးလြန္းလိုက္သည္မွာ ခႏၶာအႏွံ႔မွ ေ၀ဒနာမ်ားကိုပင္ မသိႏိုင္ေတာ့ပါေခ်။ ရွက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ျခင္း မ်ားက သီရိမာ တစ္ကိုယ္လံုးကို မီးေလာင္တိုက္ အတြင္း သြင္းလိုက္သည့္ အလား ပူေလာင္ လွပါသည္။ အကယ္၍မ်ား မိမိသာ သည္ႏွယ့္ အမူမွားကို မျပဳမိခဲ့ပါလွ်င္ နႏၵ သူၾကြယ္ႏွင့္ မိမိ အၾကားတြင္ မည္သို႕ ေရွ႕ခရီး ရွိႏိုင္ပါသနည္း။ က်ိန္းေသ ကာမ ေျပာႏိုင္သည္က သူ ႏွင့္ မိမိ လမ္းခြဲမႈသည္ ယခုလို ၾကမ္းတမ္းေသာ ေျခသံမ်ား မဟုတ္ႏိုင္။
“ဟဲ့.. ဟဲ့.. ရပ္ၾကစမ္း.. အခု ေတာ္ၾကစမ္း.. ငါ့ ေက်းဇူးရွင္ကို ဘယ့္ႏွယ္.. ညီမေရ.. သီရိမာ..” လူအုပ္ၾကီးကို အတင္း တြန္းထိုး ေဆာင့္ဆြဲျပီး မိမိ ကိုယ္ေပၚ လွဲခ် အုပ္မိုးလ်က္ ၀င္ ကာ လိုက္သည့္ ဥတၱရာ။ ျငိမ္က်သြားေသာ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ သီရိမာ ၾကက္ေသ ေသသြားခဲ့၏။ မသိစိတ္၏ ေစညႊန္မႈက ရင္ထဲမွ အမုန္းႏွင့္ အရွက္တရားတို႔ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေတာ့၏။ လူက မ်က္ရည္ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ျပီး ခိုက္ခိုက္ တုန္ရီေနသည္။ အားကိုးတၾကီး ဖက္တြယ္မိလုိက္သည္က ေထာပတ္ဆီတုိ႔ စိုရႊဲေနသည့္ ဥတၱရာ၏ ႏူးည့ံေသာ ရင္ခြင္။
“ခြင့္လႊတ္ဘို႔ မသင့္ပါဘူး သခင္မ..”
“မွန္ပါတယ္ သခင္မ.. ဒီ မိန္းမယုတ္ကို အကြ်န္တို႔ စီရင္ပါရေစ..”
“တန္ၾကပါေတာ့ ကြယ္.. သူ မေတာ္တဆ ျပဳမိတာျဖစ္မွာ..”
“မဟုတ္ဘူးသခင္မ.. သူ တမင္လုပ္တာ.. သခင္မကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီး တမင္..”
“ဟုတ္တယ္.. က်ဳပ္လည္း အေသအခ်ာေတြ႕လိုက္တယ္..”
“သူ႕မွာ သခင္မကို အမုန္းစိတ္က အရမ္း ျပင္းထန္ေနတာ.. ကြ်န္ေတာ္မလည္း ျမင္လိုက္တယ္.. သူ တမင္ လုပ္တာပါ..”
“ကဲပါကြယ္.. ေတာ္ၾကပါေရာ့.. ငါ့မွာလည္း အႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဘဲေလ..”
သီရိမာ ကိုယ္တိုင္လည္း “အႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဘဲ..” ဟူသည့္ စကား ၾကားမွ အသက္ ၀င္လာမိသည္။ မိမိအား ေပြ႕ဖက္ ထားသည့္ သူမ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေငး ၾကည့္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ ေထာပတ္ဆီတို႔ စိုရႊဲေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္။ ဧကန္မုခ် အံဘြယ္ပင္။ ေၾကးအိုးႏွင့္ အျပည့္ေသာ ပြက္ပြက္ ဆူ ေနသည့္ ေထာပတ္ဆီပူတို႔သည္ သူမ ခႏၶာအား မည္သို႔မွ် မျဖစ္ေစပါလား။
“ဟုတ္ပါ့.. တို႔ သခင္မ ဘာမွ မျဖစ္ပါကလား..”
“ဟုတ္ပါရ့ဲေနာ္..”
“သခင္မ.. ဘယ္ေနရာမွ နာက်င္မေနဘူးလား..”
“မင္းတို႔ အျမင္ပဲ မဟုတ္လားေလ.. ငါ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြယ္.. တကယ္တမ္း နာက်င္ရတာ သီရိမာေပပဲ.. ခမ်ာ ဒဏ္ရာေတြ မနည္းလွပါလား.. ဟင္းးးး.. မင္းတို႔.. တယ္လည္း မိုက္ၾကတာကိုး..”
“………..”
“သူဟာ ငါတို႔ ေက်းဇူးရွင္ေလ.. သူသာ ငါ့ကိုယ္စား သူေဌးမင္းကို လာ မေစာင့္ေရွာက္ရင္ ငါတို႔ေတြ ဗုဒၶကို ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းတဲ့ ေနရာမွာ ၀ိတက္ ၀ိစာရ ရွင္းႏိုင္ပါ့မလား..”
“……….”
“ကုသိုလ္ ျပဳရာမွာ ေနာက္ဆံ တင္းေနရင္ ဒီစိတ္ကပဲ တို႔မ်ား အတြက္ နီ၀ရဏ ျဖစ္ရမယ္.. ”
“………..”
“ဟင္းးး.. မိုက္မဲလွတဲ့သူေတြပဲ ကြယ္.. မင္းတို႔ကို ငါ သြန္သင္ရသမွ်.. ငါနဲ႔ အတူ မင္းတို႔အားလံုး အားထုတ္ခဲ့သမွ်ေတြက ဒီလို ၾကမ္းတမ္းစြာ တုန္႔ျပန္မႈေလလား..”
“………..”
“သီရိမာ မွားတယ္ ဆိုေစဦးေတာ့.. မင္းတို႔ ရဲ့ အျပဳအမူကေရာ.. မွန္ၾကရဲ့လား..”
“………..”
“မင္းတို႔ေတြက.. အားထုတ္ခဲ့တဲ့ တရားေတြ.. နာယူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမေတြကို တဒဂၤ ေဒါသေလးနဲ႔ ေမ့ပစ္ၾကေတာ့တာ ကိုးး..”
“………”
“ဒဏ္ရာေတြ မနည္းပါ့လား ညီမရယ္.. ကိုင္း ထ ထ.. ေဆးလိမ္းၾကရေအာင္ ေနာ္..”
“………”
“မယ္သုံ.. သြား.. အ၀တ္ပိုင္း တစ္ခုနဲ႔ ေရေႏြး တစ္အိုး ယူေခ်.. ပန္းေပါင္းဆီနဲ႔ ပရုတ္ရည္ လည္း ယူခဲ့.. က်န္တဲ့သူေတြ ဆြမ္းခ်က္ရာ ကြင္းျပင္ဆီ ျပန္သြား.. ဗုဒၶဘုရွင္ေတာ္ နဲ႔ ေနာက္ပါရဟန္းေတြ ၾကြလာခ်ိန္ နီးလွျပီ..”
ဒဏ္ရာ မ်ားစြာႏွင့္ နာက်င္ေနသည့္ သီရီမာကို ထူေပြ႕ရင္း အတူ ထ ရပ္လိုက္သည့္ ဥတၱရာ။ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ စိတ္မေကာင္းျခင္း အရိပ္မ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည္။ အိမ္ေတာ္ကြ်န္မ်ားကို တည္ျငိမ္စြာ ေျပာေနသည့္ ဆံုးမ စကားတို႔က သီရိမာ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ႏူးညံ့ ညင္သာစြာ စီး၀င္လာသည္။ ဥတၱရာ၏ ကိုယ္ကို မွီတြဲ အားျပဳကာ ထ ရပ္လိုက္သည္။ မိမိ မ်က္၀န္း အၾကည့္မ်ားကိုေတာ့ ၾကမ္းျပင္ ဆီသို႔သာ စူးစိုက္ ထားလိုက္ေတာ့၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မီးခုိးေငြ႕ အျဖစ္ လြင့္ပ်ံကာ သည္ေနရာ သည္ဌာနမွ ရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိုလွပါသည္။ ေဘးသို႔ ရွဲေပးလိုက္သည့္ လူအုပ္ၾကီး၏ ဟိုမွာဘက္တြင္ ရပ္တန္႔ ေနသည့္ ေျခတစ္စံု။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ လိုခဲ့ပါေသာ္လည္း သီရိမာ ေခါင္း မေဖာ္၀ံ့။ မိမိအား စူးရဲစြာ စိုက္ၾကည့္ေနမည့္ ခ်စ္ရသူ၏ အမုန္းမ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆိုင္ရဲပါေခ်။
သီရိမာ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေနာင္တတရား၏ မ်က္ရည္ပူတို႔ အိုင္ထြန္း လာခဲ့သည္။ ေရွ႕တူရူမွ ရပ္တန္႔ေနသည့္ ေျခတစ္စံုက ခ်ာ ကနဲ ေနာက္သို႔ လွည့္ထြက္ သြား၏။ ေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ပင္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာခြင့္ မသာႏိုင္ေတာ့သည့္ ခ်စ္ရသူ။ သူ ေက်ာခိုင္း သြားျပီမွန္း သိသည့္တိုင္ ေက်ာျပင္ေလးကိုမွ်ပင္ ေမာ့၍ မၾကည့္၀ံ့ေတာ့သည့္ မိမိ ဘ၀။ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္မိသည့္ ခဏ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးျပင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ၾကမ္းခင္းဆီ ေပါက္ကနဲ က် သြားေတာ့၏။
“က်မ မွားပါျပီ အမ ရယ္.. က်မ.. က်မ အမွား ၾကီး မွားမိျပီ.. အမ.. အမက တကယ့္ သူေတာ္စင္ပါ..”
“မငိုပါနဲ႔ ညီမငယ္.. ဒဏ္ရာေတြက တစ္ဘက္နဲ႔ မယ္မင္း ပင္ပန္းလွျပီ..”
“ေသသင့္တဲ့ အမွားကို ျပဳမိျပီပဲ အမရယ္.. က်မ အျပစ္မို႔ ခံရတာ.. က်မ.. က်မ..”
“ပုထုဇဥ္မွန္ရင္ ရာဂ မကင္းၾကဘူးပဲ ညီမရယ္.. ရာဂ ေနာက္မွာ အမွားဆိုတာ ပါစျမဲပဲ.. မွားတတ္ ၾကတာ ပါပဲကြယ္..”
“က်မကို မမုန္းဘူးလားဟင္.. အမ က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တာ အံ့ၾသလို႔ပါ..”
“အမုန္းတရား ဆိုတာ လူကို ေလာင္ျမိဳက္ေစတယ္ေလ.. ညီမေလးကို မုန္းလိုက္ရင္ အမ ကိုယ္မွာ ေလာင္ျမိဳက္ သြားမွာေပါ့..”
“က်မ ေလာင္းခ်လိုက္တာ ေထာပတ္ဆီပူေတြ.. အမ ကိုယ္ေပၚ ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနဘူးလားဟင္..”
“ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနလို႔ပဲ ညီမေလးနားမွာ အမ ရွိေနတာေပါ့ ညီမရဲ့.. ဒါကိုက ညီမေလးကို အမ မမုန္းဘူး ဆိုတဲ့ သက္ေသေပါ့..”
“အမရယ္.. သည္လို ပါရမီ ထူးေအာင္ ဘယ့္ႏွယ္ က်င့္ၾကံသလဲဟင္..”
“အလိုေလာဘတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘို႔.. ေဒါသ အမ်က္ကို ပယ္ဘို႔.. အမွန္အမွားကို ခြဲျခား ခ်င့္ခ်ိန္ဘို႔ အဓိက က်င့္ၾကံ ရတာေပါ့..”
“……”
“အမတို႔ အားလံုးမွာ တပ္မက္မႈေတြ အသီးသီး ရွိၾကတယ္..”
“……”
“ကိုယ္ မရႏိုင္တာကို တပ္မက္လာတဲ့အခါ အမွားကို ျပဳမိၾကတယ္..”
“……”
“ဒီေတာ့ အမွား မျပဳမိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အဓိက က်င့္စဥ္က တပ္မက္မႈကို ပယ္သတ္ျခင္းပဲ ညီမငယ္..”
“……”
“ကိုယ္တိုင္အားျဖင့္ က်င့္ၾကံရာကေတာ့ ဒီတစ္ခုသာ ရွိတာေပါ့..”
“……”
“ကိုယ့္ အေပၚ က်ေရာက္လာတဲ့ အမုန္းမီးကိုေတာ့ ေမတၱာနဲ႔သာ အႏိုင္ယူရာတယ္..”
“……”
“ဒီေနရာမွာ သတိခ်ပ္ရမွာက မိမိစိတ္အတြင္းက ေမတၱာဓာတ္ ဟာ မိမိကိုယ္ကို လံုျခံဳႏိုင္ေအာင္ ပမာဏ ျပည့္မီဘို႔ပဲ..”
“……”
“အမုန္းစိတ္ဟာ မီး ျဖစ္ရင္.. ေမတၱာဓာတ္က ေရ မည္ေပတယ္ ညီမငယ္..”
“……”
“အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ မီးမ်ိဳးကို မဆို ေအာင္ႏိုင္ဘို႔ရာ ကိုယ့္ အတြင္းသ႑န္မွာ ေမတၱာဆိုတဲ့ အေအးဓာတ္ မ်ားေလ ေကာင္းေလေပါ့..”
“……”
“အခု ညီမေလးရဲ့ ေထာပတ္ဆီပူေတြ အမကို ေလာင္ျမိဳက္ဘို႔ မစြမ္းသာတာ ဒီသေဘာပါပဲ..”
“……”
“ညီမ ရင္ထဲက အမုန္း ပမာဏက တဒဂၤ အမွားတစ္ခုရဲ့ အပူမီးေလးမွ်သာ ျဖစ္တယ္ေလ..”
“အို.. အမ ရယ္..”
“……”
သီရိမာ သည္းထန္စြာ ငိုခ်လိုက္မိသည္။ မိခင္တစ္ဦး၏ ေပြ႕ဖက္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ မိမိအား ေထြးဖက္ထားသည့္ ဥတၱရာ။ သူမ ရင္ခြင္သည္ ေအးျမ လွသလို မိမိအား ေဟာညႊန္ျပသည့္ ဓမၼစကားတို႔ကလည္း ရိုးရွင္း လွသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမတို႔ႏွင့္ အလွမ္း ကြာလြန္းလွသည့္ သီရိမာ အဘို႔ ဥတၱရာ၏ အဆံုးအမ စကားေလးက အေမွာင္ထု ကို ခြင္းေဖာက္လာသည့္ လမင္း၏ အလင္းလိုပင္ ေအးျမ ၾကည္လင္ လွပါသည္။ ငိုေၾကြးျခင္းကို ရပ္တန္႔ရင္း ပီတိ အျပံဳးကို ၾကိဳးစား ျပံဳးလိုက္၏။ သူ မ ရင္ခြင္မွ အသာ ရုန္းထက ၾကမ္းျပင္တြင္ ပုဆစ္တုပ္လ်က္ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္သည္။
“က်မ ကန္ေတာ့ပါရေစ ေနာ္..”
“အမလို သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္အေပၚမွာ ပစ္မွားမိတာ အတြက္.. က်မကို မမုန္းတဲ့ အျပင္ ခုလို သြန္သင္ေပးတာ အတြက္.. က်မ ကန္ေတာ့ ပါရေစ..”
“……..”
ေျခ၊ လက္၊ ႏွဖူး၊ တံေတာင္၊ ဒူး တို႔ ညီညြတ္စြာ ျဖင့္ ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ မိမိအား ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည့္ ဥတၱရာ၏ မ်က္ႏွာေလးက ၀င္းပ ၾကည္လင္ေနလိုက္သည္မွာ ပီဘိ လမင္း တစ္စင္း အသြင္။ “ညီမလည္း အမကို မမုန္းေတာ့ဘူး ဟုတ္..” တည္ျငိမ္ ေအးျမေသာ စကားျဖင့္ မိမိကို အသာ တြဲထူလိုက္သည္။ မမုန္းေတာ့ပါဘူး အမ.. အမ ျပံဳးေနပံုေလးက က်မတို႔ စေတြ႕တုန္းက အတုိင္းပဲ.. တကယ္ေတာ့ အမရဲ့ အျပံဳးမွာ ထူးျခားေသာ အေျပာင္းအလဲ မရွိပါဘူး.. က်မရဲ့ အတြင္းစိတ္ မဲညစ္မႈေၾကာင့္သာ အမကို မုန္းမိတာ.. က်မရဲ့ အတြင္းစိတ္ ေျပာင္းလဲလာမႈကို က်မ ျပန္သံုးသပ္မိျပီ အမ..။
သည္အိမ္ေတာ္ကို ဖိတ္ေခၚစဥ္က အမရဲ့ အျပံဳးကို ထီမထင္စိတ္နဲ႔ က်မ စူးစမ္းမိတယ္..
သည္အိမ္ေတာ္ဆီ အေရာက္မွာ အမရဲ့ အျပံဳးကို ယွဥ္ျပိဳင္လိုစိတ္နဲ႔ က်မ အံတု မိတယ္..
သည္အိမ္ေတာ္ကေန ခြာ ခါနီးမွာ အမရဲ့ အျပံဳးကို ၀န္တိုစိတ္နဲ႔ က်မ မုန္းမိတယ္..
အမရဲ့ အျပံဳးက မေျပာင္းလဲပါဘူး..
ေျပာင္းလဲ သြားတာ က်မ စိတ္..
ညစ္ေထး သြားတာ က်မ စိတ္..
အမွား ျပဳမိတာ က်မ စိတ္ သက္သက္ပါပဲ အမရယ္..
သီရိမာ ရင္ထဲတြင္ အသိတရားတည္းဟူေသာ အလင္းတန္းတို႔ လင္းသည္ထက္ လင္းခဲ့ေလျပီ။ ဓမၼ၏ အရသာသည္ သိသူအဘို႔ ထပ္မံ သိလိုေသာ သေဘာကို ေပး၏။ လာလွည့္စမ္းပါ၊ ရႈလွည့္စမ္းပါ၊ အားထုတ္လွည့္စမ္းပါ ဟူေသာ သေဘာကို ေဆာင္၏။ ယခုလည္း မိမိ ကိုယ္တြင္းမွ တပ္မက္မႈ အေမွာင္တိုက္ကို ဥတၱရာ တည္းဟူေသာ မိန္းမျမတ္က ရိုးရွင္းေသာ တရားျဖင့္ အလင္းျပေလျပီ။ ဆက္လက္ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ရန္မွာ မိမိ အလုပ္။ အားထုတ္လိုစိတ္မ်ား ျပင္းျပ လာသည္မွာ မိမိ ႏွလံုးသား။ သီရိမာ တစ္ေယာက္ တည္ျငိမ္ေသာ အတြင္းစိတ္ျဖင့္ ဥတၱရာအား စကား ဆိုလိုက္သည္။
“က်မကို ဗုဒၶ နဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ ေပးပါလား အမ ဥတၱရာ.. အမ တို႔နဲ႔ အတူ ဗုဒၶကို ဆည္းကပ္ဘို႔.. က်မကိုပါ အခြင့္ေပးပါလား ဟင္..”
“အို.. ဒီအေရးက အမထံ အခြင့္ေတာင္းေနရန္ မဟုတ္.. ငါ့ ညီမေလး စိတ္ကိုသာ ပိုင္းျဖတ္ဘို႔ လိုတာပါကြယ္.. ဗုဒၶ ဆိုတာ တို႔မ်ား အားလံုးရဲ့ ဖခင္ေပပဲ.. ေလာက သံုးပါးရဲ့ အျမတ္ဆံုး ရတနာ.. သတၱ၀ါတုိင္း ဆည္းကပ္ႏိုင္တဲ့ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ မဟာလူသား ေပပဲ ညီမရဲ့..”
“ဒါ ဆို..”
“ဒါ ေပါ့..”
“……..”
“ကဲ..”
“ဟုတ္ကဲ့ ပါ အမ..”
ႏွစ္ဦးသား ထိုင္ေနရာမွ ထ ျပီး ဥတၱရာ၏ အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ သြားကာ ကိုယ္လက္ သုတ္သင္ လိုက္ၾကသည္။ ကြမ္း တစ္ယာ ညက္မွ်ေသာ အခ်ိန္အတြင္းတြင္ သီရိမာ၏ ကိုယ္ေပၚ၌ ဥတၱာထံမွ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ ၀တ္စံုတစ္ထည္ ဆင္ယင္ျပီးႏွင့္ ျဖစ္သြားျပီ။ ဥတၱရာလည္း ကိုယ္တြင္ ရႊဲစိုေနေသာ ေထာပတ္ဆီတို႔ကို ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ျပီး သန္႔စင္ေသာ အ၀တ္ကို ဆင္သည္။ ဥတၱရာ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေစာင့္စားရင္း ေၾကးမံုျပင္သို႔ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္၏။ ေၾကးမံု ထက္တြင္ ေယာဂီေရာင္ ၀တ္စံုေလးႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ဦး။ သီရိမာ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မိမိ မဟုတ္သည့္ မိမိ ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ေနရသည္။ ခဏ ၾကာေတာ့ ဥတၱရာ ျပင္ဆင္ျပီးျပီမို႔ ႏွစ္ဦးသား လက္ခ်င္းတြဲကာ အိပ္ေဆာင္မွ ထြက္လာၾက၏။ တက္ၾကြ ညီညာေသာ ေျခလွမ္း ႏွစ္စံုက ျမတ္ဗုဒၶအား ဆြမ္း အမႈ ျပဳရာ အေဆာင္ေတာ္ ဆီသို႔။
ရာဇျဂိဳဟ္တိုင္း၏ နန္းျမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ တမြန္းတည့္ ခရီးခန္႔ အကြာ ဇနပုဒ္ေလး တစ္ခု။ ရြာအစြန္ ေတာစပ္ရွိ တဲအိမ္ေလး တစ္လံုး၏ အေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တြင္ ပန္းပု ဆရာ တစ္ဦး ႏွင့္ မိန္းမလွေလး တစ္ဦး ရွိေနသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ လမင္းက ထိန္ထိန္သာ ေန၏။ ၾကယ္ေရာင္စံု ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ အလြန္တရာ လွပေသာ ညခ်မ္း အခ်ိန္၊ ပန္းပု ဆရာ၏ အေရွ႕တြင္ ထုလုပ္လက္စ သစ္သားပန္းပုရုပ္ တစ္ခုက အေခ်ာ သတ္လက္စ အေနအထားတြင္ ရွိေနသည္။ လက္ရာ ေျမာက္လြန္းေသာ ပန္းပုရုပ္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ၏ ျခားနားခ်က္ ဟူ၍ သက္မဲ့ႏွင့္ သက္ရွိ ဆိုသည့္ အခ်က္သည္သာ။
ကိုယ္ဟန္ ျပေနသည့္ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ မ်က္၀န္းမ်ားက ေမွးမွိတ္လွ်က္ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ့ထားသည္။။ ကပိုကယိုေသာ ဆံႏြယ္တို႔ ဖားလ်ား ခ်လ်က္ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းကလည္း အ၀တ္အစား ကင္းမဲ့ေသာ ပကတိ အလွျဖင့္။ အစြမ္းကုန္ ေကာ့ ဆန္႔ထားသည့္ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလး အထက္မွ ရင္စိုင္ႏွစ္ခုက လွပသပ္ရပ္စြာ လံုး၀န္း မို႔ေမာက္ ေနသလို လမင္း၏ အလင္းေရာင္ႏွင့္ တည့္တည့္ အေနအထား။ ပုလဲ ပန္းေရာင္ သန္းေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ႏွစ္ခု၏ ၀န္းက်င္တြင္ ည၏ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ ၾကက္သီးဖုေလးမ်ား ျဖာ ေနသည္။ ၀င္း၀ါ စိုျပည္သည့္ အသားအေရကေတာ့ လမင္း၏ အလင္းႏွင့္ မီးေမာင္းထိုးထားသလိုမို႔ ရွိရင္းထက္ပင္ လွပ ေနေတာ့၏။ ပါးလႊာလြန္းေသာ အျဖဴေရာင္ ပု၀ါတစ္စကို ခါး၀တ္ အျဖစ္စည္းေႏွာင္ ထားျပီး ေနာက္သို႔ ဆန္႔တန္းထားေသာ လက္ႏွစ္ဘက္တြင္လည္း ခါးစည္းႏွင့္ ဆင္တူ ပု၀ါ တစ္ထည္ကို ျဖန္႕ ကိုင္ထားသည္။ တဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနေသာ ည ခ်မ္း၏ ေလ ေၾကာင့္ ပု၀ါစေလးမွာ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေလထဲ လြင့္ သြား၏။
ပန္းပုဆရာ၏ လက္မ်ားက ရုပ္ထုေပၚတြင္ စ်ာန္ အျပည့္ႏွင့္ တရစပ္ လႈပ္ရွားေနသည္။ လမင္း၏ အလွဆံုး အခ်ိန္ႏွင့္ မိန္းမလွေလး၏ အလွဆံုး အေနအထားကို စိတ္တိုင္းက် စီစဥ္ျပီး ပန္းပုရုပ္ကို ဖန္တီးေနသည္။ စူးရဲ ေတာက္ပေသာ သူ႕ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ လ ေရာင္ႏွင့္ မိန္းမလွေလးသည္ ပန္းပုရုပ္အတြက္ အပံ့အပိုး သက္သက္မွ်သာ။ သည္အခ်ိန္တြင္ သူ႕အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးက ပန္းပုရုပ္ကေလး အလွဆံုး အသက္ ၀င္လာ ဖို႔ရန္က လြဲ ျပီး အျခား မရွိ။ ပန္းပုဆရာေလး ဥာဏ မွာ မိမိကုိယ္ကို အသက္ ရႈဘို႔ပင္ ေမ့ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ကို အာရံုစိုက္ေန၏။ ေကာင္းကင္ထက္မွ လမင္းလည္း အလင္းဆံုး အခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ က်င္လည္ သြက္လက္ေသာ သူ႕ လက္မ်ား ေအာက္တြင္ ပန္းပုရုပ္ကေလး တေျဖးေျဖး အသက္ ၀င္လာျပီ။ လက္သန္းလံုး ပမာဏမွ် ရွိေသာ တံစဥ္း ငယ္ေလးျဖင့္ မ်က္ႏွာ အလွကို အႏုစိတ္ ပံုေဖာ္ ျပီးခ်ိန္တြင္ …
“ဟူးးးးးးး..” ရွည္လ်ားေသာ ပင့္သက္ျဖင့္ လက္ထဲမွ တံစဥ္းနဲ႔ အ၀တ္စ၊ ဖေယာင္းခ်ပ္ စသည္တို႔ကို အနားရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ခ်လိုက္၏။ ခါးေထာက္လ်က္ ေခါင္းကို ေမာ့ ျပီး ဘယ္ညာျပန္ ဇက္ခ်ိဳးရင္း အေညာင္းေျဖလိုက္၏။ ေျမတေကာင္းထဲမွ ေသရည္ကို ခြက္ထဲ ငွဲ႔ ျပီး တစ္က်ိဳက္တည္း ေမာ့ခ်လုိက္၏။ ပူေလာင္ ခါးသက္ေသာ ေသရည္၏ အရသာကို ပင့္သက္မႈတ္ထုတ္ရင္း အရသာ ခံေနလိုက္သည္။ ရြာထဲဘက္မွ ၾကက္တြန္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ သက္ၾကီး ေခါင္းခ် ခ်ိန္ ေရာက္ျပီ။ လက္ထဲမွ ေသခြက္ကို ခ်ထားျပီး မိန္းကေလး ရပ္ေနရာဆီ သြားလိုက္၏။ ေမာ့ထားေသာ ေမးဖ်ားေလးကို အသာ တို႔လိုက္သည္။ သက္ရွိ ရုပ္ထုမကေလးက မ်က္၀န္းမ်ား အသာ ဖြင့္ရင္း..
“၀ွီးး.. ျပီးျပီလား ပန္းပုဆရာၾကီး..”
“အြမ္း..”
“အို႔..”
“ဟဟ.. ဘယ္လိုျဖစ္သတုန္း..” မိမိကိုယ္ေပၚ အိႏြဲ႕ က်လာသည့္ သူမကို အသာ တြဲလ်က္ ေပြ႕ရင္း ေမးလိုက္၏။
“ေညာင္းလို႔..”
“အြမ္း.. ၀င္ရေအာင္..”
“…...”
“…...”
*****
“ခ်မ္းလား..”
“ဖက္ထားေပးေပါ့..”
“ဟဟ..”
“က်မလည္း ေသာက္ခ်င္တယ္..”
“…….”
“ဒီ က်င္စြယ္ေတြမွာ စိုေနတဲ့ ေသရည္ကို ေျပာတာ..”
တဲအိမ္ေလးထဲရွိ ၀ါးၾကမ္းခင္း ကြပ္ျပစ္ေပၚ အတူထိုင္ၾကသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ ေအးစက္ေနေသာ ကိုယ္လံုးေလးက ပန္းပုဆရာ၏ ရင္ခြင္ၾကီးထဲတြင္ နစ္ လ်က္။ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ျပီး ပန္းပုဆရာ၏ မုတ္ဆိတ္ က်င္စြယ္တို႔ကို ထိတို႔ ေဆာ့ကစား ေနသည္။ မာေက်ာေသာ ၾကြက္သားမ်ားႏွင့္ ရင္အုပ္ၾကီးက သစ္ပင္ သစ္လံုးတို႕ကို သယ္ေဆာင္ ခုတ္လွဲ တတ္ရသူပီပီ က်စ္လစ္ လွသည္။ လွပေသာ ရုပ္တုတို႕ကို ဖန္တီးသည့္ သူ႕လက္မ်ားကလည္း အသားမာ တက္ျပီး ၾကမ္းရွရွျဖစ္ေန၏။ အလိုမက်ဟန္ ျပည့္ေနသည့္ သူ႕ မ်က္လံုး မ်ားကေတာ့ ပန္းပုထုေနသည့္ အခ်ိန္မွလြဲ၍ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ မႈံမိႈင္း ရီေ၀လ်က္။ မိန္းမပ်ိဳ၏ လက္မ်ားက သူ႕ ေပါင္လံုးၾကီးတေလ်ာက္ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ေနသည္။ ဟင္းလင္း ပြင့္ေနသည့္ မိမိ ရင္ျမႊာမ်ားႏွင့္ သူ႕ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္ရင္း ေတာင့္တမိေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေျခြခ်ယူဘို႔ ၾကံေနမိသည္။ သူ ေစညႊန္သည့္ အတိုင္း ကိုယ္ဟန္ ျပ ျပီးျပီမို႔ ယခု အခ်ိန္က မိမိ အတြက္။
ပန္းပုဆရာက မိန္းကေလးကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚ အသာ လွဲခ်လိုက္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ ဟန္ပန္က တာ၀န္တစ္ရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ေတာ့မည့္ စစ္သည္ တစ္ဦးလို။ သို႔ေသာ္ မိန္းမပ်ိဳေလး အေနႏွင့္ သည္အခ်ိန္တြင္ အထူး စိတ္၀င္စားသည္က သူ႕ မ်က္ႏွာထား မဟုတ္။ လက္ၾကမ္းၾကမ္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ အေၾကာမ်ား စိမ့္ကာ ျငိမ့္ကာႏွင့္ ကာမ လိႈင္းတို႔ တရိပ္ရိပ္ တက္လာသည္။ ခါးတြင္ စည္းထားသည့္ ပု၀ါကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲ ျဖဳတ္လိုက္ေသာ သူ႕ အျပဳအမူက မိန္းကေလး၏ ရင္ကို လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္လာေစ၏။ အ၀တ္အစားကင္းမဲ့စြာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်စ္ရျခင္းကို မိမိ အလြန္ႏွစ္သက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ ကိုယ္ၾကပ္ႏွင့္ တပတ္ႏြမ္း ပုဆိုးကိုလည္း ခြ်တ္လိုက္ျပီမို႔ ႏွစ္ဦးသားက ကိုယ္ဗလာက်င္းလ်က္။ အခန္းထဲတြင္ ထရံရွိ အေပါက္ငယ္ေလးမ်ားမွ လေရာင္ အလင္းေျပာက္ေလးမ်ား မွလြဲ၍ အျခား အလင္း မရွိ။ လျပည့္ည၏ လေရာင္က ပီယဓာတ္ႏွင့္ ကာမ အားကို ေပးသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ မွန္သည္ မွားသည္ အတတ္ မေျပာသာေသာ္လည္း လေရာင္သည္ လူကို ၾကည္ႏူးေစသလို ယစ္မူးေစသည္လည္း အမွန္။
ပန္းပုဆရာ၏ လက္ၾကမ္းၾကီးမ်ားက မိန္းမပ်ိဳ၏ တင္စိုင္မ်ားကို ဖ်စ္ညွစ္ ေခ် ေနသည္။ တုန္ရီေအးစက္ေနေသာ သူ႕လက္မ်ားေအာက္တြင္ မိန္းကေလး၏ ေသြးသားမ်ား ပူေလာင္ ဆူပြက္လာ၏။ ရင္စိုင္ႏွစ္ဘက္ကို ဘာသာ ဆုပ္ေခ်ရင္း သူ႕အား ညိႈ႕မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေတာင့္တစြာ ၾကည့္မိသည္။ ေယာနိေလး အတြင္းမွလည္း ယားယံမႈက လိႈက္လိႈက္ကာႏွင့္။ ေစးျပစ္ေသာ ကာမရည္မ်ား စိမ့္ထြက္ စီးက်လာေနျခင္းကပင္ မိမိ အဂၤါစပ္ကို ပိုမို ယားယံေအာင္ ဆြ ေပးသကဲ့သို႔ ရွိေန၏။ ပန္းပုဆရာ၏ မာေက်ာသည့္ တန္ဆာၾကီးက မိမိ ၀မ္းဗိုက္ကို လာေထာက္မိ ေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးမွာ အသက္ ျပင္းျပင္းရႈရင္း လူးလြန္႔ ေနရ၏။ သူ႔ ေက်ာျပင္ကို လက္တဖက္ႏွင့္ မွီသေလာက္ ဖက္တြယ္ရင္း တန္ဆာေခ်ာင္းၾကီး မိမိ ကိုယ္ထဲ အျမန္ ၀င္လာေအာင္ အားထုတ္မိသည္။ ပန္းပုဆရာက သူ႕ တန္ဆာထြားၾကီးကို လက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ သပ္ လိုက္ျပီး မိန္းမပ်ိဳ၏ ေယာနိ အ၀ေလးကို ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ ထက္ေအာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။
“လုပ္ေတာ့ ကိုရင္ရယ္..”
ဘယ္လိုမွ ေတာင့္မထားႏိုင္ျပီမို႔ ႏႈတ္ကပင္ ဖြင့္ဟ ေျပာလိုက္ေတာ့၏။ ပန္းပုဆရာက သူ႕တန္ဆာၾကီးကို အ၀မွာ တည့္ေအာင္ ေတ့ ျပီး အားျပင္းျပင္း ဖိေဆာင့္ခ်လိုက္၏။ ၀ါးၾကမ္းခင္း သိမ္႔ကနဲတုန္သြားသလို မိန္းမပ်ိဳ၏ ကိုယ္ထဲလည္း စူးနစ္ ေအာင့္ျမက္ သြားသည္။ “အင္းး.. ဟင္းး.. ကြ်တ္ ကြ်တ္..” စုတ္သတ္ ညည္းလိုက္ မိေသာ္လည္း အဂၤါစပ္ေလးကိုေတာ့ ေကာ့ေပးလိုက္မိ၏။ ျပင္းထန္လြန္းေသာ ယားသက္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ တန္ဆာၾကီးကို မိမိ ကိုယ္ထဲ နစ္သည္ထက္ နစ္၀င္ ေစလိုသည္ အမွန္။ ပါင္ႏွစ္ ဖက္ကိုလည္း တတ္စြမ္းသေလာက္ ျဖဲကားျပီး ေကာ့တင္ ေပးထားမိ၏။ မတန္တဆ ထြားက်ိဳင္းလြန္းေသာ တန္ဆာၾကီးကို ဟိုး အတြင္းထဲအထိ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ေရာက္ေလ ေကာင္းေလ။ ကာမရည္တို႔ ရႊဲအိုင္ေနသည့္ ေယာနိကေလးက တန္ဆာထြားၾကီး၏ မခ်ိမဆန္႔ ထိုးေဆာင့္မႈကို လိုလားႏွစ္သက္စြာ ခံယူေနသည္။
“သီရိမာ.. ငါ့ရဲ့ သီရိမာ ရယ္..”
သူရူးတစ္ေယာက္လို ေရရြတ္ရင္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ထိုးေဆာင့္ေနသည့္ ပန္းပုဆရာ။ သူ႕လက္မ်ားက မိန္းမပ်ိဳ၏ လည္တိုင္ရင္း ပခံုး တစ္ဘက္ကို ညွစ္ကိုင္ ထားေသးသည္။ က်န္ တစ္ဘက္က ႏို႔အံုမ်ားကို ဆြဲဆုပ္ ကိုင္လ်က္။ ၀ါးၾကမ္းခင္းက တက်ိက်ိ ျမည္ေနသလို မိန္းမပ်ိဳ၏ ကိုယ္ေလးလည္း ထြန္႔လြန္႔ လူးေန၏။ “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ပန္းပုဆရာ၏ အသိစိတ္တို႔မွာ ကိုယ္ ထဲက မီးလွ်ံ ႏွင့္အတူ အရွိန္ ျပင္းသထက္ ျပင္းလာသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးကေတာ့ သူ႕ ႏႈတ္မွ တဆာဆာ တမ္းတေနေသာ သီရိမာ ဟူသည့္ နာမ ကို လစ္လ်ဴ ရႈကာ ကိုယ္ထဲသို႔ တဒုတ္ဒုတ္ ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ တိုး၀င္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးႏွင့္ ၄င္းက ေပးေသာ သာယာမႈကို အားပါးတရ ခံစားေနလိုက္၏။ ျပင္းထန္ေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကို အားရွိသေလာက္ ညွစ္ထားေပးလိုက္၊ အေၾကာတို႔ကို ေျပေလွ်ာ့ကာ ေဖာ့ေပးထားလိုက္ႏွင့္ အထူး က်င့္ၾကံထားသည့္ ေယာနိ ၾကြက္သား၏ အစြမ္းမ်ားကို အသံုးခ်ရင္း စိတ္ၾကိဳက္ အရသာ ခံေနလုိက္သည္။ ဘီလူးစီးသလို ၾကမ္းတမ္းေသာ ေဆာင့္ခ်က္ ေပါင္းမ်ားစြာ လြန္ေျမာက္ျပီးသည့္ ခဏ၊ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ အေၾကာဆြဲသလို တြန္႔ကာ တြန္႔ကာႏွင့္ အံသြားတို႔ကို ေစ့့ေစ့ က်ိတ္လ်က္ “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ဟု ခပ္စိပ္စိပ္ ရြတ္ရင္း နင္းၾကမ္း ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ဘီလူးစီးသလို ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကို ႏွစ္သက္စြာ ခံယူျပီးေနာက္ မိမိလည္း ခရီးဆံုး ေရာက္ျပီ။ ႏွစ္ဦးသား ရင္ခ်င္း အပ္လ်က္ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ ပင္ပန္းတၾကီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾက၏။
“ဥာဏ.. ဗ်ိဳး ဥာဏ..” ျခံ၀မွ တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ရင္း ၀င္လာသည့္ အသံကိုၾကားမွပင္ ႏွစ္ဦးသား အိပ္ရာမွ ႏိုးလာသည္။ မိုးလည္း စင္စင္ လင္းေနေခ်ၿပီ...။
“သခင္မ.. သခင္မ.. ဘုရားဘုရား.. သခင္မ ကိုၾကည့္ၾကပါဦး..”
“ဟို ျပည့္တန္ဆာမ.. အပ်က္မ.. ငါတို႔ သခင္မကို ေသေၾကာင္းၾကံတာ..”
“ရုပ္ကေလး လွသေလာက္ စိတ္ဓာတ္က ၾကမ္းၾကဳတ္လွပါလား..”
“ဒီလို မိန္းမယုတ္ေတြ ဒီလိုပဲ ယုတ္မာၾကတာ..”
“အရွင္မထားနဲ႔.. သင္းကို အေသ သတ္ပစ္..”
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆဲဆို ဆူညံသံမ်ားက အိမ္ေတာ္ တစ္ခုလံုး လႊမ္း သြားသည္။ အမႈထမ္း ေယာက်ၤား မိန္းမမ်ား သီရိမာ ရွိေနရာ အိပ္ခန္း လသာေဆာင္ဆီ ေျပးတက္လာၾက၏။ ဆံစုမ်ားကို ေဆာင့္ဆြဲၾကသည္။ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ကိုယ္အႏွံ႕ အလုအယက္ ရိုက္ပုတ္ ကန္ေက်ာက္ၾက၏။ ၾကမ္းတမ္းေသာ အလုပ္သမားမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ သီရိမာ အရိုးအသားမ်ား စိစိညက္ညက္ ေၾက မတတ္ ဒဏ္ရာမ်ား ရကုန္ေတာ့သည္။
“ဟာ.. သီရိမာ.. မင္းတို႕ ဘယ္လို ျပဳေနၾကတာတုန္း..” နႏၵသူၾကြယ္၏ အသံ။ လူတစ္စု၏ ရိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္မႈမ်ား ရုတ္ခ်ဥ္း ရပ္တန္႔ သြားေသာ္လည္း ၾကမ္းတမ္းသန္မာသည့္ လက္ၾကီးမ်ားက မိမိအား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ထားဆဲ။
“သူ သခင္မကို ေထာပတ္ ဆီပူရည္ေတြနဲ႕ ေလာင္းခ်တယ္ သူေဌးမင္း..” “ဟုတ္တယ္ သူေဌးမင္း.. ဒီမိန္းမ တကယ္ ၾကမ္းၾကဳတ္ ယုတ္မာတယ္..” “အေသ သတ္သင့္ပါတယ္ သူေဌးမင္း.. ခြင့္လႊတ္ဘို႔ လံုး၀ မသင့္ပါဘူး..” “……” “……” “……”
“ဟင္.. ဥတၱရာ.. ငါ့ရဲ႕ ဥတၱရာ.. သူ ဘယ္လို ျဖစ္သြားရွာျပီလဲ.. ဥတၱရာ ေရ..”
တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ တိုင္တန္းေနသည့္ စကားမ်ားကို ဆံုးေအာင္ပင္ နားမေထာင္ႏိုင္။ လူအုပ္ၾကီး အလယ္မွ ထုေထာင္း ရိုက္ႏွက္ ခံေနရသည့္ မိမိ ကိုလည္း လွည့္၍မွ်င္ပင္ မၾကည့္။ ဥတၱရာ ရွိရာ ေအာက္အထပ္ဆီ အပူတျပင္း ေျပးဆင္း သြားေတာ့၏။ တဒုန္းဒုန္း ေျပးဆင္းသြားေသာ သူ႕ ေျခသံမ်ားက ရိုက္ႏွက္ ထုေထာင္းမႈ မ်ားထက္ အဆ မ်ားစြာ နာက်င္ေစပါသည္။ သီရိမာ ရင္ထဲ အသည္းထဲမွ ေကာင္းစြာ သိလိုက္ရျပီ။ မည္သို႔ပင္ အထူးထူးေသာ ဆြဲေဆာင္မႈမ်ားျဖင့္ ရစ္ပတ္ ဖြဲ႕ေႏွာင္ လိုပါေသာ္လည္း မိမိ မွာကား အခစား။ မိမိ ခႏၶာႏွင့္ အျပဳအမူတိုင္းသည္ တန္စိုး ေငြေၾကးျဖင့္ တိုင္းျဖတ္ အပ္သည့္ ေရာင္းကုန္။ ဥတၱရာက နႏၵသူၾကြယ္ရဲ႕ ကာမပိုင္။ အဘိုးထိုက္လွေသာ ၾကင္သူသက္ထား။ ျမင့္ျမတ္လွေသာ ဇနီးမယား။ မိမိက သူ႕ အား သာယာမိ၍၊ အခ်စ္ တည္းဟူေသာ ႏြံ အလယ္တြင္ နစ္ျမဳပ္ မိ၍၊ သူ ၏ ထာ၀ရမယား ျဖစ္လို၍ ဤႏွယ္ ရူးမိုက္စြာ ျပဳမွားမိခဲ့ျပီ။ အသိကင္းမဲ့စြာ မိုက္မဲ မႈ၏ ေနာက္တြင္ ရွင္းရွင္း သိလိုက္ရသည္က နႏၵသူၾကြယ္၏ ေမတၱာစစ္ကား မိမိ အေပၚတြင္ မဟုတ္။ သူ၏ ကာမပိုင္ မယား ဥတၱရာ အေပၚမွာသာ ရွိျမဲ ရွိဆဲ ပါတကား။
ႏွလံုးသားထဲမွ နာက်င္မႈက ၾကီးလြန္းလိုက္သည္မွာ ခႏၶာအႏွံ႔မွ ေ၀ဒနာမ်ားကိုပင္ မသိႏိုင္ေတာ့ပါေခ်။ ရွက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ျခင္း မ်ားက သီရိမာ တစ္ကိုယ္လံုးကို မီးေလာင္တိုက္ အတြင္း သြင္းလိုက္သည့္ အလား ပူေလာင္ လွပါသည္။ အကယ္၍မ်ား မိမိသာ သည္ႏွယ့္ အမူမွားကို မျပဳမိခဲ့ပါလွ်င္ နႏၵ သူၾကြယ္ႏွင့္ မိမိ အၾကားတြင္ မည္သို႕ ေရွ႕ခရီး ရွိႏိုင္ပါသနည္း။ က်ိန္းေသ ကာမ ေျပာႏိုင္သည္က သူ ႏွင့္ မိမိ လမ္းခြဲမႈသည္ ယခုလို ၾကမ္းတမ္းေသာ ေျခသံမ်ား မဟုတ္ႏိုင္။
“ဟဲ့.. ဟဲ့.. ရပ္ၾကစမ္း.. အခု ေတာ္ၾကစမ္း.. ငါ့ ေက်းဇူးရွင္ကို ဘယ့္ႏွယ္.. ညီမေရ.. သီရိမာ..” လူအုပ္ၾကီးကို အတင္း တြန္းထိုး ေဆာင့္ဆြဲျပီး မိမိ ကိုယ္ေပၚ လွဲခ် အုပ္မိုးလ်က္ ၀င္ ကာ လိုက္သည့္ ဥတၱရာ။ ျငိမ္က်သြားေသာ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ သီရိမာ ၾကက္ေသ ေသသြားခဲ့၏။ မသိစိတ္၏ ေစညႊန္မႈက ရင္ထဲမွ အမုန္းႏွင့္ အရွက္တရားတို႔ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေတာ့၏။ လူက မ်က္ရည္ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ျပီး ခိုက္ခိုက္ တုန္ရီေနသည္။ အားကိုးတၾကီး ဖက္တြယ္မိလုိက္သည္က ေထာပတ္ဆီတုိ႔ စိုရႊဲေနသည့္ ဥတၱရာ၏ ႏူးည့ံေသာ ရင္ခြင္။
“ခြင့္လႊတ္ဘို႔ မသင့္ပါဘူး သခင္မ..”
“မွန္ပါတယ္ သခင္မ.. ဒီ မိန္းမယုတ္ကို အကြ်န္တို႔ စီရင္ပါရေစ..”
“တန္ၾကပါေတာ့ ကြယ္.. သူ မေတာ္တဆ ျပဳမိတာျဖစ္မွာ..”
“မဟုတ္ဘူးသခင္မ.. သူ တမင္လုပ္တာ.. သခင္မကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီး တမင္..”
“ဟုတ္တယ္.. က်ဳပ္လည္း အေသအခ်ာေတြ႕လိုက္တယ္..”
“သူ႕မွာ သခင္မကို အမုန္းစိတ္က အရမ္း ျပင္းထန္ေနတာ.. ကြ်န္ေတာ္မလည္း ျမင္လိုက္တယ္.. သူ တမင္ လုပ္တာပါ..”
“ကဲပါကြယ္.. ေတာ္ၾကပါေရာ့.. ငါ့မွာလည္း အႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဘဲေလ..”
သီရိမာ ကိုယ္တိုင္လည္း “အႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဘဲ..” ဟူသည့္ စကား ၾကားမွ အသက္ ၀င္လာမိသည္။ မိမိအား ေပြ႕ဖက္ ထားသည့္ သူမ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေငး ၾကည့္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ ေထာပတ္ဆီတို႔ စိုရႊဲေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္။ ဧကန္မုခ် အံဘြယ္ပင္။ ေၾကးအိုးႏွင့္ အျပည့္ေသာ ပြက္ပြက္ ဆူ ေနသည့္ ေထာပတ္ဆီပူတို႔သည္ သူမ ခႏၶာအား မည္သို႔မွ် မျဖစ္ေစပါလား။
“ဟုတ္ပါ့.. တို႔ သခင္မ ဘာမွ မျဖစ္ပါကလား..”
“ဟုတ္ပါရ့ဲေနာ္..”
“သခင္မ.. ဘယ္ေနရာမွ နာက်င္မေနဘူးလား..”
“မင္းတို႔ အျမင္ပဲ မဟုတ္လားေလ.. ငါ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြယ္.. တကယ္တမ္း နာက်င္ရတာ သီရိမာေပပဲ.. ခမ်ာ ဒဏ္ရာေတြ မနည္းလွပါလား.. ဟင္းးးး.. မင္းတို႔.. တယ္လည္း မိုက္ၾကတာကိုး..”
“………..”
“သူဟာ ငါတို႔ ေက်းဇူးရွင္ေလ.. သူသာ ငါ့ကိုယ္စား သူေဌးမင္းကို လာ မေစာင့္ေရွာက္ရင္ ငါတို႔ေတြ ဗုဒၶကို ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းတဲ့ ေနရာမွာ ၀ိတက္ ၀ိစာရ ရွင္းႏိုင္ပါ့မလား..”
“……….”
“ကုသိုလ္ ျပဳရာမွာ ေနာက္ဆံ တင္းေနရင္ ဒီစိတ္ကပဲ တို႔မ်ား အတြက္ နီ၀ရဏ ျဖစ္ရမယ္.. ”
“………..”
“ဟင္းးး.. မိုက္မဲလွတဲ့သူေတြပဲ ကြယ္.. မင္းတို႔ကို ငါ သြန္သင္ရသမွ်.. ငါနဲ႔ အတူ မင္းတို႔အားလံုး အားထုတ္ခဲ့သမွ်ေတြက ဒီလို ၾကမ္းတမ္းစြာ တုန္႔ျပန္မႈေလလား..”
“………..”
“သီရိမာ မွားတယ္ ဆိုေစဦးေတာ့.. မင္းတို႔ ရဲ့ အျပဳအမူကေရာ.. မွန္ၾကရဲ့လား..”
“………..”
“မင္းတို႔ေတြက.. အားထုတ္ခဲ့တဲ့ တရားေတြ.. နာယူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမေတြကို တဒဂၤ ေဒါသေလးနဲ႔ ေမ့ပစ္ၾကေတာ့တာ ကိုးး..”
“………”
“ဒဏ္ရာေတြ မနည္းပါ့လား ညီမရယ္.. ကိုင္း ထ ထ.. ေဆးလိမ္းၾကရေအာင္ ေနာ္..”
“………”
“မယ္သုံ.. သြား.. အ၀တ္ပိုင္း တစ္ခုနဲ႔ ေရေႏြး တစ္အိုး ယူေခ်.. ပန္းေပါင္းဆီနဲ႔ ပရုတ္ရည္ လည္း ယူခဲ့.. က်န္တဲ့သူေတြ ဆြမ္းခ်က္ရာ ကြင္းျပင္ဆီ ျပန္သြား.. ဗုဒၶဘုရွင္ေတာ္ နဲ႔ ေနာက္ပါရဟန္းေတြ ၾကြလာခ်ိန္ နီးလွျပီ..”
ဒဏ္ရာ မ်ားစြာႏွင့္ နာက်င္ေနသည့္ သီရီမာကို ထူေပြ႕ရင္း အတူ ထ ရပ္လိုက္သည့္ ဥတၱရာ။ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ စိတ္မေကာင္းျခင္း အရိပ္မ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည္။ အိမ္ေတာ္ကြ်န္မ်ားကို တည္ျငိမ္စြာ ေျပာေနသည့္ ဆံုးမ စကားတို႔က သီရိမာ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ႏူးညံ့ ညင္သာစြာ စီး၀င္လာသည္။ ဥတၱရာ၏ ကိုယ္ကို မွီတြဲ အားျပဳကာ ထ ရပ္လိုက္သည္။ မိမိ မ်က္၀န္း အၾကည့္မ်ားကိုေတာ့ ၾကမ္းျပင္ ဆီသို႔သာ စူးစိုက္ ထားလိုက္ေတာ့၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မီးခုိးေငြ႕ အျဖစ္ လြင့္ပ်ံကာ သည္ေနရာ သည္ဌာနမွ ရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိုလွပါသည္။ ေဘးသို႔ ရွဲေပးလိုက္သည့္ လူအုပ္ၾကီး၏ ဟိုမွာဘက္တြင္ ရပ္တန္႔ ေနသည့္ ေျခတစ္စံု။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ လိုခဲ့ပါေသာ္လည္း သီရိမာ ေခါင္း မေဖာ္၀ံ့။ မိမိအား စူးရဲစြာ စိုက္ၾကည့္ေနမည့္ ခ်စ္ရသူ၏ အမုန္းမ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆိုင္ရဲပါေခ်။
သီရိမာ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေနာင္တတရား၏ မ်က္ရည္ပူတို႔ အိုင္ထြန္း လာခဲ့သည္။ ေရွ႕တူရူမွ ရပ္တန္႔ေနသည့္ ေျခတစ္စံုက ခ်ာ ကနဲ ေနာက္သို႔ လွည့္ထြက္ သြား၏။ ေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ပင္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာခြင့္ မသာႏိုင္ေတာ့သည့္ ခ်စ္ရသူ။ သူ ေက်ာခိုင္း သြားျပီမွန္း သိသည့္တိုင္ ေက်ာျပင္ေလးကိုမွ်ပင္ ေမာ့၍ မၾကည့္၀ံ့ေတာ့သည့္ မိမိ ဘ၀။ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္မိသည့္ ခဏ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ပါးျပင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ၾကမ္းခင္းဆီ ေပါက္ကနဲ က် သြားေတာ့၏။
“က်မ မွားပါျပီ အမ ရယ္.. က်မ.. က်မ အမွား ၾကီး မွားမိျပီ.. အမ.. အမက တကယ့္ သူေတာ္စင္ပါ..”
“မငိုပါနဲ႔ ညီမငယ္.. ဒဏ္ရာေတြက တစ္ဘက္နဲ႔ မယ္မင္း ပင္ပန္းလွျပီ..”
“ေသသင့္တဲ့ အမွားကို ျပဳမိျပီပဲ အမရယ္.. က်မ အျပစ္မို႔ ခံရတာ.. က်မ.. က်မ..”
“ပုထုဇဥ္မွန္ရင္ ရာဂ မကင္းၾကဘူးပဲ ညီမရယ္.. ရာဂ ေနာက္မွာ အမွားဆိုတာ ပါစျမဲပဲ.. မွားတတ္ ၾကတာ ပါပဲကြယ္..”
“က်မကို မမုန္းဘူးလားဟင္.. အမ က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တာ အံ့ၾသလို႔ပါ..”
“အမုန္းတရား ဆိုတာ လူကို ေလာင္ျမိဳက္ေစတယ္ေလ.. ညီမေလးကို မုန္းလိုက္ရင္ အမ ကိုယ္မွာ ေလာင္ျမိဳက္ သြားမွာေပါ့..”
“က်မ ေလာင္းခ်လိုက္တာ ေထာပတ္ဆီပူေတြ.. အမ ကိုယ္ေပၚ ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနဘူးလားဟင္..”
“ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနလို႔ပဲ ညီမေလးနားမွာ အမ ရွိေနတာေပါ့ ညီမရဲ့.. ဒါကိုက ညီမေလးကို အမ မမုန္းဘူး ဆိုတဲ့ သက္ေသေပါ့..”
“အမရယ္.. သည္လို ပါရမီ ထူးေအာင္ ဘယ့္ႏွယ္ က်င့္ၾကံသလဲဟင္..”
“အလိုေလာဘတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘို႔.. ေဒါသ အမ်က္ကို ပယ္ဘို႔.. အမွန္အမွားကို ခြဲျခား ခ်င့္ခ်ိန္ဘို႔ အဓိက က်င့္ၾကံ ရတာေပါ့..”
“……”
“အမတို႔ အားလံုးမွာ တပ္မက္မႈေတြ အသီးသီး ရွိၾကတယ္..”
“……”
“ကိုယ္ မရႏိုင္တာကို တပ္မက္လာတဲ့အခါ အမွားကို ျပဳမိၾကတယ္..”
“……”
“ဒီေတာ့ အမွား မျပဳမိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အဓိက က်င့္စဥ္က တပ္မက္မႈကို ပယ္သတ္ျခင္းပဲ ညီမငယ္..”
“……”
“ကိုယ္တိုင္အားျဖင့္ က်င့္ၾကံရာကေတာ့ ဒီတစ္ခုသာ ရွိတာေပါ့..”
“……”
“ကိုယ့္ အေပၚ က်ေရာက္လာတဲ့ အမုန္းမီးကိုေတာ့ ေမတၱာနဲ႔သာ အႏိုင္ယူရာတယ္..”
“……”
“ဒီေနရာမွာ သတိခ်ပ္ရမွာက မိမိစိတ္အတြင္းက ေမတၱာဓာတ္ ဟာ မိမိကိုယ္ကို လံုျခံဳႏိုင္ေအာင္ ပမာဏ ျပည့္မီဘို႔ပဲ..”
“……”
“အမုန္းစိတ္ဟာ မီး ျဖစ္ရင္.. ေမတၱာဓာတ္က ေရ မည္ေပတယ္ ညီမငယ္..”
“……”
“အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ မီးမ်ိဳးကို မဆို ေအာင္ႏိုင္ဘို႔ရာ ကိုယ့္ အတြင္းသ႑န္မွာ ေမတၱာဆိုတဲ့ အေအးဓာတ္ မ်ားေလ ေကာင္းေလေပါ့..”
“……”
“အခု ညီမေလးရဲ့ ေထာပတ္ဆီပူေတြ အမကို ေလာင္ျမိဳက္ဘို႔ မစြမ္းသာတာ ဒီသေဘာပါပဲ..”
“……”
“ညီမ ရင္ထဲက အမုန္း ပမာဏက တဒဂၤ အမွားတစ္ခုရဲ့ အပူမီးေလးမွ်သာ ျဖစ္တယ္ေလ..”
“အို.. အမ ရယ္..”
“……”
သီရိမာ သည္းထန္စြာ ငိုခ်လိုက္မိသည္။ မိခင္တစ္ဦး၏ ေပြ႕ဖက္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ မိမိအား ေထြးဖက္ထားသည့္ ဥတၱရာ။ သူမ ရင္ခြင္သည္ ေအးျမ လွသလို မိမိအား ေဟာညႊန္ျပသည့္ ဓမၼစကားတို႔ကလည္း ရိုးရွင္း လွသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမတို႔ႏွင့္ အလွမ္း ကြာလြန္းလွသည့္ သီရိမာ အဘို႔ ဥတၱရာ၏ အဆံုးအမ စကားေလးက အေမွာင္ထု ကို ခြင္းေဖာက္လာသည့္ လမင္း၏ အလင္းလိုပင္ ေအးျမ ၾကည္လင္ လွပါသည္။ ငိုေၾကြးျခင္းကို ရပ္တန္႔ရင္း ပီတိ အျပံဳးကို ၾကိဳးစား ျပံဳးလိုက္၏။ သူ မ ရင္ခြင္မွ အသာ ရုန္းထက ၾကမ္းျပင္တြင္ ပုဆစ္တုပ္လ်က္ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္သည္။
“က်မ ကန္ေတာ့ပါရေစ ေနာ္..”
“အမလို သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္အေပၚမွာ ပစ္မွားမိတာ အတြက္.. က်မကို မမုန္းတဲ့ အျပင္ ခုလို သြန္သင္ေပးတာ အတြက္.. က်မ ကန္ေတာ့ ပါရေစ..”
“……..”
ေျခ၊ လက္၊ ႏွဖူး၊ တံေတာင္၊ ဒူး တို႔ ညီညြတ္စြာ ျဖင့္ ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ မိမိအား ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည့္ ဥတၱရာ၏ မ်က္ႏွာေလးက ၀င္းပ ၾကည္လင္ေနလိုက္သည္မွာ ပီဘိ လမင္း တစ္စင္း အသြင္။ “ညီမလည္း အမကို မမုန္းေတာ့ဘူး ဟုတ္..” တည္ျငိမ္ ေအးျမေသာ စကားျဖင့္ မိမိကို အသာ တြဲထူလိုက္သည္။ မမုန္းေတာ့ပါဘူး အမ.. အမ ျပံဳးေနပံုေလးက က်မတို႔ စေတြ႕တုန္းက အတုိင္းပဲ.. တကယ္ေတာ့ အမရဲ့ အျပံဳးမွာ ထူးျခားေသာ အေျပာင္းအလဲ မရွိပါဘူး.. က်မရဲ့ အတြင္းစိတ္ မဲညစ္မႈေၾကာင့္သာ အမကို မုန္းမိတာ.. က်မရဲ့ အတြင္းစိတ္ ေျပာင္းလဲလာမႈကို က်မ ျပန္သံုးသပ္မိျပီ အမ..။
သည္အိမ္ေတာ္ကို ဖိတ္ေခၚစဥ္က အမရဲ့ အျပံဳးကို ထီမထင္စိတ္နဲ႔ က်မ စူးစမ္းမိတယ္..
သည္အိမ္ေတာ္ဆီ အေရာက္မွာ အမရဲ့ အျပံဳးကို ယွဥ္ျပိဳင္လိုစိတ္နဲ႔ က်မ အံတု မိတယ္..
သည္အိမ္ေတာ္ကေန ခြာ ခါနီးမွာ အမရဲ့ အျပံဳးကို ၀န္တိုစိတ္နဲ႔ က်မ မုန္းမိတယ္..
အမရဲ့ အျပံဳးက မေျပာင္းလဲပါဘူး..
ေျပာင္းလဲ သြားတာ က်မ စိတ္..
ညစ္ေထး သြားတာ က်မ စိတ္..
အမွား ျပဳမိတာ က်မ စိတ္ သက္သက္ပါပဲ အမရယ္..
သီရိမာ ရင္ထဲတြင္ အသိတရားတည္းဟူေသာ အလင္းတန္းတို႔ လင္းသည္ထက္ လင္းခဲ့ေလျပီ။ ဓမၼ၏ အရသာသည္ သိသူအဘို႔ ထပ္မံ သိလိုေသာ သေဘာကို ေပး၏။ လာလွည့္စမ္းပါ၊ ရႈလွည့္စမ္းပါ၊ အားထုတ္လွည့္စမ္းပါ ဟူေသာ သေဘာကို ေဆာင္၏။ ယခုလည္း မိမိ ကိုယ္တြင္းမွ တပ္မက္မႈ အေမွာင္တိုက္ကို ဥတၱရာ တည္းဟူေသာ မိန္းမျမတ္က ရိုးရွင္းေသာ တရားျဖင့္ အလင္းျပေလျပီ။ ဆက္လက္ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ရန္မွာ မိမိ အလုပ္။ အားထုတ္လိုစိတ္မ်ား ျပင္းျပ လာသည္မွာ မိမိ ႏွလံုးသား။ သီရိမာ တစ္ေယာက္ တည္ျငိမ္ေသာ အတြင္းစိတ္ျဖင့္ ဥတၱရာအား စကား ဆိုလိုက္သည္။
“က်မကို ဗုဒၶ နဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ ေပးပါလား အမ ဥတၱရာ.. အမ တို႔နဲ႔ အတူ ဗုဒၶကို ဆည္းကပ္ဘို႔.. က်မကိုပါ အခြင့္ေပးပါလား ဟင္..”
“အို.. ဒီအေရးက အမထံ အခြင့္ေတာင္းေနရန္ မဟုတ္.. ငါ့ ညီမေလး စိတ္ကိုသာ ပိုင္းျဖတ္ဘို႔ လိုတာပါကြယ္.. ဗုဒၶ ဆိုတာ တို႔မ်ား အားလံုးရဲ့ ဖခင္ေပပဲ.. ေလာက သံုးပါးရဲ့ အျမတ္ဆံုး ရတနာ.. သတၱ၀ါတုိင္း ဆည္းကပ္ႏိုင္တဲ့ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ မဟာလူသား ေပပဲ ညီမရဲ့..”
“ဒါ ဆို..”
“ဒါ ေပါ့..”
“……..”
“ကဲ..”
“ဟုတ္ကဲ့ ပါ အမ..”
ႏွစ္ဦးသား ထိုင္ေနရာမွ ထ ျပီး ဥတၱရာ၏ အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ သြားကာ ကိုယ္လက္ သုတ္သင္ လိုက္ၾကသည္။ ကြမ္း တစ္ယာ ညက္မွ်ေသာ အခ်ိန္အတြင္းတြင္ သီရိမာ၏ ကိုယ္ေပၚ၌ ဥတၱာထံမွ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ ၀တ္စံုတစ္ထည္ ဆင္ယင္ျပီးႏွင့္ ျဖစ္သြားျပီ။ ဥတၱရာလည္း ကိုယ္တြင္ ရႊဲစိုေနေသာ ေထာပတ္ဆီတို႔ကို ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ျပီး သန္႔စင္ေသာ အ၀တ္ကို ဆင္သည္။ ဥတၱရာ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေစာင့္စားရင္း ေၾကးမံုျပင္သို႔ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္၏။ ေၾကးမံု ထက္တြင္ ေယာဂီေရာင္ ၀တ္စံုေလးႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ဦး။ သီရိမာ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မိမိ မဟုတ္သည့္ မိမိ ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ေနရသည္။ ခဏ ၾကာေတာ့ ဥတၱရာ ျပင္ဆင္ျပီးျပီမို႔ ႏွစ္ဦးသား လက္ခ်င္းတြဲကာ အိပ္ေဆာင္မွ ထြက္လာၾက၏။ တက္ၾကြ ညီညာေသာ ေျခလွမ္း ႏွစ္စံုက ျမတ္ဗုဒၶအား ဆြမ္း အမႈ ျပဳရာ အေဆာင္ေတာ္ ဆီသို႔။
ရာဇျဂိဳဟ္တိုင္း၏ နန္းျမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ တမြန္းတည့္ ခရီးခန္႔ အကြာ ဇနပုဒ္ေလး တစ္ခု။ ရြာအစြန္ ေတာစပ္ရွိ တဲအိမ္ေလး တစ္လံုး၏ အေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တြင္ ပန္းပု ဆရာ တစ္ဦး ႏွင့္ မိန္းမလွေလး တစ္ဦး ရွိေနသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ လမင္းက ထိန္ထိန္သာ ေန၏။ ၾကယ္ေရာင္စံု ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ အလြန္တရာ လွပေသာ ညခ်မ္း အခ်ိန္၊ ပန္းပု ဆရာ၏ အေရွ႕တြင္ ထုလုပ္လက္စ သစ္သားပန္းပုရုပ္ တစ္ခုက အေခ်ာ သတ္လက္စ အေနအထားတြင္ ရွိေနသည္။ လက္ရာ ေျမာက္လြန္းေသာ ပန္းပုရုပ္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ၏ ျခားနားခ်က္ ဟူ၍ သက္မဲ့ႏွင့္ သက္ရွိ ဆိုသည့္ အခ်က္သည္သာ။
ကိုယ္ဟန္ ျပေနသည့္ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ မ်က္၀န္းမ်ားက ေမွးမွိတ္လွ်က္ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ့ထားသည္။။ ကပိုကယိုေသာ ဆံႏြယ္တို႔ ဖားလ်ား ခ်လ်က္ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းကလည္း အ၀တ္အစား ကင္းမဲ့ေသာ ပကတိ အလွျဖင့္။ အစြမ္းကုန္ ေကာ့ ဆန္႔ထားသည့္ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလး အထက္မွ ရင္စိုင္ႏွစ္ခုက လွပသပ္ရပ္စြာ လံုး၀န္း မို႔ေမာက္ ေနသလို လမင္း၏ အလင္းေရာင္ႏွင့္ တည့္တည့္ အေနအထား။ ပုလဲ ပန္းေရာင္ သန္းေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ႏွစ္ခု၏ ၀န္းက်င္တြင္ ည၏ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ ၾကက္သီးဖုေလးမ်ား ျဖာ ေနသည္။ ၀င္း၀ါ စိုျပည္သည့္ အသားအေရကေတာ့ လမင္း၏ အလင္းႏွင့္ မီးေမာင္းထိုးထားသလိုမို႔ ရွိရင္းထက္ပင္ လွပ ေနေတာ့၏။ ပါးလႊာလြန္းေသာ အျဖဴေရာင္ ပု၀ါတစ္စကို ခါး၀တ္ အျဖစ္စည္းေႏွာင္ ထားျပီး ေနာက္သို႔ ဆန္႔တန္းထားေသာ လက္ႏွစ္ဘက္တြင္လည္း ခါးစည္းႏွင့္ ဆင္တူ ပု၀ါ တစ္ထည္ကို ျဖန္႕ ကိုင္ထားသည္။ တဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနေသာ ည ခ်မ္း၏ ေလ ေၾကာင့္ ပု၀ါစေလးမွာ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေလထဲ လြင့္ သြား၏။
ပန္းပုဆရာ၏ လက္မ်ားက ရုပ္ထုေပၚတြင္ စ်ာန္ အျပည့္ႏွင့္ တရစပ္ လႈပ္ရွားေနသည္။ လမင္း၏ အလွဆံုး အခ်ိန္ႏွင့္ မိန္းမလွေလး၏ အလွဆံုး အေနအထားကို စိတ္တိုင္းက် စီစဥ္ျပီး ပန္းပုရုပ္ကို ဖန္တီးေနသည္။ စူးရဲ ေတာက္ပေသာ သူ႕ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ လ ေရာင္ႏွင့္ မိန္းမလွေလးသည္ ပန္းပုရုပ္အတြက္ အပံ့အပိုး သက္သက္မွ်သာ။ သည္အခ်ိန္တြင္ သူ႕အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးက ပန္းပုရုပ္ကေလး အလွဆံုး အသက္ ၀င္လာ ဖို႔ရန္က လြဲ ျပီး အျခား မရွိ။ ပန္းပုဆရာေလး ဥာဏ မွာ မိမိကုိယ္ကို အသက္ ရႈဘို႔ပင္ ေမ့ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ကို အာရံုစိုက္ေန၏။ ေကာင္းကင္ထက္မွ လမင္းလည္း အလင္းဆံုး အခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ က်င္လည္ သြက္လက္ေသာ သူ႕ လက္မ်ား ေအာက္တြင္ ပန္းပုရုပ္ကေလး တေျဖးေျဖး အသက္ ၀င္လာျပီ။ လက္သန္းလံုး ပမာဏမွ် ရွိေသာ တံစဥ္း ငယ္ေလးျဖင့္ မ်က္ႏွာ အလွကို အႏုစိတ္ ပံုေဖာ္ ျပီးခ်ိန္တြင္ …
“ဟူးးးးးးး..” ရွည္လ်ားေသာ ပင့္သက္ျဖင့္ လက္ထဲမွ တံစဥ္းနဲ႔ အ၀တ္စ၊ ဖေယာင္းခ်ပ္ စသည္တို႔ကို အနားရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ခ်လိုက္၏။ ခါးေထာက္လ်က္ ေခါင္းကို ေမာ့ ျပီး ဘယ္ညာျပန္ ဇက္ခ်ိဳးရင္း အေညာင္းေျဖလိုက္၏။ ေျမတေကာင္းထဲမွ ေသရည္ကို ခြက္ထဲ ငွဲ႔ ျပီး တစ္က်ိဳက္တည္း ေမာ့ခ်လုိက္၏။ ပူေလာင္ ခါးသက္ေသာ ေသရည္၏ အရသာကို ပင့္သက္မႈတ္ထုတ္ရင္း အရသာ ခံေနလိုက္သည္။ ရြာထဲဘက္မွ ၾကက္တြန္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ သက္ၾကီး ေခါင္းခ် ခ်ိန္ ေရာက္ျပီ။ လက္ထဲမွ ေသခြက္ကို ခ်ထားျပီး မိန္းကေလး ရပ္ေနရာဆီ သြားလိုက္၏။ ေမာ့ထားေသာ ေမးဖ်ားေလးကို အသာ တို႔လိုက္သည္။ သက္ရွိ ရုပ္ထုမကေလးက မ်က္၀န္းမ်ား အသာ ဖြင့္ရင္း..
“၀ွီးး.. ျပီးျပီလား ပန္းပုဆရာၾကီး..”
“အြမ္း..”
“အို႔..”
“ဟဟ.. ဘယ္လိုျဖစ္သတုန္း..” မိမိကိုယ္ေပၚ အိႏြဲ႕ က်လာသည့္ သူမကို အသာ တြဲလ်က္ ေပြ႕ရင္း ေမးလိုက္၏။
“ေညာင္းလို႔..”
“အြမ္း.. ၀င္ရေအာင္..”
“…...”
“…...”
*****
“ခ်မ္းလား..”
“ဖက္ထားေပးေပါ့..”
“ဟဟ..”
“က်မလည္း ေသာက္ခ်င္တယ္..”
“…….”
“ဒီ က်င္စြယ္ေတြမွာ စိုေနတဲ့ ေသရည္ကို ေျပာတာ..”
တဲအိမ္ေလးထဲရွိ ၀ါးၾကမ္းခင္း ကြပ္ျပစ္ေပၚ အတူထိုင္ၾကသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ ေအးစက္ေနေသာ ကိုယ္လံုးေလးက ပန္းပုဆရာ၏ ရင္ခြင္ၾကီးထဲတြင္ နစ္ လ်က္။ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ျပီး ပန္းပုဆရာ၏ မုတ္ဆိတ္ က်င္စြယ္တို႔ကို ထိတို႔ ေဆာ့ကစား ေနသည္။ မာေက်ာေသာ ၾကြက္သားမ်ားႏွင့္ ရင္အုပ္ၾကီးက သစ္ပင္ သစ္လံုးတို႕ကို သယ္ေဆာင္ ခုတ္လွဲ တတ္ရသူပီပီ က်စ္လစ္ လွသည္။ လွပေသာ ရုပ္တုတို႕ကို ဖန္တီးသည့္ သူ႕လက္မ်ားကလည္း အသားမာ တက္ျပီး ၾကမ္းရွရွျဖစ္ေန၏။ အလိုမက်ဟန္ ျပည့္ေနသည့္ သူ႕ မ်က္လံုး မ်ားကေတာ့ ပန္းပုထုေနသည့္ အခ်ိန္မွလြဲ၍ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ မႈံမိႈင္း ရီေ၀လ်က္။ မိန္းမပ်ိဳ၏ လက္မ်ားက သူ႕ ေပါင္လံုးၾကီးတေလ်ာက္ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ေနသည္။ ဟင္းလင္း ပြင့္ေနသည့္ မိမိ ရင္ျမႊာမ်ားႏွင့္ သူ႕ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္ရင္း ေတာင့္တမိေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေျခြခ်ယူဘို႔ ၾကံေနမိသည္။ သူ ေစညႊန္သည့္ အတိုင္း ကိုယ္ဟန္ ျပ ျပီးျပီမို႔ ယခု အခ်ိန္က မိမိ အတြက္။
ပန္းပုဆရာက မိန္းကေလးကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚ အသာ လွဲခ်လိုက္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ ဟန္ပန္က တာ၀န္တစ္ရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ေတာ့မည့္ စစ္သည္ တစ္ဦးလို။ သို႔ေသာ္ မိန္းမပ်ိဳေလး အေနႏွင့္ သည္အခ်ိန္တြင္ အထူး စိတ္၀င္စားသည္က သူ႕ မ်က္ႏွာထား မဟုတ္။ လက္ၾကမ္းၾကမ္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ အေၾကာမ်ား စိမ့္ကာ ျငိမ့္ကာႏွင့္ ကာမ လိႈင္းတို႔ တရိပ္ရိပ္ တက္လာသည္။ ခါးတြင္ စည္းထားသည့္ ပု၀ါကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲ ျဖဳတ္လိုက္ေသာ သူ႕ အျပဳအမူက မိန္းကေလး၏ ရင္ကို လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္လာေစ၏။ အ၀တ္အစားကင္းမဲ့စြာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်စ္ရျခင္းကို မိမိ အလြန္ႏွစ္သက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ ကိုယ္ၾကပ္ႏွင့္ တပတ္ႏြမ္း ပုဆိုးကိုလည္း ခြ်တ္လိုက္ျပီမို႔ ႏွစ္ဦးသားက ကိုယ္ဗလာက်င္းလ်က္။ အခန္းထဲတြင္ ထရံရွိ အေပါက္ငယ္ေလးမ်ားမွ လေရာင္ အလင္းေျပာက္ေလးမ်ား မွလြဲ၍ အျခား အလင္း မရွိ။ လျပည့္ည၏ လေရာင္က ပီယဓာတ္ႏွင့္ ကာမ အားကို ေပးသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ မွန္သည္ မွားသည္ အတတ္ မေျပာသာေသာ္လည္း လေရာင္သည္ လူကို ၾကည္ႏူးေစသလို ယစ္မူးေစသည္လည္း အမွန္။
ပန္းပုဆရာ၏ လက္ၾကမ္းၾကီးမ်ားက မိန္းမပ်ိဳ၏ တင္စိုင္မ်ားကို ဖ်စ္ညွစ္ ေခ် ေနသည္။ တုန္ရီေအးစက္ေနေသာ သူ႕လက္မ်ားေအာက္တြင္ မိန္းကေလး၏ ေသြးသားမ်ား ပူေလာင္ ဆူပြက္လာ၏။ ရင္စိုင္ႏွစ္ဘက္ကို ဘာသာ ဆုပ္ေခ်ရင္း သူ႕အား ညိႈ႕မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေတာင့္တစြာ ၾကည့္မိသည္။ ေယာနိေလး အတြင္းမွလည္း ယားယံမႈက လိႈက္လိႈက္ကာႏွင့္။ ေစးျပစ္ေသာ ကာမရည္မ်ား စိမ့္ထြက္ စီးက်လာေနျခင္းကပင္ မိမိ အဂၤါစပ္ကို ပိုမို ယားယံေအာင္ ဆြ ေပးသကဲ့သို႔ ရွိေန၏။ ပန္းပုဆရာ၏ မာေက်ာသည့္ တန္ဆာၾကီးက မိမိ ၀မ္းဗိုက္ကို လာေထာက္မိ ေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးမွာ အသက္ ျပင္းျပင္းရႈရင္း လူးလြန္႔ ေနရ၏။ သူ႔ ေက်ာျပင္ကို လက္တဖက္ႏွင့္ မွီသေလာက္ ဖက္တြယ္ရင္း တန္ဆာေခ်ာင္းၾကီး မိမိ ကိုယ္ထဲ အျမန္ ၀င္လာေအာင္ အားထုတ္မိသည္။ ပန္းပုဆရာက သူ႕ တန္ဆာထြားၾကီးကို လက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ သပ္ လိုက္ျပီး မိန္းမပ်ိဳ၏ ေယာနိ အ၀ေလးကို ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ ထက္ေအာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။
“လုပ္ေတာ့ ကိုရင္ရယ္..”
ဘယ္လိုမွ ေတာင့္မထားႏိုင္ျပီမို႔ ႏႈတ္ကပင္ ဖြင့္ဟ ေျပာလိုက္ေတာ့၏။ ပန္းပုဆရာက သူ႕တန္ဆာၾကီးကို အ၀မွာ တည့္ေအာင္ ေတ့ ျပီး အားျပင္းျပင္း ဖိေဆာင့္ခ်လိုက္၏။ ၀ါးၾကမ္းခင္း သိမ္႔ကနဲတုန္သြားသလို မိန္းမပ်ိဳ၏ ကိုယ္ထဲလည္း စူးနစ္ ေအာင့္ျမက္ သြားသည္။ “အင္းး.. ဟင္းး.. ကြ်တ္ ကြ်တ္..” စုတ္သတ္ ညည္းလိုက္ မိေသာ္လည္း အဂၤါစပ္ေလးကိုေတာ့ ေကာ့ေပးလိုက္မိ၏။ ျပင္းထန္လြန္းေသာ ယားသက္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ တန္ဆာၾကီးကို မိမိ ကိုယ္ထဲ နစ္သည္ထက္ နစ္၀င္ ေစလိုသည္ အမွန္။ ပါင္ႏွစ္ ဖက္ကိုလည္း တတ္စြမ္းသေလာက္ ျဖဲကားျပီး ေကာ့တင္ ေပးထားမိ၏။ မတန္တဆ ထြားက်ိဳင္းလြန္းေသာ တန္ဆာၾကီးကို ဟိုး အတြင္းထဲအထိ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ေရာက္ေလ ေကာင္းေလ။ ကာမရည္တို႔ ရႊဲအိုင္ေနသည့္ ေယာနိကေလးက တန္ဆာထြားၾကီး၏ မခ်ိမဆန္႔ ထိုးေဆာင့္မႈကို လိုလားႏွစ္သက္စြာ ခံယူေနသည္။
“သီရိမာ.. ငါ့ရဲ့ သီရိမာ ရယ္..”
သူရူးတစ္ေယာက္လို ေရရြတ္ရင္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ထိုးေဆာင့္ေနသည့္ ပန္းပုဆရာ။ သူ႕လက္မ်ားက မိန္းမပ်ိဳ၏ လည္တိုင္ရင္း ပခံုး တစ္ဘက္ကို ညွစ္ကိုင္ ထားေသးသည္။ က်န္ တစ္ဘက္က ႏို႔အံုမ်ားကို ဆြဲဆုပ္ ကိုင္လ်က္။ ၀ါးၾကမ္းခင္းက တက်ိက်ိ ျမည္ေနသလို မိန္းမပ်ိဳ၏ ကိုယ္ေလးလည္း ထြန္႔လြန္႔ လူးေန၏။ “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ပန္းပုဆရာ၏ အသိစိတ္တို႔မွာ ကိုယ္ ထဲက မီးလွ်ံ ႏွင့္အတူ အရွိန္ ျပင္းသထက္ ျပင္းလာသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးကေတာ့ သူ႕ ႏႈတ္မွ တဆာဆာ တမ္းတေနေသာ သီရိမာ ဟူသည့္ နာမ ကို လစ္လ်ဴ ရႈကာ ကိုယ္ထဲသို႔ တဒုတ္ဒုတ္ ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ တိုး၀င္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးႏွင့္ ၄င္းက ေပးေသာ သာယာမႈကို အားပါးတရ ခံစားေနလိုက္၏။ ျပင္းထန္ေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကို အားရွိသေလာက္ ညွစ္ထားေပးလိုက္၊ အေၾကာတို႔ကို ေျပေလွ်ာ့ကာ ေဖာ့ေပးထားလိုက္ႏွင့္ အထူး က်င့္ၾကံထားသည့္ ေယာနိ ၾကြက္သား၏ အစြမ္းမ်ားကို အသံုးခ်ရင္း စိတ္ၾကိဳက္ အရသာ ခံေနလုိက္သည္။ ဘီလူးစီးသလို ၾကမ္းတမ္းေသာ ေဆာင့္ခ်က္ ေပါင္းမ်ားစြာ လြန္ေျမာက္ျပီးသည့္ ခဏ၊ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ အေၾကာဆြဲသလို တြန္႔ကာ တြန္႔ကာႏွင့္ အံသြားတို႔ကို ေစ့့ေစ့ က်ိတ္လ်က္ “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ဟု ခပ္စိပ္စိပ္ ရြတ္ရင္း နင္းၾကမ္း ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ဘီလူးစီးသလို ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကို ႏွစ္သက္စြာ ခံယူျပီးေနာက္ မိမိလည္း ခရီးဆံုး ေရာက္ျပီ။ ႏွစ္ဦးသား ရင္ခ်င္း အပ္လ်က္ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ ပင္ပန္းတၾကီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾက၏။
“ဥာဏ.. ဗ်ိဳး ဥာဏ..” ျခံ၀မွ တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ရင္း ၀င္လာသည့္ အသံကိုၾကားမွပင္ ႏွစ္ဦးသား အိပ္ရာမွ ႏိုးလာသည္။ မိုးလည္း စင္စင္ လင္းေနေခ်ၿပီ...။
Unicode
လ ရောင် ဆမ်း၍ လန်းသည့် မာလာ ( ၃ )
“အလိုလေး … ဘယ့်နှယ် လုပ်လိုက်တာတုန်း..”
“သခင်မ.. သခင်မ.. ဘုရားဘုရား.. သခင်မ ကိုကြည့်ကြပါဦး..”
“ဟို ပြည့်တန်ဆာမ.. အပျက်မ.. ငါတို့ သခင်မကို သေကြောင်းကြံတာ..”
“ရုပ်ကလေး လှသလောက် စိတ်ဓာတ်က ကြမ်းကြုတ်လှပါလား..”
“ဒီလို မိန်းမယုတ်တွေ ဒီလိုပဲ ယုတ်မာကြတာ..”
“အရှင်မထားနဲ့.. သင်းကို အသေ သတ်ပစ်..”
တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ဆဲဆို ဆူညံသံများက အိမ်တော် တစ်ခုလုံး လွှမ်း သွားသည်။ အမှုထမ်း ယောကျၤား မိန်းမများ သီရိမာ ရှိနေရာ အိပ်ခန်း လသာဆောင်ဆီ ပြေးတက်လာကြ၏။ ဆံစုများကို ဆောင့်ဆွဲကြသည်။ မျက်နှာ နှင့် ကိုယ်အနှံ့ အလုအယက် ရိုက်ပုတ် ကန်ကျောက်ကြ၏။ ကြမ်းတမ်းသော အလုပ်သမားများ၏ လက်ချက်ကြောင့် သီရိမာ အရိုးအသားများ စိစိညက်ညက် ကြေ မတတ် ဒဏ်ရာများ ရကုန်တော့သည်။
“ဟာ.. သီရိမာ.. မင်းတို့ ဘယ်လို ပြုနေကြတာတုန်း..” နန္ဒသူကြွယ်၏ အသံ။ လူတစ်စု၏ ရိုက်နှက် ကန်ကျောက်မှုများ ရုတ်ချဉ်း ရပ်တန့် သွားသော်လည်း ကြမ်းတမ်းသန်မာသည့် လက်ကြီးများက မိမိအား ချုပ်နှောင် ထားဆဲ။
“သူ သခင်မကို ထောပတ် ဆီပူရည်တွေနဲ့ လောင်းချတယ် သူဌေးမင်း..” “ဟုတ်တယ် သူဌေးမင်း.. ဒီမိန်းမ တကယ် ကြမ်းကြုတ် ယုတ်မာတယ်..” “အသေ သတ်သင့်ပါတယ် သူဌေးမင်း.. ခွင့်လွှတ်ဘို့ လုံး၀ မသင့်ပါဘူး..” “……” “……” “……”
“ဟင်.. ဥတ္တရာ.. ငါ့ရဲ့ ဥတ္တရာ.. သူ ဘယ်လို ဖြစ်သွားရှာပြီလဲ.. ဥတ္တရာ ရေ..”
တစ်ယောက် တစ်ပေါက် အော်ဟစ် တိုင်တန်းနေသည့် စကားများကို ဆုံးအောင်ပင် နားမထောင်နိုင်။ လူအုပ်ကြီး အလယ်မှ ထုထောင်း ရိုက်နှက် ခံနေရသည့် မိမိ ကိုလည်း လှည့်၍မျှင်ပင် မကြည့်။ ဥတ္တရာ ရှိရာ အောက်အထပ်ဆီ အပူတပြင်း ပြေးဆင်း သွားတော့၏။ တဒုန်းဒုန်း ပြေးဆင်းသွားသော သူ့ ခြေသံများက ရိုက်နှက် ထုထောင်းမှု များထက် အဆ များစွာ နာကျင်စေပါသည်။ သီရိမာ ရင်ထဲ အသည်းထဲမှ ကောင်းစွာ သိလိုက်ရပြီ။ မည်သို့ပင် အထူးထူးသော ဆွဲဆောင်မှုများဖြင့် ရစ်ပတ် ဖွဲ့နှောင် လိုပါသော်လည်း မိမိ မှာကား အခစား။ မိမိ ခန္ဓာနှင့် အပြုအမူတိုင်းသည် တန်စိုး ငွေကြေးဖြင့် တိုင်းဖြတ် အပ်သည့် ရောင်းကုန်။ ဥတ္တရာက နန္ဒသူကြွယ်ရဲ့ ကာမပိုင်။ အဘိုးထိုက်လှသော ကြင်သူသက်ထား။ မြင့်မြတ်လှသော ဇနီးမယား။ မိမိက သူ့ အား သာယာမိ၍၊ အချစ် တည်းဟူသော နွံ အလယ်တွင် နစ်မြုပ် မိ၍၊ သူ ၏ ထာဝရမယား ဖြစ်လို၍ ဤနှယ် ရူးမိုက်စွာ ပြုမှားမိခဲ့ပြီ။ အသိကင်းမဲ့စွာ မိုက်မဲ မှု၏ နောက်တွင် ရှင်းရှင်း သိလိုက်ရသည်က နန္ဒသူကြွယ်၏ မေတ္တာစစ်ကား မိမိ အပေါ်တွင် မဟုတ်။ သူ၏ ကာမပိုင် မယား ဥတ္တရာ အပေါ်မှာသာ ရှိမြဲ ရှိဆဲ ပါတကား။
နှလုံးသားထဲမှ နာကျင်မှုက ကြီးလွန်းလိုက်သည်မှာ ခန္ဓာအနှံ့မှ ဝေဒနာများကိုပင် မသိနိုင်တော့ပါချေ။ ရှက်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ယူကျုံးမရ ဖြစ်ခြင်း များက သီရိမာ တစ်ကိုယ်လုံးကို မီးလောင်တိုက် အတွင်း သွင်းလိုက်သည့် အလား ပူလောင် လှပါသည်။ အကယ်၍များ မိမိသာ သည်နှယ့် အမူမှားကို မပြုမိခဲ့ပါလျှင် နန္ဒ သူကြွယ်နှင့် မိမိ အကြားတွင် မည်သို့ ရှေ့ခရီး ရှိနိုင်ပါသနည်း။ ကျိန်းသေ ကာမ ပြောနိုင်သည်က သူ နှင့် မိမိ လမ်းခွဲမှုသည် ယခုလို ကြမ်းတမ်းသော ခြေသံများ မဟုတ်နိုင်။
“ဟဲ့.. ဟဲ့.. ရပ်ကြစမ်း.. အခု တော်ကြစမ်း.. ငါ့ ကျေးဇူးရှင်ကို ဘယ့်နှယ်.. ညီမရေ.. သီရိမာ..” လူအုပ်ကြီးကို အတင်း တွန်းထိုး ဆောင့်ဆွဲပြီး မိမိ ကိုယ်ပေါ် လှဲချ အုပ်မိုးလျက် ဝင် ကာ လိုက်သည့် ဥတ္တရာ။ ငြိမ်ကျသွားသော လူအုပ်ကြီးနှင့်အတူ သီရိမာ ကြက်သေ သေသွားခဲ့၏။ မသိစိတ်၏ စေညွှန်မှုက ရင်ထဲမှ အမုန်းနှင့် အရှက်တရားတို့ကို မေ့လျော့သွားတော့၏။ လူက မျက်ရည် ဖြိုင်ဖြိုင်ကျပြီး ခိုက်ခိုက် တုန်ရီနေသည်။ အားကိုးတကြီး ဖက်တွယ်မိလိုက်သည်က ထောပတ်ဆီတို့ စိုရွှဲနေသည့် ဥတ္တရာ၏ နူးညံ့သော ရင်ခွင်။
“ခွင့်လွှတ်ဘို့ မသင့်ပါဘူး သခင်မ..”
“မှန်ပါတယ် သခင်မ.. ဒီ မိန်းမယုတ်ကို အကျွန်တို့ စီရင်ပါရစေ..”
“တန်ကြပါတော့ ကွယ်.. သူ မတော်တဆ ပြုမိတာဖြစ်မှာ..”
“မဟုတ်ဘူးသခင်မ.. သူ တမင်လုပ်တာ.. သခင်မကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး တမင်..”
“ဟုတ်တယ်.. ကျုပ်လည်း အသေအချာတွေ့လိုက်တယ်..”
“သူ့မှာ သခင်မကို အမုန်းစိတ်က အရမ်း ပြင်းထန်နေတာ.. ကျွန်တော်မလည်း မြင်လိုက်တယ်.. သူ တမင် လုပ်တာပါ..”
“ကဲပါကွယ်.. တော်ကြပါရော့.. ငါ့မှာလည်း အန္တရာယ်မှ မဖြစ်ဘဲလေ..”
သီရိမာ ကိုယ်တိုင်လည်း “အန္တရာယ်မှ မဖြစ်ဘဲ..” ဟူသည့် စကား ကြားမှ အသက် ဝင်လာမိသည်။ မိမိအား ပွေ့ဖက် ထားသည့် သူမ မျက်နှာကို မော့ငေး ကြည့်မိ၏။ ထို့နောက် ထောပတ်ဆီတို့ စိုရွှဲနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်။ ဧကန်မုချ အံဘွယ်ပင်။ ကြေးအိုးနှင့် အပြည့်သော ပွက်ပွက် ဆူ နေသည့် ထောပတ်ဆီပူတို့သည် သူမ ခန္ဓာအား မည်သို့မျှ မဖြစ်စေပါလား။
“ဟုတ်ပါ့.. တို့ သခင်မ ဘာမှ မဖြစ်ပါကလား..”
“ဟုတ်ပါရဲ့နော်..”
“သခင်မ.. ဘယ်နေရာမှ နာကျင်မနေဘူးလား..”
“မင်းတို့ အမြင်ပဲ မဟုတ်လားလေ.. ငါ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွယ်.. တကယ်တမ်း နာကျင်ရတာ သီရိမာပေပဲ.. ခမျာ ဒဏ်ရာတွေ မနည်းလှပါလား.. ဟင်းးးး.. မင်းတို့.. တယ်လည်း မိုက်ကြတာကိုး..”
“………..”
“သူဟာ ငါတို့ ကျေးဇူးရှင်လေ.. သူသာ ငါ့ကိုယ်စား သူဌေးမင်းကို လာ မစောင့်ရှောက်ရင် ငါတို့တွေ ဗုဒ္ဓကို ဆွမ်းလုပ်ကျွေးတဲ့ နေရာမှာ ဝိတက် ဝိစာရ ရှင်းနိုင်ပါ့မလား..”
“……….”
“ကုသိုလ် ပြုရာမှာ နောက်ဆံ တင်းနေရင် ဒီစိတ်ကပဲ တို့များ အတွက် နီဝရဏ ဖြစ်ရမယ်.. ”
“………..”
“ဟင်းးး.. မိုက်မဲလှတဲ့သူတွေပဲ ကွယ်.. မင်းတို့ကို ငါ သွန်သင်ရသမျှ.. ငါနဲ့ အတူ မင်းတို့အားလုံး အားထုတ်ခဲ့သမျှတွေက ဒီလို ကြမ်းတမ်းစွာ တုန့်ပြန်မှုလေလား..”
“………..”
“သီရိမာ မှားတယ် ဆိုစေဦးတော့.. မင်းတို့ ရဲ့ အပြုအမူကရော.. မှန်ကြရဲ့လား..”
“………..”
“မင်းတို့တွေက.. အားထုတ်ခဲ့တဲ့ တရားတွေ.. နာယူခဲ့တဲ့ ဗုဒ္ဓရဲ့ အဆုံးအမတွေကို တဒင်္ဂ ဒေါသလေးနဲ့ မေ့ပစ်ကြတော့တာ ကိုးး..”
“………”
“ဒဏ်ရာတွေ မနည်းပါ့လား ညီမရယ်.. ကိုင်း ထ ထ.. ဆေးလိမ်းကြရအောင် နော်..”
“………”
“မယ်သုံ.. သွား.. အဝတ်ပိုင်း တစ်ခုနဲ့ ရေနွေး တစ်အိုး ယူချေ.. ပန်းပေါင်းဆီနဲ့ ပရုတ်ရည် လည်း ယူခဲ့.. ကျန်တဲ့သူတွေ ဆွမ်းချက်ရာ ကွင်းပြင်ဆီ ပြန်သွား.. ဗုဒ္ဓဘုရှင်တော် နဲ့ နောက်ပါရဟန်းတွေ ကြွလာချိန် နီးလှပြီ..”
ဒဏ်ရာ များစွာနှင့် နာကျင်နေသည့် သီရီမာကို ထူပွေ့ရင်း အတူ ထ ရပ်လိုက်သည့် ဥတ္တရာ။ မျက်ဝန်းများတွင် စိတ်မကောင်းခြင်း အရိပ်များ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ အိမ်တော်ကျွန်များကို တည်ငြိမ်စွာ ပြောနေသည့် ဆုံးမ စကားတို့က သီရိမာ နှလုံးသားထဲသို့ နူးညံ့ ညင်သာစွာ စီးဝင်လာသည်။ ဥတ္တရာ၏ ကိုယ်ကို မှီတွဲ အားပြုကာ ထ ရပ်လိုက်သည်။ မိမိ မျက်ဝန်း အကြည့်များကိုတော့ ကြမ်းပြင် ဆီသို့သာ စူးစိုက် ထားလိုက်တော့၏။ ဖြစ်နိုင်လျှင် မီးခိုးငွေ့ အဖြစ် လွင့်ပျံကာ သည်နေရာ သည်ဌာနမှ ရုတ်ချည်း ပျောက်ကွယ် သွားလိုလှပါသည်။ ဘေးသို့ ရှဲပေးလိုက်သည့် လူအုပ်ကြီး၏ ဟိုမှာဘက်တွင် ရပ်တန့် နေသည့် ခြေတစ်စုံ။ သူ့မျက်နှာကို နောက်ဆုံး အနေနှင့် မော့ကြည့် လိုခဲ့ပါသော်လည်း သီရိမာ ခေါင်း မဖော်ဝံ့။ မိမိအား စူးရဲစွာ စိုက်ကြည့်နေမည့် ချစ်ရသူ၏ အမုန်းမျက်လုံးများကို ရင်မဆိုင်ရဲပါချေ။
သီရိမာ မျက်ဝန်းထဲတွင် နောင်တတရား၏ မျက်ရည်ပူတို့ အိုင်ထွန်း လာခဲ့သည်။ ရှေ့တူရူမှ ရပ်တန့်နေသည့် ခြေတစ်စုံက ချာ ကနဲ နောက်သို့ လှည့်ထွက် သွား၏။ နောက်ဆုံး အနေနှင့်ပင် နှုတ်ဆက်စကား ပြောခွင့် မသာနိုင်တော့သည့် ချစ်ရသူ။ သူ ကျောခိုင်း သွားပြီမှန်း သိသည့်တိုင် ကျောပြင်လေးကိုမျှပင် မော့၍ မကြည့်ဝံ့တော့သည့် မိမိ ဘဝ။ တဆစ်ဆစ် ကိုက်ခဲနေသည့် မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်မိသည့် ခဏ မျက်ရည်စီးကြောင်းများက ပါးပြင်ကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ကြမ်းခင်းဆီ ပေါက်ကနဲ ကျ သွားတော့၏။
“ကျမ မှားပါပြီ အမ ရယ်.. ကျမ.. ကျမ အမှား ကြီး မှားမိပြီ.. အမ.. အမက တကယ့် သူတော်စင်ပါ..”
“မငိုပါနဲ့ ညီမငယ်.. ဒဏ်ရာတွေက တစ်ဘက်နဲ့ မယ်မင်း ပင်ပန်းလှပြီ..”
“သေသင့်တဲ့ အမှားကို ပြုမိပြီပဲ အမရယ်.. ကျမ အပြစ်မို့ ခံရတာ.. ကျမ.. ကျမ..”
“ပုထုဇဉ်မှန်ရင် ရာဂ မကင်းကြဘူးပဲ ညီမရယ်.. ရာဂ နောက်မှာ အမှားဆိုတာ ပါစမြဲပဲ.. မှားတတ် ကြတာ ပါပဲကွယ်..”
“ကျမကို မမုန်းဘူးလားဟင်.. အမ ကျမကို ခွင့်လွှတ်နိုင်တာ အံ့သြလို့ပါ..”
“အမုန်းတရား ဆိုတာ လူကို လောင်မြိုက်စေတယ်လေ.. ညီမလေးကို မုန်းလိုက်ရင် အမ ကိုယ်မှာ လောင်မြိုက် သွားမှာပေါ့..”
“ကျမ လောင်းချလိုက်တာ ထောပတ်ဆီပူတွေ.. အမ ကိုယ်ပေါ် ဘယ့်နှယ်မှ မနေဘူးလားဟင်..”
“ဘယ့်နှယ်မှ မနေလို့ပဲ ညီမလေးနားမှာ အမ ရှိနေတာပေါ့ ညီမရဲ့.. ဒါကိုက ညီမလေးကို အမ မမုန်းဘူး ဆိုတဲ့ သက်သေပေါ့..”
“အမရယ်.. သည်လို ပါရမီ ထူးအောင် ဘယ့်နှယ် ကျင့်ကြံသလဲဟင်..”
“အလိုလောဘတို့ကို ထိန်းချုပ်နိုင်ဘို့.. ဒေါသ အမျက်ကို ပယ်ဘို့.. အမှန်အမှားကို ခွဲခြား ချင့်ချိန်ဘို့ အဓိက ကျင့်ကြံ ရတာပေါ့..”
“……”
“အမတို့ အားလုံးမှာ တပ်မက်မှုတွေ အသီးသီး ရှိကြတယ်..”
“……”
“ကိုယ် မရနိုင်တာကို တပ်မက်လာတဲ့အခါ အမှားကို ပြုမိကြတယ်..”
“……”
“ဒီတော့ အမှား မပြုမိအောင် ထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ အဓိက ကျင့်စဉ်က တပ်မက်မှုကို ပယ်သတ်ခြင်းပဲ ညီမငယ်..”
“……”
“ကိုယ်တိုင်အားဖြင့် ကျင့်ကြံရာကတော့ ဒီတစ်ခုသာ ရှိတာပေါ့..”
“……”
“ကိုယ့် အပေါ် ကျရောက်လာတဲ့ အမုန်းမီးကိုတော့ မေတ္တာနဲ့သာ အနိုင်ယူရာတယ်..”
“……”
“ဒီနေရာမှာ သတိချပ်ရမှာက မိမိစိတ်အတွင်းက မေတ္တာဓာတ် ဟာ မိမိကိုယ်ကို လုံခြုံနိုင်အောင် ပမာဏ ပြည့်မီဘို့ပဲ..”
“……”
“အမုန်းစိတ်ဟာ မီး ဖြစ်ရင်.. မေတ္တာဓာတ်က ရေ မည်ပေတယ် ညီမငယ်..”
“……”
“အဘယ်ကဲ့သို့သော မီးမျိုးကို မဆို အောင်နိုင်ဘို့ရာ ကိုယ့် အတွင်းသဏ္ဍန်မှာ မေတ္တာဆိုတဲ့ အအေးဓာတ် များလေ ကောင်းလေပေါ့..”
“……”
“အခု ညီမလေးရဲ့ ထောပတ်ဆီပူတွေ အမကို လောင်မြိုက်ဘို့ မစွမ်းသာတာ ဒီသဘောပါပဲ..”
“……”
“ညီမ ရင်ထဲက အမုန်း ပမာဏက တဒင်္ဂ အမှားတစ်ခုရဲ့ အပူမီးလေးမျှသာ ဖြစ်တယ်လေ..”
“အို.. အမ ရယ်..”
“……”
သီရိမာ သည်းထန်စွာ ငိုချလိုက်မိသည်။ မိခင်တစ်ဦး၏ ပွေ့ဖက်ခြင်းမျိုးဖြင့် မိမိအား ထွေးဖက်ထားသည့် ဥတ္တရာ။ သူမ ရင်ခွင်သည် အေးမြ လှသလို မိမိအား ဟောညွှန်ပြသည့် ဓမ္မစကားတို့ကလည်း ရိုးရှင်း လှသည် မဟုတ်ပါလား။ ဗုဒ္ဓ၏ အဆုံးအမတို့နှင့် အလှမ်း ကွာလွန်းလှသည့် သီရိမာ အဘို့ ဥတ္တရာ၏ အဆုံးအမ စကားလေးက အမှောင်ထု ကို ခွင်းဖောက်လာသည့် လမင်း၏ အလင်းလိုပင် အေးမြ ကြည်လင် လှပါသည်။ ငိုကြွေးခြင်းကို ရပ်တန့်ရင်း ပီတိ အပြုံးကို ကြိုးစား ပြုံးလိုက်၏။ သူ မ ရင်ခွင်မှ အသာ ရုန်းထက ကြမ်းပြင်တွင် ပုဆစ်တုပ်လျက် လက်အုပ်ချီလိုက်သည်။
“ကျမ ကန်တော့ပါရစေ နော်..”
“အမလို သူတော်ကောင်း တစ်ယောက်အပေါ်မှာ ပစ်မှားမိတာ အတွက်.. ကျမကို မမုန်းတဲ့ အပြင် ခုလို သွန်သင်ပေးတာ အတွက်.. ကျမ ကန်တော့ ပါရစေ..”
“……..”
ခြေ၊ လက်၊ နှဖူး၊ တံတောင်၊ ဒူး တို့ ညီညွတ်စွာ ဖြင့် ဦးချ ကန်တော့လိုက်သည်။ မိမိအား ပြုံး၍ ကြည့်နေသည့် ဥတ္တရာ၏ မျက်နှာလေးက ဝင်းပ ကြည်လင်နေလိုက်သည်မှာ ပီဘိ လမင်း တစ်စင်း အသွင်။ “ညီမလည်း အမကို မမုန်းတော့ဘူး ဟုတ်..” တည်ငြိမ် အေးမြသော စကားဖြင့် မိမိကို အသာ တွဲထူလိုက်သည်။ မမုန်းတော့ပါဘူး အမ.. အမ ပြုံးနေပုံလေးက ကျမတို့ စတွေ့တုန်းက အတိုင်းပဲ.. တကယ်တော့ အမရဲ့ အပြုံးမှာ ထူးခြားသော အပြောင်းအလဲ မရှိပါဘူး.. ကျမရဲ့ အတွင်းစိတ် မဲညစ်မှုကြောင့်သာ အမကို မုန်းမိတာ.. ကျမရဲ့ အတွင်းစိတ် ပြောင်းလဲလာမှုကို ကျမ ပြန်သုံးသပ်မိပြီ အမ..။
သည်အိမ်တော်ကို ဖိတ်ခေါ်စဉ်က အမရဲ့ အပြုံးကို ထီမထင်စိတ်နဲ့ ကျမ စူးစမ်းမိတယ်..
သည်အိမ်တော်ဆီ အရောက်မှာ အမရဲ့ အပြုံးကို ယှဉ်ပြိုင်လိုစိတ်နဲ့ ကျမ အံတု မိတယ်..
သည်အိမ်တော်ကနေ ခွာ ခါနီးမှာ အမရဲ့ အပြုံးကို ဝန်တိုစိတ်နဲ့ ကျမ မုန်းမိတယ်..
အမရဲ့ အပြုံးက မပြောင်းလဲပါဘူး..
ပြောင်းလဲ သွားတာ ကျမ စိတ်..
ညစ်ထေး သွားတာ ကျမ စိတ်..
အမှား ပြုမိတာ ကျမ စိတ် သက်သက်ပါပဲ အမရယ်..
သီရိမာ ရင်ထဲတွင် အသိတရားတည်းဟူသော အလင်းတန်းတို့ လင်းသည်ထက် လင်းခဲ့လေပြီ။ ဓမ္မ၏ အရသာသည် သိသူအဘို့ ထပ်မံ သိလိုသော သဘောကို ပေး၏။ လာလှည့်စမ်းပါ၊ ရှုလှည့်စမ်းပါ၊ အားထုတ်လှည့်စမ်းပါ ဟူသော သဘောကို ဆောင်၏။ ယခုလည်း မိမိ ကိုယ်တွင်းမှ တပ်မက်မှု အမှောင်တိုက်ကို ဥတ္တရာ တည်းဟူသော မိန်းမမြတ်က ရိုးရှင်းသော တရားဖြင့် အလင်းပြလေပြီ။ ဆက်လက် ကျင့်ကြံ အားထုတ်ရန်မှာ မိမိ အလုပ်။ အားထုတ်လိုစိတ်များ ပြင်းပြ လာသည်မှာ မိမိ နှလုံးသား။ သီရိမာ တစ်ယောက် တည်ငြိမ်သော အတွင်းစိတ်ဖြင့် ဥတ္တရာအား စကား ဆိုလိုက်သည်။
“ကျမကို ဗုဒ္ဓ နဲ့ တွေ့ခွင့် ပေးပါလား အမ ဥတ္တရာ.. အမ တို့နဲ့ အတူ ဗုဒ္ဓကို ဆည်းကပ်ဘို့.. ကျမကိုပါ အခွင့်ပေးပါလား ဟင်..”
“အို.. ဒီအရေးက အမထံ အခွင့်တောင်းနေရန် မဟုတ်.. ငါ့ ညီမလေး စိတ်ကိုသာ ပိုင်းဖြတ်ဘို့ လိုတာပါကွယ်.. ဗုဒ္ဓ ဆိုတာ တို့များ အားလုံးရဲ့ ဖခင်ပေပဲ.. လောက သုံးပါးရဲ့ အမြတ်ဆုံး ရတနာ.. သတ္တဝါတိုင်း ဆည်းကပ်နိုင်တဲ့ အမြင့်မြတ်ဆုံးသော မဟာလူသား ပေပဲ ညီမရဲ့..”
“ဒါ ဆို..”
“ဒါ ပေါ့..”
“……..”
“ကဲ..”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါ အမ..”
နှစ်ဦးသား ထိုင်နေရာမှ ထ ပြီး ဥတ္တရာ၏ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ သွားကာ ကိုယ်လက် သုတ်သင် လိုက်ကြသည်။ ကွမ်း တစ်ယာ ညက်မျှသော အချိန်အတွင်းတွင် သီရိမာ၏ ကိုယ်ပေါ်၌ ဥတ္တာထံမှ ဖန်ရည်ဆိုးသော ဝတ်စုံတစ်ထည် ဆင်ယင်ပြီးနှင့် ဖြစ်သွားပြီ။ ဥတ္တရာလည်း ကိုယ်တွင် ရွှဲစိုနေသော ထောပတ်ဆီတို့ကို ဆေးကြော သုတ်သင်ပြီး သန့်စင်သော အဝတ်ကို ဆင်သည်။ ဥတ္တရာ ပြင်ဆင်နေသည်ကို စောင့်စားရင်း ကြေးမုံပြင်သို့ တစ်ချက် ကြည့်လိုက်၏။ ကြေးမုံ ထက်တွင် ယောဂီရောင် ဝတ်စုံလေးနှင့် မိန်းမပျို တစ်ဦး။ သီရိမာ မျက်ဝန်းထဲတွင် မိမိ မဟုတ်သည့် မိမိ ကိုယ်ကို ပြန်မြင်နေရသည်။ ခဏ ကြာတော့ ဥတ္တရာ ပြင်ဆင်ပြီးပြီမို့ နှစ်ဦးသား လက်ချင်းတွဲကာ အိပ်ဆောင်မှ ထွက်လာကြ၏။ တက်ကြွ ညီညာသော ခြေလှမ်း နှစ်စုံက မြတ်ဗုဒ္ဓအား ဆွမ်း အမှု ပြုရာ အဆောင်တော် ဆီသို့။
ရာဇဂြိုဟ်တိုင်း၏ နန်းမြို့တော်နှင့် တမွန်းတည့် ခရီးခန့် အကွာ ဇနပုဒ်လေး တစ်ခု။ ရွာအစွန် တောစပ်ရှိ တဲအိမ်လေး တစ်လုံး၏ အရှေ့ မြေကွက်လပ်တွင် ပန်းပု ဆရာ တစ်ဦး နှင့် မိန်းမလှလေး တစ်ဦး ရှိနေသည်။ ကောင်းကင်တွင် လမင်းက ထိန်ထိန်သာ နေ၏။ ကြယ်ရောင်စုံ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်နှင့် အလွန်တရာ လှပသော ညချမ်း အချိန်၊ ပန်းပု ဆရာ၏ အရှေ့တွင် ထုလုပ်လက်စ သစ်သားပန်းပုရုပ် တစ်ခုက အချော သတ်လက်စ အနေအထားတွင် ရှိနေသည်။ လက်ရာ မြောက်လွန်းသော ပန်းပုရုပ်နှင့် မိန်းမပျို၏ ခြားနားချက် ဟူ၍ သက်မဲ့နှင့် သက်ရှိ ဆိုသည့် အချက်သည်သာ။
ကိုယ်ဟန် ပြနေသည့် မိန်းမပျိုလေး၏ မျက်ဝန်းများက မှေးမှိတ်လျှက် မျက်နှာကတော့ ကောင်းကင်သို့ မော့ထားသည်။။ ကပိုကယိုသော ဆံနွယ်တို့ ဖားလျား ချလျက် ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကလည်း အဝတ်အစား ကင်းမဲ့သော ပကတိ အလှဖြင့်။ အစွမ်းကုန် ကော့ ဆန့်ထားသည့် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေး အထက်မှ ရင်စိုင်နှစ်ခုက လှပသပ်ရပ်စွာ လုံးဝန်း မို့မောက် နေသလို လမင်း၏ အလင်းရောင်နှင့် တည့်တည့် အနေအထား။ ပုလဲ ပန်းရောင် သန်းနေသည့် နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်ခု၏ ဝန်းကျင်တွင် ည၏ အအေးဓာတ်ကြောင့် ကြက်သီးဖုလေးများ ဖြာ နေသည်။ ဝင်းဝါ စိုပြည်သည့် အသားအရေကတော့ လမင်း၏ အလင်းနှင့် မီးမောင်းထိုးထားသလိုမို့ ရှိရင်းထက်ပင် လှပ နေတော့၏။ ပါးလွှာလွန်းသော အဖြူရောင် ပုဝါတစ်စကို ခါးဝတ် အဖြစ်စည်းနှောင် ထားပြီး နောက်သို့ ဆန့်တန်းထားသော လက်နှစ်ဘက်တွင်လည်း ခါးစည်းနှင့် ဆင်တူ ပုဝါ တစ်ထည်ကို ဖြန့် ကိုင်ထားသည်။ တဟူးဟူး တိုက်ခတ်နေသော ည ချမ်း၏ လေ ကြောင့် ပုဝါစလေးမှာ တစ်ချက် တစ်ချက် လေထဲ လွင့် သွား၏။
ပန်းပုဆရာ၏ လက်များက ရုပ်ထုပေါ်တွင် ဈာန် အပြည့်နှင့် တရစပ် လှုပ်ရှားနေသည်။ လမင်း၏ အလှဆုံး အချိန်နှင့် မိန်းမလှလေး၏ အလှဆုံး အနေအထားကို စိတ်တိုင်းကျ စီစဉ်ပြီး ပန်းပုရုပ်ကို ဖန်တီးနေသည်။ စူးရဲ တောက်ပသော သူ့ မျက်ဝန်းများတွင် လ ရောင်နှင့် မိန်းမလှလေးသည် ပန်းပုရုပ်အတွက် အပံ့အပိုး သက်သက်မျှသာ။ သည်အချိန်တွင် သူ့အတွက် အရေးအကြီးဆုံးက ပန်းပုရုပ်ကလေး အလှဆုံး အသက် ဝင်လာ ဖို့ရန်က လွဲ ပြီး အခြား မရှိ။ ပန်းပုဆရာလေး ဉာဏ မှာ မိမိကိုယ်ကို အသက် ရှုဘို့ပင် မေ့လောက်အောင် အလုပ်ကို အာရုံစိုက်နေ၏။ ကောင်းကင်ထက်မှ လမင်းလည်း အလင်းဆုံး အချိန်ရောက်ပြီ။ ကျင်လည် သွက်လက်သော သူ့ လက်များ အောက်တွင် ပန်းပုရုပ်ကလေး တဖြေးဖြေး အသက် ဝင်လာပြီ။ လက်သန်းလုံး ပမာဏမျှ ရှိသော တံစဉ်း ငယ်လေးဖြင့် မျက်နှာ အလှကို အနုစိတ် ပုံဖော် ပြီးချိန်တွင် …
“ဟူးးးးးးး..” ရှည်လျားသော ပင့်သက်ဖြင့် လက်ထဲမှ တံစဉ်းနဲ့ အဝတ်စ၊ ဖယောင်းချပ် စသည်တို့ကို အနားရှိ ကွပ်ပျစ်ပေါ် ချလိုက်၏။ ခါးထောက်လျက် ခေါင်းကို မော့ ပြီး ဘယ်ညာပြန် ဇက်ချိုးရင်း အညောင်းဖြေလိုက်၏။ မြေတကောင်းထဲမှ သေရည်ကို ခွက်ထဲ ငှဲ့ ပြီး တစ်ကျိုက်တည်း မော့ချလိုက်၏။ ပူလောင် ခါးသက်သော သေရည်၏ အရသာကို ပင့်သက်မှုတ်ထုတ်ရင်း အရသာ ခံနေလိုက်သည်။ ရွာထဲဘက်မှ ကြက်တွန်သံ သဲ့သဲ့ကို ကြားရသည်။ သက်ကြီး ခေါင်းချ ချိန် ရောက်ပြီ။ လက်ထဲမှ သေခွက်ကို ချထားပြီး မိန်းကလေး ရပ်နေရာဆီ သွားလိုက်၏။ မော့ထားသော မေးဖျားလေးကို အသာ တို့လိုက်သည်။ သက်ရှိ ရုပ်ထုမကလေးက မျက်ဝန်းများ အသာ ဖွင့်ရင်း..
“ဝှီးး.. ပြီးပြီလား ပန်းပုဆရာကြီး..”
“အွမ်း..”
“အို့..”
“ဟဟ.. ဘယ်လိုဖြစ်သတုန်း..” မိမိကိုယ်ပေါ် အိနွဲ့ ကျလာသည့် သူမကို အသာ တွဲလျက် ပွေ့ရင်း မေးလိုက်၏။
“ညောင်းလို့..”
“အွမ်း.. ဝင်ရအောင်..”
“…...”
“…...”
*****
“ချမ်းလား..”
“ဖက်ထားပေးပေါ့..”
“ဟဟ..”
“ကျမလည်း သောက်ချင်တယ်..”
“…….”
“ဒီ ကျင်စွယ်တွေမှာ စိုနေတဲ့ သေရည်ကို ပြောတာ..”
တဲအိမ်လေးထဲရှိ ဝါးကြမ်းခင်း ကွပ်ပြစ်ပေါ် အတူထိုင်ကြသည်။ မိန်းမပျိုလေး၏ အေးစက်နေသော ကိုယ်လုံးလေးက ပန်းပုဆရာ၏ ရင်ခွင်ကြီးထဲတွင် နစ် လျက်။ မျက်နှာလေး မော့ပြီး ပန်းပုဆရာ၏ မုတ်ဆိတ် ကျင်စွယ်တို့ကို ထိတို့ ဆော့ကစား နေသည်။ မာကျောသော ကြွက်သားများနှင့် ရင်အုပ်ကြီးက သစ်ပင် သစ်လုံးတို့ကို သယ်ဆောင် ခုတ်လှဲ တတ်ရသူပီပီ ကျစ်လစ် လှသည်။ လှပသော ရုပ်တုတို့ကို ဖန်တီးသည့် သူ့လက်များကလည်း အသားမာ တက်ပြီး ကြမ်းရှရှဖြစ်နေ၏။ အလိုမကျဟန် ပြည့်နေသည့် သူ့ မျက်လုံး များကတော့ ပန်းပုထုနေသည့် အချိန်မှလွဲ၍ ကျန်အချိန်များတွင် မှုံမှိုင်း ရီဝေလျက်။ မိန်းမပျို၏ လက်များက သူ့ ပေါင်လုံးကြီးတလျောက် တက်ချည် ဆင်းချည်နှင့် ပွတ်သပ်နေသည်။ ဟင်းလင်း ပွင့်နေသည့် မိမိ ရင်မြွှာများနှင့် သူ့ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း တောင့်တမိသော တစ်စုံတစ်ရာကို ခြွေချယူဘို့ ကြံနေမိသည်။ သူ စေညွှန်သည့် အတိုင်း ကိုယ်ဟန် ပြ ပြီးပြီမို့ ယခု အချိန်က မိမိ အတွက်။
ပန်းပုဆရာက မိန်းကလေးကို ကွပ်ပျစ်ပေါ် အသာ လှဲချလိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာ ဟန်ပန်က တာဝန်တစ်ရပ်ကို ထမ်းဆောင်တော့မည့် စစ်သည် တစ်ဦးလို။ သို့သော် မိန်းမပျိုလေး အနေနှင့် သည်အချိန်တွင် အထူး စိတ်ဝင်စားသည်က သူ့ မျက်နှာထား မဟုတ်။ လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးများနှင့် ပွတ်သပ်ပေးနေမှုကြောင့် အကြောများ စိမ့်ကာ ငြိမ့်ကာနှင့် ကာမ လှိုင်းတို့ တရိပ်ရိပ် တက်လာသည်။ ခါးတွင် စည်းထားသည့် ပုဝါကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲ ဖြုတ်လိုက်သော သူ့ အပြုအမူက မိန်းကလေး၏ ရင်ကို လှုပ်ရှား ပျော်ရွှင်လာစေ၏။ အဝတ်အစားကင်းမဲ့စွာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ရခြင်းကို မိမိ အလွန်နှစ်သက်သည် မဟုတ်ပါလား။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ကိုယ်ကြပ်နှင့် တပတ်နွမ်း ပုဆိုးကိုလည်း ချွတ်လိုက်ပြီမို့ နှစ်ဦးသားက ကိုယ်ဗလာကျင်းလျက်။ အခန်းထဲတွင် ထရံရှိ အပေါက်ငယ်လေးများမှ လရောင် အလင်းပြောက်လေးများ မှလွဲ၍ အခြား အလင်း မရှိ။ လပြည့်ည၏ လရောင်က ပီယဓာတ်နှင့် ကာမ အားကို ပေးသည်ဟု ကြားဖူးသည်။ မှန်သည် မှားသည် အတတ် မပြောသာသော်လည်း လရောင်သည် လူကို ကြည်နူးစေသလို ယစ်မူးစေသည်လည်း အမှန်။
ပန်းပုဆရာ၏ လက်ကြမ်းကြီးများက မိန်းမပျို၏ တင်စိုင်များကို ဖျစ်ညှစ် ချေ နေသည်။ တုန်ရီအေးစက်နေသော သူ့လက်များအောက်တွင် မိန်းကလေး၏ သွေးသားများ ပူလောင် ဆူပွက်လာ၏။ ရင်စိုင်နှစ်ဘက်ကို ဘာသာ ဆုပ်ချေရင်း သူ့အား ညှို့မျက်ဝန်းများနှင့် တောင့်တစွာ ကြည့်မိသည်။ ယောနိလေး အတွင်းမှလည်း ယားယံမှုက လှိုက်လှိုက်ကာနှင့်။ စေးပြစ်သော ကာမရည်များ စိမ့်ထွက် စီးကျလာနေခြင်းကပင် မိမိ အင်္ဂါစပ်ကို ပိုမို ယားယံအောင် ဆွ ပေးသကဲ့သို့ ရှိနေ၏။ ပန်းပုဆရာ၏ မာကျောသည့် တန်ဆာကြီးက မိမိ ဝမ်းဗိုက်ကို လာထောက်မိ နေသည်။ မိန်းမပျိုလေးမှာ အသက် ပြင်းပြင်းရှုရင်း လူးလွန့် နေရ၏။ သူ့ ကျောပြင်ကို လက်တဖက်နှင့် မှီသလောက် ဖက်တွယ်ရင်း တန်ဆာချောင်းကြီး မိမိ ကိုယ်ထဲ အမြန် ဝင်လာအောင် အားထုတ်မိသည်။ ပန်းပုဆရာက သူ့ တန်ဆာထွားကြီးကို လက်နှင့် တစ်ချက် သပ် လိုက်ပြီး မိန်းမပျို၏ ယောနိ အဝလေးကို ထိပ်ဖျားနှင့် ထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။
“လုပ်တော့ ကိုရင်ရယ်..”
ဘယ်လိုမှ တောင့်မထားနိုင်ပြီမို့ နှုတ်ကပင် ဖွင့်ဟ ပြောလိုက်တော့၏။ ပန်းပုဆရာက သူ့တန်ဆာကြီးကို အဝမှာ တည့်အောင် တေ့ ပြီး အားပြင်းပြင်း ဖိဆောင့်ချလိုက်၏။ ဝါးကြမ်းခင်း သိမ့်ကနဲတုန်သွားသလို မိန်းမပျို၏ ကိုယ်ထဲလည်း စူးနစ် အောင့်မြက် သွားသည်။ “အင်းး.. ဟင်းး.. ကျွတ် ကျွတ်..” စုတ်သတ် ညည်းလိုက် မိသော်လည်း အင်္ဂါစပ်လေးကိုတော့ ကော့ပေးလိုက်မိ၏။ ပြင်းထန်လွန်းသော ယားသက်မှုကို ဖြေဖျောက်ရန် တန်ဆာကြီးကို မိမိ ကိုယ်ထဲ နစ်သည်ထက် နစ်ဝင် စေလိုသည် အမှန်။ ပါင်နှစ် ဖက်ကိုလည်း တတ်စွမ်းသလောက် ဖြဲကားပြီး ကော့တင် ပေးထားမိ၏။ မတန်တဆ ထွားကျိုင်းလွန်းသော တန်ဆာကြီးကို ဟိုး အတွင်းထဲအထိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ရောက်လေ ကောင်းလေ။ ကာမရည်တို့ ရွှဲအိုင်နေသည့် ယောနိကလေးက တန်ဆာထွားကြီး၏ မချိမဆန့် ထိုးဆောင့်မှုကို လိုလားနှစ်သက်စွာ ခံယူနေသည်။
“သီရိမာ.. ငါ့ရဲ့ သီရိမာ ရယ်..”
သူရူးတစ်ယောက်လို ရေရွတ်ရင်း ကြမ်းတမ်းစွာ ထိုးဆောင့်နေသည့် ပန်းပုဆရာ။ သူ့လက်များက မိန်းမပျို၏ လည်တိုင်ရင်း ပခုံး တစ်ဘက်ကို ညှစ်ကိုင် ထားသေးသည်။ ကျန် တစ်ဘက်က နို့အုံများကို ဆွဲဆုပ် ကိုင်လျက်။ ဝါးကြမ်းခင်းက တကျိကျိ မြည်နေသလို မိန်းမပျို၏ ကိုယ်လေးလည်း ထွန့်လွန့် လူးနေ၏။ “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ပန်းပုဆရာ၏ အသိစိတ်တို့မှာ ကိုယ် ထဲက မီးလျှံ နှင့်အတူ အရှိန် ပြင်းသထက် ပြင်းလာသည်။ မိန်းမပျိုလေးကတော့ သူ့ နှုတ်မှ တဆာဆာ တမ်းတနေသော သီရိမာ ဟူသည့် နာမ ကို လစ်လျူ ရှုကာ ကိုယ်ထဲသို့ တဒုတ်ဒုတ် နှင့် အရှိန်ပြင်းစွာ တိုးဝင်နေသည့် တန်ဆာကြီးနှင့် ၎င်းက ပေးသော သာယာမှုကို အားပါးတရ ခံစားနေလိုက်၏။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကို အားရှိသလောက် ညှစ်ထားပေးလိုက်၊ အကြောတို့ကို ပြေလျှော့ကာ ဖော့ပေးထားလိုက်နှင့် အထူး ကျင့်ကြံထားသည့် ယောနိ ကြွက်သား၏ အစွမ်းများကို အသုံးချရင်း စိတ်ကြိုက် အရသာ ခံနေလိုက်သည်။ ဘီလူးစီးသလို ကြမ်းတမ်းသော ဆောင့်ချက် ပေါင်းများစွာ လွန်မြောက်ပြီးသည့် ခဏ၊ ပန်းပုဆရာ တစ်ယောက် အကြောဆွဲသလို တွန့်ကာ တွန့်ကာနှင့် အံသွားတို့ကို စေ့စေ့ ကျိတ်လျက် “သီရိမာ.. သီရိမာ..” ဟု ခပ်စိပ်စိပ် ရွတ်ရင်း နင်းကြမ်း ဆောင့်တော့သည်။ ဘီလူးစီးသလို ဆောင့်ချက်များကို နှစ်သက်စွာ ခံယူပြီးနောက် မိမိလည်း ခရီးဆုံး ရောက်ပြီ။ နှစ်ဦးသား ရင်ချင်း အပ်လျက် ကွပ်ပျစ်ထက်တွင် ပင်ပန်းတကြီး အိပ်ပျော် သွားကြ၏။
“ဉာဏ.. ဗျိုး ဉာဏ..” ခြံဝမှ တကျော်ကျော် အော်ရင်း ဝင်လာသည့် အသံကိုကြားမှပင် နှစ်ဦးသား အိပ်ရာမှ နိုးလာသည်။ မိုးလည်း စင်စင် လင်
Comments
Post a Comment