လေရာင္ဆမ္း၍ လန္းသည့္ မာလာ အပိုင္း....၂
သည္ တစ္ခုကျဖင့္ မိမိ အဖို႔မွာ အဆန္းေသာ ေတာင္းဆိုမႈ။ ကိုယ္ခ်င္း စပ္ယွက္ျပီးခါမွမ်ား ရႈစားလိုတယ္ ဆိုေတာ့..
“သီရိမာ..”
“သ.. သူေဌးမင္း အလို အတိုင္းပါ..”
ေျပာလိုက္ေတာ့ လွဲလ်က္မွ အသာ ကုန္းထ ျပီး သီရိမာ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ၾကားတြင္ ေနရာ ယူသည္။ စူးစမ္းလိုသေယာင္ မ်က္၀န္းမ်ားက သီရိမာ ရင္ကို တဖန္ေလာင္ျမိဳက္ေစျပန္၏။ ခုေလးတင္ သံ၀ါသ ျပဳျပီးမို႔ ရတနာ ေရႊက်ဳတ္ေလးက ေနေလာင္ပန္းလို ႏြမ္းေနေရာ့မည္။ ကာမ အရည္တို႔ကလည္း သုတ္သင္ျခင္း မျပဳရေသး။ ရွက္ေသြးတို႔ျဖင့္ နီးေစြးလာသည့္ မ်က္ႏွာေလးက ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ပူေလာင္ လို႔ေနသည္။ မၾကံဳစဖူး.. သည္ႏွယ္ လိႈက္ဖို ရပံုမ်ိဳး မိမိ မၾကံဳခဲ့စဖူး..။
“လွ လိုက္တာ သီရိမာရယ္..”
“………”
“သည္ ေနရာေလးက က်ဳပ္ကို ရူးေလာက္ေအာင္ ေကာင္းေစခဲ့တာေနာ္..”
“………”
“မွန္းး.. က်ဳပ္.. ၾကည့္စမ္းပါရေစ..”
“………”
“ႏု ဖတ္ ေနပါ့ေရာ သီရိမာ..”
“………”
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စမ္းတယ္..”
“………”
“သီရိမာ ရယ္..”
“………”
“မယ္မင္း အဲ့သဟာ ေလးကေလ..”
“………”
“ဘာနဲ႔ ပမာ ျပဳရပါ့..”
“………”
“ေခ်ာက်ိက်ိနဲ႔.. တင္းတင္း အိအိေလး..”
“………”
“ခံုး ခရုငယ္ေလး အခြံ ခြာ ထားသလား မွတ္ရတယ္..”
“အို..”
“ဟုတ္တယ္.. ဒီ အဖတ္ေလး ႏွစ္ခုက..”
“………”
“ပီဘိ ခရုငယ္ေလးလိုပဲ သီရိမာ..”
“………”
“အေစာက ဒါေလးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ တန္ဆာၾကီးကို ပူးကပ္ ရစ္ပတ္ျပီး..”
“ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သူေဌးမင္းရယ္..”
“အို.. မယ္မင္း.. အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနပါ့လား..”
“………”
“ဟင္.. သီရိမာ.. ဒါ သဘာ၀ေလလား..”
“………”
“က်ဳပ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အလိုရွိလာျပန္ျပီ သီရိမာရယ္..”
“………”
“သိပ္မ်ား အလိုၾကီးတဲ့ေယာက်ၤား ျဖစ္ေနေရာ့သလား..”
“………”
“ဟင္ သီရိမာ.. မယ္မင္း က်ဳပ္ကို နားလည္ ေပးႏိုင္ရဲ့လားဟင္..”
“အကြ်န္ နားလည္ပါတယ္ သူေဌးမင္း.. သူေဌးမင္း အလိုကို ကိုယ္တိုင္ အားမထုတ္ဘဲ ျပည့္ေစေအာင္ အကြ်န္ ျပဳစုပါရေစလား.. ခြင့္ျပဳႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေပါ့ေလ..”
“အလိုဗ်ာ.. မယ္မင္းကမ်ား က်ဳပ္ကို ဘဇာေရးေၾကာင့္ ခြင့္ပန္ေနေရာ့သတုန္း.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနျပီ မိန္းကေလးရယ္.. မယ္မင္း ဘယ္နည္းနဲ႔မ်ား ျပဳစုမလဲ သိလိုစမ္းလွျပီ..”
“လွဲလိုက္ပါ သူေဌးမင္း..”
ပက္လက္ လွဲခ်လိုက္သည့္ နႏၵ သူၾကြယ္။ ရင္အုပ္ရင့္မၾကီးက ဖားဖိုလို နိမ့္ျမင့္လႈပ္လ်က္။ ကာမ တည္းဟူေသာ အေတြ႕သည္ က်ားမ မဟူ၊ ဆူၾကံဳ မေရြး၊ ေသြးသား ရွိသူတိုင္းအား ဤႏွယ္ လႈပ္ခတ္ေစ၏။ မိမိကိုယ္တုိင္လည္း ကာမ၏ အေတြ႕ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ကာကြယ္ေနရသည္။ မိမိက ထို ကာမကို ပဲ့ကိုင္သူ အရွင္သခင္မတစ္ဦး မဟုတ္ပါလား။ သည္ တစ္ခ်က္က သီရိမာ ကိုယ္တည္း ေတြးမွတ္ထားေသာ အရာ။
ဖေယာင္းလို သြဲ႕ေျပာင္းေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ရင္အုပ္ၾကီးကို သံုးသပ္လိုက္သည္။ က်င္လည္ေသာ ေခ်ာ့ျမဴမႈမ်ားက ပန္တ်ာသည္၏ ကက်ိဳးခ်က္မ်ားလို။ ညိဳေမာင္းသည့္ ရင္အုပ္ၾကီးထက္တြင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းတို႔ အပိန္းပိန္း ထ လာေတာ့၏။ ႏို႔သီးေခါင္း မဲမဲေလး ႏွစ္ခုကို လွ်ာျဖင့္ တလွည့္စီ သပ္ခ်လိုက္သည္။ “ဟူးးး.. သီ ရိ မာ..” သြားၾကားမွ ထြက္သည့္ ေလသံျဖင့္ မိမိ နာမကို တစ္လံုးခ်င္း ေရရြတ္ရွာသည့္ သူၾကြယ္မင္း။ “အင္းး.. အ.. အ..” ခဲရ ခက္လွသည့္ ႏို႔သီး ေသးေသးေလးကို မရမက ငံု လိုက္သည္။ သြားႏွင့္ ဖြဖြ ကိုက္လိုက္၏။ လက္တစ္ဘက္ကေတာ့ ေက်ာက္သားတိုင္သဖြယ္ မာေၾကာေနသည့္ တန္ဆာၾကီးဆီ ေရာက္ေနျပီ။ ေျပာင္တင္း ရဲတြတ္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးက ေလးလံလွေသာ ၀န္ကို ထမ္းေနရသည့္အလား ေထာင္မတ္လုလုမွသည္ မိမိ လက္ကေလး ရွိရာသို႔ ယိမ္းယိုင္လွ်က္ ရွိေနသည္။ အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္မွ အရည္ၾကည္အသီးလိုက္ေလးက သီရိမာ အတြက္ အာဟာရ ေပးမည့္ ပ်ားရည္စက္ေလးဟု ဆိုလ်င္ မမွား။ တန္ဆာၾကီး၏ အေျခတြင္ မည္းနည္းေသာ အေမြးမ်ားက အေထြးလိုက္။ သည္းအူထိတ္စရာ အေမြး မည္းမည္းထူထူမ်ား ေအာက္တြင္က တင္းရင္းေနသည့္ အိပ္ကေလး။ ထိုထဲမွ အရာေလး ႏွစ္ခုကို ခပ္ဆဆ ညွစ္ရင္း ပြတ္သပ္ေပးလိုက္၏။
“သီ.. သီရိမာရယ္ မယ္ မင္း က်ဳပ္ကို သတ္ ေန ေရာ့ သလား..”
တုန္ရီလိႈက္ေမာေနသည့္ သူေဌးမင္း၏ အသံက သီရိမာစိတ္ကို ပိုမိုညႊတ္ေျပာင္း ေစခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျပံဳးလွ်က္ တစ္ခ်က္ ၾကည့္မိရင္း မိမိ ႏွလံုးသားတြင္ ျဖစ္တည္လာသည္က မာယာပဥၥလက္ တစ္ခု မဟုတ္။ ၾကည္ေမြ႕ေသာ ေပးဆပ္ျခင္းျဖင့္ ျပဳစုလိုစိတ္။ ေျပလက္စ ဆံစုတို႔ကို တစ္ခ်က္ သပ္တင္လိုက္၏။ ကိုယ္ကို လွည့္ေစာင္းရင္း သူၾကြယ္မင္း၏ ေဘးတိုက္ အေနအထားတြင္ ေနရာယူသည္။ ပုဆစ္တုပ္လွ်က္ကပဲ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို အသာ ၀ပ္စင္းလိုက္၏။ ထူျပည့္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက တန္ဆာၾကီးႏွင့္ တည့္တည့္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွ အၾကည့္တို႕ကို လႊဲဖယ္ျပီး တန္ဆာ ညိဳညိဳၾကီးကို လက္ႏွင့္ ဖြဖြ သပ္ခ်လိုက္သည္။ ဖ်ဥ္း ကနဲ တိုးလာသည့္ ေသြးေၾကာတို႔၏ အေတြ႕ကို ခံစားသိလိုက္သည္။ ပူေႏြးစြတ္စိုေနသည့္ က်ားတန္ဆာၾကီးက မိမိ လက္ထဲတြင္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သီရိမာ ရင္ထဲတြင္ ထိုအရာၾကီးကို ေထြးေပြ႕ေခ်ာ့ျမဴလိုသည့္ သဒၵါစိတ္မ်ား ယိုဖိတ္လာခဲ့သလို ေယာနိေလးမွာလည္း ကာမကို ၾကိဳဆိုေသာ ပုလဲရည္တို႔ အိုင္ဖြဲ႕ လာေတာ့၏။
ေထာင္မတ္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးကို လက္၀ါးေလး တစ္ဘက္ ေထာင္လ်က္ျဖင့္ အသာ ထိန္းလိုက္သည္။ ဆီးခံုညိဳၾကီး ထက္မွ ထူထဲမည္းနက္ေနသည့္ အေမြးမ်ားကို ပါးျပင္ႏွင့္ ေ၀့ကာ ၀ိုက္ကာ တိုးေခြ႕လိုက္၏။ “အိုးးး.. သီ ရိ မာ..” နႏၵသူၾကြယ္မွာ စက္ရာအား ေျခေနာင့္ႏွင့္ ေထာက္ကန္ကာ တန္ဆာၾကီးကို အမႈမဲ့ ေကာ့ လုိက္မိသည္။ တျပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ သီရိမာ၏ ႏူးညံ့ေသာ လွ်ာဖ်ားေလးက တန္ဆာၾကီး၏ ပတ္လည္ကို ထက္ေအာက္စုန္ဆန္ သံုးသပ္ေတာ့၏။ “သီရိမာ.. မယ္မင္း.. က်ဳပ္ကို.. အူးးး..” သူေဌးမင္း ဆက္လိုသည့္ စကားတို႔ လမ္းတစ္၀က္တြင္ တန္႔ေလေတာ့သည္။ ၾကီးမားတုတ္ခိုင္သည့္ တန္ဆာၾကီးက မိန္းမလွေလး တစ္ဦး၏ ႏႈတ္ခံတြင္း အတြင္း၀ယ္ ရုန္းကန္ရခက္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။
သူၾကြယ္မင္း၏ မ်က္၀န္းတို႔ကို ေက်ာခိုင္းရင္း ေစာင္းငဲ့ထားေသာ ေခါင္းကို ဆံႏြယ္တို႔ျဖင့္ ကာထားလိုက္၏။ အေၾကာဆြဲသလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုန္သြားသည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ပါးစပ္တြင္းမွ တန္ဆာၾကီးကို လွ်ာႏွင့္ ေ၀့ကာ သပ္ကာ ျပဳစုေပးလိုက္၏။ အင္အားျပည့္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးက မိမိ ခံတြင္းထဲတြင္ အဆတိုး၍ ထြားလာသေယာင္။ ျပည့္အိုင္လာသည့္ တံေတြးတို႔ကို ျမိဳခ်ရင္း တန္ဆာထြားၾကီးကို သြားႏွင့္ ဖြဖြ ကိုက္ေပးလိုက္စဥ္..။ “သီ ရိ မာ.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ေသ လု ျပီ..” ဗိုက္ေပၚ အေထြးလိုက္က်ေနေသာ ဆံစုတို႔ကို အတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေျပာသည္။ တန္ေတာ့ သည္ သူေဌးမင္း ဤႏွယ္ေသာ ခံတြင္း၏ အေတြ႕ထူးကို ခံစားဖူးဟန္ မတူ။ အတင္း ကုန္းရုန္းထရန္ ျပင္ေနေသာ သူေဌးမင္း၏ ရင္အုပ္က်ယ္ၾကီးကို အသာ ျပန္ ဖိခ်လိုက္သည္။
“အကြ်န္ အားထုတ္ပါရေစ သူေဌးမင္း.. သက္ေတာင့္သက္သာ စံေနေတာ္မူပါေနာ္..” ညင္သာစြာ ေျပာရင္း မိမိ ကိုယ္ဟန္ေက်ာ့ေလးကို လွပစြာ ဆန္႔ထုတ္လိုက္၏။ သူေယာင္မယ္ တစ္ဦး၏ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ေသာ အလွက နႏၵသူၾကြယ္၏ ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးလ်က္ ေနရာ ယူလာသည္။ ေသြးဆာေနသည့္ တန္ဆာၾကီးမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ သခင္ကို ရွာေနသည့္အလား။ ကတၱီပါခင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ နႏၵသူၾကြယ္၏ လက္တစ္ဘက္က သီရိမာ ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သပ္လာသည္။ မ်က္၀န္းအၾကည့္မ်ားက ကိုယ္ႏွစ္ခုၾကားမွ တင္းထြက္ေနသည့္ ရင္စိုင္ အစံုတို႕ထံ စူးစိုက္လ်က္။ သီရိမာ တစ္ေယာက္ သူ႕ကိုယ္ေပၚ ဖြဖြ ေမွာက္လ်က္မွပင္ ခါးေလး လွည့္ကာ ၀ိုက္ကာႏွင့္ တန္ဆာၾကီးကို ေနရာခ်ရန္ ျပင္ဆင္သည္။ လက္ေခ်ာင္း ေလးမ်ားကေတာ့ သူၾကြယ္မင္း၏ လက္ရံုးၾကီးမ်ားကို ျဖစ္ညွစ္ပြတ္သပ္ ေပးေနလိုက္သည္။ ေက်ာက္သား တိုင္လို မာေၾကာေနသည့္ ၾကြက္သားေခ်ာင္းၾကီးမွာ တစ္တဒဂၤ အတြင္းမွာပင္ မိမိ အဂၤါစပ္၏ အကြဲေၾကာင္းေလး ေအာက္ အလိုက္သင့္ လွဲအိပ္လ်က္သား ေနရာ က် သြားေတာ့သည္။
တင္စိုင္ေလးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ညာ အသာ ႏွဲ႔လိုက္သည္။ လွဲအိပ္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးကို အကြဲေၾကာင္းထဲတြင္ အလ်ားလိုက္ႏွစ္ရင္း ဖိထားလိုက္သည္။ ပခံုးက်ယ္ၾကီး ႏွစ္ဘက္ေပၚ လက္ေထာက္ျပီး ခါးေလးအသာ ႏွဲ႔ကာ ႏွဲ႔ကာျဖင့္။ ေယာနိအကြဲတြင္း တံုးလံုးညပ္ေနရွာသည့္ တန္ဆာၾကီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ပြတ္သပ္ရင္း ေခ်ာ့ျမွဴေပးေနလိုက္သည္။ “သီရိမာ ရယ္..” မိမိနာမကို ေရရြတ္လိုက္သည့္ နႏၵသူၾကြယ္၏အသံက သြားၾကားမွ ေလသံသဲ့သဲ့မွ်သာ။ “က်ဳပ္..” ဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ သီရိမာ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ က်င့္သားရေနသည့္ မာယာရွင္မ၏ စြမ္းေဆာင္မႈက ရူးႏွမ္းလုလု ပုရိသတစ္ဦး၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာကို သပ္ရပ္စြာ အပိုင္ သိမ္းလိုက္ႏိုင္သည္။
“အင္းးး.. ဟင္းး.. သီရိမာ..”
“ေမာင္ ေမာင္..”
သီရိမာ၏ လႈပ္ရွားမႈတို႔က ပန္တ်ာသည္ တစ္ဦးလို။ လႈပ္ရွားဟန္တို႔မွာလည္း ကႏြဲ႕ကလ်ေလးမွသည္ နတ္ေတးခ်င္းတို႔၏ ျမည္ဟီးသံလို။ ခါးေလးကို ၀ိုက္ရင္း၊ ရင္စိုင္ေက်ာ့ကို ေကာ့ ရင္း၊ ေရႊလည္တိုင္ကို ၀င့္လ်က္ ေမာ့ရင္း။ နႏၵသူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ သံုးေဆာင္ေနရသည္မ်ားက ကာမ၏ အေတြ႕ထူး၊ ေမာင္ေမာင္ ရယ္ ဟူသည့္ ဆြဲမက္ဖြယ့္ ၀ါစာ၊ သူေယာင္မယ္တစ္ဦးအလား ေက်ာ့ရွင္း ေျပျပစ္လွသည့္ အလွတရား။ ေယာနိက်ဥ္းေလးအတြင္း ဖိသိပ္တိုး၀င္ေနသည့္ က်ားရင့္မာ တန္ဆာၾကီး က်င္ တက္ျပီး တင္း လာသည္။ သတိတရားတို႔လည္း စိတ္လြတ္ကိုယ္ကြာ ျဖစ္ရျပီ။ သီရိမာ၏ ခါးေလးကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ လိုက္မိျပီ။ သလံုးသားတို႕ကို အားျပဳရင္း ကိုယ္ကို ေကာ့ တင္လိုက္၏။ သီရိမာက တစ္ခ်က္ ျငိမ္ ေပးလိုက္သည္။ နႏၵသူၾကြယ္ ေန မရေတာ့ျပီ။ တအင္းအင္း အားယူရင္း တန္ဆာၾကီးႏွင့္ ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ေဆာင့္ သြင္းေတာ့၏။ ရမၼက္၏ အျမင့္ဆံုး ခရီးကို အတူ ေရာက္သြားသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး။ ကက်ိဳး သိမ္းေသာ သဘင္သည္တို႔ အလား ျငိမ္သက္ သြားေတာ့၏။ အပ္လ်က္ရွိေသာ ရင္အံုတို႔ကမူ ဒိန္းဒိန္း လႈပ္လ်က္ တုန္ရီေနဆဲ။
အရုဏ္ဦး၏ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အလင္းက ျပတင္းခန္းစီးကို ျဖတ္သန္းျပီး ဖဲ စက္ရာထက္ဆီ က်ေရာက္ေန၏။ ႏွဖူးျပင္ထက္ဆီ က်ေရာက္ေနေသာ ခပ္ေႏြးေႏြး ေလညင္းတစ္ခုက သီရိမာ အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ ႏိုးတစ္၀က္ အိပ္တစ္၀က္ ႏွင့္ ဖမ္းရခက္ေနေသာ အာရံုတို႔ကို စုစည္းကာမွ မိမိ ေခါင္းတင္ရာ စက္အံုးက လြန္႔ကနဲ တစ္ခ်က္ လႈပ္ သြားသေယာင္။ အလိုေလး ေဂါတမ ျမတ္စြာ.. အကြ်န္.. အကြ်န္ ဘယ္မ်ားေရာက္ေန.. “ႏိုး သြားသလား သီရိမာ.. က်ဳပ္.. မယ္မင္း မ်က္ႏွာေလးကို ေငးေနတာ.. ေငးရံုေငးတာပါ.. သို႔ေပမယ့္ မင္းက သိပ္လွေတာ့..” တိုးသဲ့သဲ့ ခြန္းဆက္ရင္း ေမ့ဖ်ားေလးကို အသာ ဆြဲဲေမာ့ယူသည္။ ဒါက ဘယ္သူ.. အို အို.. နႏၵသူၾကြယ္.. တနည္းအားျဖင့္ မိမိဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုုး စက္ရာ အတူထ ဖူးေသာ ပုရိသ။ မွန္ေပသည္။ သီရိမာ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းအရ မိမိထံမွ ကာမဂုဏ္ သံုးေဆာင္ျပီးသူ ပုရိသ မွန္သမွ် မိုးလင္းသည္ႏွင့္ စက္ရာမွ ဖယ္ခြာရမည္။ ယခုေတာ့ အၾကင္သူ၏ လက္ရံုးထက္တြင္ ပူပင္ကင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္က မိမိ ကိုယ္တိုင္ပါလား။ သီရိမာ ရင္ထဲတြင္ နာမ ထုတ္ေဖာ္ရန္ ခဲယဥ္းလွေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခု တမုဟုတ္ခ်င္း ျဖစ္တည္လာ၏။ ထိုအရာကား ရွိန္းျမ ေႏြးေထြးမႈတို႔ျဖင့္ ရစ္သိုင္းထားသည့္ ၾကည္ႏူးျခင္း..။ သီရိမာ ႏႈတ္ခမ္းေလး ျပံဳးေယာင္သမ္းမိသည္။
“………”
“အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမသူတစ္ေယာက္ သည္ေလာက္ လွ မွန္း က်ဳပ္ ခု မွ သိေတာ့တယ္..”
“………”
“……….”
နႏၵသူၾကြယ္က ျပံဳးလဲ့လဲ့ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာရင္း ပါးျပင္ႏွင့္ နထင္စပ္တို႔ဆီ ခပ္ဖြဖြ ရႈိက္နမ္း ျပန္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမသူတစ္ေယာက္ သည္ေလာက္ လွ မွန္း က်ဳပ္ ခု မွ သိေတာ့တယ္ တဲ့လား သူေဌးမင္းရယ္.. အင္းေလ.. ဟုတ္ေပမေပါ့.. အသင္သူေဌးမင္းက မယားျမတ္တစ္ဦး၏ လင္သားေပပဲ.. ဗုဒၶ ရဲ့ အဆံုးအမနဲ႔ က်င့္သံုးအပ္ေသာ မယား၀တ္တို႔ကို ရင္စည္းခါး၀တ္သဖြယ္ ေစာင့္ထိန္းေသာ မယားျမတ္တစ္ဦး၏ လင္သားေပပဲ.. ေရွးမဆြက သည့္ႏွယ္ အရုဏ္ခ်ိန္ေတြဆိုလ်င္ အရွင့္ မယားျမတ္ ဥတၱရာက ဘုရားေဆာင္ဆီမွာ ဆြမ္း၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္း အမႈေတြနဲ႔ မလပ္မအား ရွိေနမွာ.. သူ႕ ကိုယ္စားျဖစ္တဲ့ အကြ်န္ ကေရာ.. ဟင့္အင္း.. ဆက္ေတြးရန္ လိုမည္ မထင္..။ မည္သို႔ေသာ လင္သားမဆို အၾကင္ မယားႏွင့္ အတူ စက္ယာမွ ႏိုးထခြင့္ကို တမ္းမက္ မည္မလြဲ.. အထူးသျဖင့္ နႏၵသူၾကြယ္လို ကာမ ရာဂ ၾကင့္သံုးအားသန္သူ တစ္ဦးအတြက္ အရံုက်င္း လင္းလုလု အခ်ိန္သည္ ရမၼက္ေဇာ အင္အားတို႔ အျပည့္၀ဆံုး ျဖစ္မည္။ သည္ တစ္ခ်က္ကို ဥတၱရာ သိခဲမည္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သီရိမာလို ပုရိသတို႔၏ ဘ၀င္မေနာကို ပဲ့ကိုင္ေနသူ တစ္ဦးအတြက္က အရိုးရွင္းဆံုး အသိတရားတစ္ခု။ သီရိမာ အေတြးမဆံုးမီပင္ နႏၵ သူၾကြယ္၏ လက္တို႕က ႏႈတ္ခမ္းမ်ားထက္တြင္ လူးလာ တို႔ထိရင္း
“သည္ ႏႈတ္လႊာ ေလးေတြ ေနာ္.. ညည့္ဦးက က်ဳပ္ကို ရူးေစခဲ့တာ..”
“ယခုေရာ.. ရူးဘို႔ရန္ ဆႏၵ ရွိေနျပန္တာလား ေမာင္ေမာင္.. အို အဲ.. သူေဌးမင္း..”
“ဘယ့္ႏွယ္ ကြယ္.. ေမာင္ေမာင္ ေခၚျပီးကာမွ..”
“ရုတ္တရက္မို႔ ေခၚမိေပမယ့္ မ၀ံ့ ျဖစ္သြားလို႔ပါ သူေဌးမင္းရယ္..”
“ကိုင္းး.. က်ဳပ္က ေတာင္းဆိုရင္ေရာဗ်ာ..”
“အိုး..”
“ဟင္.. သီရိမာ.. က်ဳပ္က ေတာင္းဆိုရင္ေရာ.. မယ္မင္း က်ဳပ္ကို ေခၚမလား ေမာင္ေမာင္ လို႔..”
“ဟို.. ေမာင္.. ေမာင္ေမာင့္ အလိုတိုင္း ပါ..”
“……..”
“……..”
သဥၨာလီ အတြင္း ေလညင္းသဲ့သဲ့မွ လြဲ၍ ဆိတ္ျငိမ္သြားျပန္သည္။ လူသားႏွစ္ဦး၏ အနမ္း မိုးေပါက္မ်ားကေတာ့ ဖြဲဖြဲ မွသည္ သည္းထန္ လာေတာ့၏။ လည္တိုင္ေက်ာ့ႏွင့္ မ်က္ႏွာ အႏွံ႕မွ ေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာဆင္းသြားေသာ နႏၵ သူၾကြယ္၏ အနမ္းမ်ား။ နီတ်တ်ာ ႏို႔ သီးေလးမ်ားကို ဖြဖြ ခဲရင္း လက္တစ္ဘက္က ဗိုက္သားျပင္ေလးဆီ ပြတ္သပ္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္မွ ခ်က္ တစ္၀ိုက္ လွ်ာဖ်ားျဖင့္ မထိခလုတ္ ေဆာ့ကစားျပန္၏။ ဆီးခံု အိအိေလးဆီ ေရာက္လာသည့္ လက္တစ္ဘက္က လိမ္က်စ္ထားသည့္ ေပါင္တံသြယ္ ႏွစ္ဘက္ကို တြန္း ထုတ္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သီရိမာ အေနခက္လာ၏။ တစ္စံု တစ္ရာ ေတာင္းဆိုလိုက္ရန္လည္း တကယ္ပဲ မ၀ံ့။
“အကြ်န္ အေနခက္လွပါတယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္..”
“က်ဳပ္ ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ သီရိမာရယ္.. မယ္မင္း အဂၤါစပ္ေလးက က်ဳပ္အဘို႔မွာ ရႈ မ၀ ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္..”
ေျပာရင္း ကုန္း ထ ျပီး ေပါင္းတံ ႏွစ္ဘက္က ဆြဲကားကာ ေနရာ ယူေတာ့၏။ ျပိဳမည့္ မိုးလို ေငြ႕ရည္ သိုင္းေနသည့္ ေယာနိေလးမွာ ပြင့္အာလုလု ပန္းကေလးလို။ “အိုးး.. ေမာင္.. ဟင့္ အင္း..” ေယာနိ၀ေလးအား လက္ညိွဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ဆြဲ ဟ လိုက္သည္ ထင့္။ လွပ္ကနဲ ေလေအးသဲ့ဲသဲ့ ထိေတြ႕မႈကို ရလိုက္သည္။ သီရိမာ အေသြးအသားတို႔ ဆူ ေ၀လာ၏။ အခံခက္လွေသာ ေ၀ဒနာကို သက္သာရန္ အလို႔ငွာ ေယာနိတြင္း ၾကြက္သားတို႔ကို ၾကံဳ႕ လိုက္ မိသည္။
“အလို.. သီ ရိ မာ.. ထူးဆန္း လွပါလား..”
“ရွင္..”
“မယ္မင္း.. ဟိုသင္းေလးက လႈပ္ သြားတယ္ေကာ..”
“အိုးး.. ခိခိ..”
“အယ္ ဗ်ာ.. ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ရယ္ရသတုန္း..”
“အဆန္းမွ မဟုတ္ေပပဲ ေမာင္ေမာင္ သူေဌးမင္းရယ္.. ခိခိခိခိ..”
“က်ဳပ္ျဖင့္ ခုမွ ျမင္ဖူးတယ္..”
“ခိခိခိခိ..”
“ျပစမ္းဦးေတာ့ သီရိမာရယ္.. ေနာ္..”
ပီဘိကေလးငယ္ တစ္ဦးလို ပူဆာေနသည့္ သူၾကြယ္မင္းကို ၾကည့္ျပီး ၾကင္နာစြာ ျပံဳးမိသည္။ အင္းေလ.. သည္မွ် အရွက္နည္းေသာ အမႈ မ်ိဳး ဥတၱရာလို အမ်ိဳးေကာင္းသမီးက ျပဳ၀ံ့မယ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ သီရိမာ ဆိုတဲ့ ငါ ကေတာ့.. အို.. ဘာေတြ ေတြးမိျပန္ပါလိမ့္ ေနာ္..။ ျပံဳးလက္စ ႏႈတ္ခမ္းေလးက အသည္းစိုင္၏ နာက်င္မႈ အနည္းငယ္ေၾကာင့္ တုန္ရီလာသည္။ သို႕ေသာ္ သီရိမာ အျပံဳးတို႔ တန္႔ မသြားပါေခ်။ သဒၵါ တည္းဟူေသာ ယိုဖိတ္မႈမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းကိုသာမက မ်က္၀န္းမ်ားကိုပါ ၾကည္လင္စြာ ျပံဳးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းလာေခ်ျပီ မဟုတ္ပါလား။ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ဟ လိုက္ျပီး ဒူး ေထာင္လိုက္၏။ ေႏြးအိအိ စိုစိစိႏွင့္ ရမၼက္ ပ်ားရည္တို႔ စိုလူးေနသည့္ ေယာနိေလးကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အသာ ျဖဲဟ လိုက္သည္။ ဟူးးး.. ျပဴးက်ယ္ ၀ိုင္းစက္ ေနေသာ နႏၵ သူၾကြယ္၏ မ်က္၀န္းတို႔က ျပဲဟဟ ပန္းကေလးမွ မခြာ။ သီရိမာ ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္လုိက္၏။ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးစဥ္း ျပီး တစ္စံုတစ္ရာကို မွန္းဆ တမ္းတ လုိက္သည္။ သူၾကြယ္မင္း၏ ညိဳေမာင္းထြားထြား လိင္တံၾကီး.. ခု ေန ငါ့ ေယာနိေလးကို သူ႕ လိင္တံ ထြားထြားၾကီးနဲ႔ ေဟာသလို ေဟာသလို ေမႊ ထိုးလိုက္လွ်င္ ျဖင့္.. အို.. ေမာင္ေမာင္ရယ္.. ခုေန.. ခုေနမ်ားေလ..
စိတ္မွန္း ႏွင့္ ေတာင့္တ ခံစားလိုက္သည့္ အာရံုက ကာမ ေသြးတို႔ကို ဆူ လာေစသည္။ ဆူပြက္ေသာ ေသြးတို႔ ေငြ႕ ရည္ ဖြဲ႕လာ၏။ ျဖဲဟ ထားေသာ ေယာနိေလးတြင္ ရမၼက္၏ ေရွ႕ေျပး အရည္ၾကည္တို႔ စီးက် လာျပီ။ သီရိမာ အသက္ကေလး ေအာင့္ျပီး ေယာနိတြင္း ၾကြက္သားစုတို႔ကို ရႈံ႕ သြင္းလိုက္၏။ စို အိုင္ လာသည့္ ၀တ္ရည္တို႔ ညွစ္ခ်သလို ျပိဳဆင္းလာသည္။ သီရိမာ မရပ္မနား လံု႔လ ျပဳသည္။ ပန္းေသြးေရာင္ ပြင့္ခ်ပ္ ႏွစ္ဘက္က ညွစ္အားေၾကာင့္ ပြင့္အာ လာလိုက္ ရႈံ႕ ၀င္သြားလုိက္၊ စို လဲ့လဲ့ အရည္ၾကည္ တို႔ကလည္း ေယာနိေလးမွသည့္ ညိဳတိုတို စအို၀ ေလးတုိင္ေအာင္ စီးသည္ ဆိုယံုမွ် စီးက် လွ်က္..။
“အလိုေလး.. အလို ေလးေလး.. သီရိမာ ရယ္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေလ..”
တုန္ရီစြာ ေျပာရင္း မိမိ ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးကာ ေနရာယူလာသည့္ နႏၵ သူၾကြယ္။ စီစဥ္မက်ေသာ အသက္ရႈသံမ်ားႏွင့္ လႈပ္ခတ္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သီရိမာ၏ ႏွင္းဆီေရာင္ ႏႈတ္လႊာ ႏွစ္ခ်ပ္ဆီ ဦးတည္လာသည္။ က်ေရာက္လတၱံ႕ေသာ အနမ္းတို႔ကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ အသာ စီးကာ လိုက္၏။ နႏၵ သူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ အားမရဟန္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ က်ံဳ႕ သြားသည္။
“အြန္..”
“မ်က္ႏွာေတာ္ မညိဳပါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္.. အကြ်န္က အေတြ႕ထူး တစ္ခု ဆက္သလိုလို႔ပါ..”
“ဟင္.. ဘယ္လို ဘယ္လို..”
“ခစ္ခစ္.. ေမာင္ေမာင္ သူေဌးမင္းၾကီး ခံစားဖူးဟန္မတူတဲ့ အေတြ႕ထူးေလ.. အကြ်န္ ဆက္သပါရေစ လို႔..”
“မယ္မင္း က်ဳပ္ကို ရူးေအာင္ ျပဳျပန္ဦးေတာ့မယ္လား သီရိမာ..”
“…………”
မ်က္ႏွာေငြလ ၀င္းပပ ယူေသာ ပမာစကားလိုပင္။ ပီဘိ ၀င္းပသြားေသာ သူ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း သီရိမာ ျပံဳးမိသည္။ ရင္ထဲမွလည္း ခ်ိဳျမၾကည္လဲ့ေသာ ပီယ၀ါစာတို႔ ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေနမိ၏။
မွန္ေပတယ္ ေမာင္ေမာင္.. အကြ်န္ ေမာင္ေမာင့္ကို ရူးေစလိုတယ္.. ယစ္မူးေစလိုတယ္.. ဒီေစတနာ ေနာက္မွာ အကြ်န္႕ အတြက္လည္း တစ္စံုတစ္ခုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကပ္ ပါေနသလိုပဲ.. သို႔တေစ ဒါ ဘာ ဆိုတာ အကြ်န္ ကိုယ္တိုင္လည္း မသိဘူး.. မသိတာထက္ မစူးစမ္း လိုတာပါ.. ေသခ်ာတာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ ထံမွ အကြ်န္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ ရမၼက္ မဟုတ္တန္သလိုဘဲ.. ရမၼက္ ဆိုတာ အကြ်န္႔လို တိုင္းျပည့္ကညာ တစ္ေယာက္အတြက္ အရိုးရွင္းဆံုး အရာ ေလ.. ယခု အကြ်န္ အလိုရွိေနတာက ေမာင္ေမာင္ ေပ်ာ္ ဘို႔.. ေမာင္ေမာင္ ၾကည္ႏူး ၀မ္းေျမာက္ဘို႔.. အကြ်န္႕ ဆက္သမႈေတြကို ေမာင္ေမာင္ အားရ ေက်နပ္ဘို႔.. တန္စိုး ေၾကာင့္လား.. ဟင့္အင္း.. မဟုတ္ေၾကာင္းပါ.. တန္စိုး ေၾကးေငြကို အာရံု ထားရေအာင္ အကြ်န္႔ ရွိရင္း ပိုင္ဆိုင္မႈေတြက ေမာင္ေမာင့္ ထက္မွ မနိမ့္ပဲေလ.. အကြ်န္ အလိုရွိတာက.. အို.. ဘယ့္ ႏွယ္ အေတြး နယ္ ခ်ဲ႕ေနမိပါလိမ့္ ေနာ္.. အခ်ိန္ေတြ ဖင့္လိုက္ပါဘိေတာ့..
မိမိကိုယ္ေပၚမွ သူ႕ ခႏၶာၾကီးကို အသာ တြန္းထုတ္ရင္း ထ ထိုင္လိုက္သည္။ ေပါင္ရင္း အထက္ ခါးတစ္၀က္ကို ကတၱီပါ ျခံဳေစာင္ျဖင့္ ကပိုကယို ရစ္သိုင္း ထားလိုက္၏။ ငိုလက္စ ကေလးငယ္လို မစိုမေျခာက္ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေယာနိ ကေလးကေတာ့ ကတၱီပါျခံဳေစာင္အာက္တြင္ ပကတိ ဆိတ္ျငိမ္ သြားရရွာျပီ။ မိမိကို နားမလည္ဟန္ႏွင့္ ေငးေနသည့္ နႏၵသူၾကြယ္ ခမ်ာ မ်က္လံုး အျပဳးသား။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ျပီး ရုတ္သိမ္းလို႔ ရႏိုင္တဲ့ ရမၼက္ ဆိုတာ အကြ်န္တို႔လို မိန္းမသားမ်ားထံမွာသာ ရွိတတ္တဲ့ သဘာ၀ပါ ေမာင္ေမာင္ရယ္.. ရင္ထဲမွ ေျပာရင္း ဘာသာ ျပံဳးမိျပန္၏။ ဒူးႏွစ္ဘက္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး တုန္႔ ကာ ဗလာက်င္းေနေသာ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ဆန္႔ဆန္႔ ထိုင္လိုက္သည္။ အရုဏ္ဦး၏ ၀ါလြင္လြင္ အလင္းေဖ်ာ့ ေအာက္တြင္ ေရႊေရာင္လို ၀င္း၀ါေသာ နတ္သမီး တစ္ပါး။ သီရိမာ၏ မ်က္၀န္းမ်ားက မိမိ အလွအပႏွင့္ ကာမ အေပၚ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္စြမ္းကို ယံုၾကည္လြန္းသူ ပီပီ စူးရွေတာက္ပေန၏။
ျဖီးသင္ျခင္း မျပဳရေသးသည့္ ပိတုန္းေရာင္ ေကသာတို႔ကို စု ကိုင္လိုက္သည္။ ပညာရွင္ ကညာ တစ္ဦး၏ လႈပ္ရွားမႈ အလံုးက ရင္သပ္ ရႈေမာဖြယ္။ နႏၵသူၾကြယ္၏ မ်က္၀န္းတို႔မွာ ရွင္းရွင္း ပြင့္ေနသည့္ ရင္စိုင္တို႔ကို တလွည့္၊ ကတၱီပါျခံဳေစာင္ျဖင့္ သိမ္းထုပ္လိုက္သျဖင့္ မျမင္ရေတာ့သည့္ ရတနာေလးကို မွန္းရင္း တလွည့္။ “ဒူး ေထာက္လ်က္ ထိုင္ေတာ္မူပါ ေမာင္ေမာင္..” ေခါင္းဆတ္ဆတ္ ျငိမ့္ရင္း ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာက္ျပီး ထိုင္လိုက္သည္။ သီရိမာ တစ္ေယာက္ မိမိ မ်က္ႏွာ တူရူသို႔ ေခါင္းတယမ္းယမ္းျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ တန္ဆာညိဳထြားထြားၾကီးကုိ ခ်စ္စႏိုး ၾကည့္ရင္း တစ္ခ်က္ နမ္းလိုက္၏။ “သီ ရိ မာ..” အသံနည္းတူ တုန္ရီေနသည့္ လက္ အစံုက မိမိ ပုခံုေပၚ ေရာက္လာသည္။ ေတာင္းဆိုဟန္ မ်က္၀န္းမ်ားက အစာ မြတ္သိပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦး မိမိေရွ႕မွ ခဲဖြယ္ကို သံုးေဆာင္ပါရေစေတာ့ဟု ေျပာေနသေယာင္ပင္။ သီရိမာလည္း လက္တစ္ဘက္က ဆံစုကို လိမ္က်စ္လ်က္ ကိုင္ထားရင္းကပင္ က်န္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ပုခံုးထက္ရွိ သူ႕လက္တို႕ကို ဖယ္ေစလိုက္၏။ ၾကင္နာေသာ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ စကား စ လိုက္သည္။
“သည္ တစ္ၾကိမ္.. ဆက္သမွာက ေဟာသည့္ ဆံႏြယ္ေတြရဲ့ အေတြ႕ေလ ေမာင္ေမာင္..”
“ဘယ္လို ဘယ္လို..”
“ခစ္ခစ္..”
“အယ္ဗ်ာ.. ရယ္ႏိုင္အားေသးလား မိန္းကေလးရယ္.. က်ဳပ္ ေန မရေတာ့ဘူး ဗ်..”
“သည္လိုေလ ေမာင္ေမာင္ရယ္.. ေဟာသည့္ လူညိဳထြားၾကီးကို အကြ်န္႕ ဆံႏြယ္ေတြ ၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေစမွာ.. လာ.. သည္ေနရာကို.. ေဟာ သည့္လို..”
သီရိမာ ညင္သာစြာ ေျပာရင္း သူ႕ အား ေက်ာခိုင္းကာ တန္ဆာၾကီးကို ေနရာ ခ် လိုက္သည္။ စိုစိုေႏြးေႏြး က်ားတန္ဆာၾကီးက မိမိ နားထင္ရင္းႏွင့္ တည့္တည့္။ စုစည္းထားသည့္ ဆံႏြယ္တို႔ကို အသာ ပင့္ကိုင္ျပီး တန္ဆာ ညိဳညိဳ စိုစိုၾကီးကို နားထင္ ဆံစပ္ေအာက္သို႔ လွ်ိဳသြင္း ေစလိုက္သည္။ “အိုးး.. အလိုေလး..” နႏၵ သူၾကြယ္ ႏႈတ္မွ အံ့အားသင့္ အာေမဍိတ္သံ ထြက္လာသလို နားရြက္ေအာက္ နားထင္ရင္းဆီ အလ်ားလိုက္ ကပ္လာသည့္ က်ားတန္ဆာၾကီးမွာလည္း ဖ်ဥ္းကနဲ ေသြးတိုး သြားမွန္း သီရိမာ သိလုိက္သည္။ “အူးး.. ဟူးဟူး.. ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္.. သီရိမာရယ္..” ဆံစတို႔ကို စုကိုင္ထားသည့္ သီရိမာ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႏႈတ္မွ သူရူးတစ္ေယာက္လို တြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနသည္။ တန္ဆာၾကီး၏ ပူေလာင္ျပင္းျပ ေနမႈက နားထင္ရင္းဆီ ေသြးတထိတ္ထိတ္တိုးရင္း အခ်က္ျပေနေတာ့၏။
ဆံစု အစည္းလိုက္ကို က်ိဳးသဖြယ္ က်စ္လိမ္ရင္း တန္ဆာၾကီးအား တစ္ရစ္ခ်င္း ပတ္လိုက္သည္။ ထိပ္ အဖူးကေတာ့ နားထင္သား ႏုႏုေလးဆီ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ကပ္ရင္း ေထာက္လ်က္။ “သီ ရိ မာ.. က်ဳပ္.. အိုး.. အလိုးးး..” နႏၵသူၾကြယ္၏ စကားသံတို႔ ခရီး ေထာက္ေလျပီ။ ေခ်ာမြတ္ ႏူးညံ့လွေသာ ဆံစုျဖင့္ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ရစ္ပတ္ခံထားရေသာ တန္ဆာၾကီး က်ဥ္လြန္းမက က်ဥ္လာရသည္။ သီရိမာက ဆံစု၏ အတင္းအေလွ်ာ့ကို ခ်ိန္ညွိရင္း ေခါင္းေလး လႈပ္ကာလႈပ္ကာျဖင့္။ ထူးလွေသာ အေတြ႕က မထိတထိသာမို႔ နႏၵ သူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ အားမရႏိုင္ေတာ့။ သီရိမာ၏ ေခါင္းကို ခပ္တင္းတင္း အုပ္ကိုင္ ျပီး ဆံႏြယ္တို႔ အၾကားကို မိမိ တန္ဆာျဖင့္ ဆြဲေဆာင့္ထိုးဘို႕ အားထုတ္လိုက္မိေတာ့သည္။ နႏၵ သူၾကြယ္၏ သတိလက္လြတ္ အျပဳအမူကို သတိထားမိလိုက္ေသာ သီရိမာက တန္ဆာၾကီးအား ရစ္ပတ္ထားသည့္ ဆံစုကို တင္းတင္း ကိုင္ရင္း ကိုယ္ကို ေဖ်ာ့ခ်ေပးလိုက္၏။ ကိုယ္တိုင္ လႈပ္ရွားရန္ အလိုရွိလာျပီျဖစ္ေသာ သူ႕အား အဆံုးမဲ့ သာယာ ေစလိုသည္။ လက္ေလးတစ္ဘက္ ေျမွာက္ကာ သူၾကြယ္မင္း၏ ခါးကို ေနာက္ျပန္ ထိန္းဖက္ ေပးထားလိုက္၏။
“အင္းး.. အင္းးး.. သီ.. ရိ.. သီရိမာ.. သီရိမာ..”
“………”
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ထဲက အရည္ေတြ..”
“မရပ္နဲ႔ ေမာင္ေမာင္.. အဆံုးထိ ခံစားပါ..”
“အင္းးး.. က်ဳပ္ၿပီးခ်င္လာၿပီ သီ...ရိ..မာ
“သီရိမာ..”
“သ.. သူေဌးမင္း အလို အတိုင္းပါ..”
ေျပာလိုက္ေတာ့ လွဲလ်က္မွ အသာ ကုန္းထ ျပီး သီရိမာ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ၾကားတြင္ ေနရာ ယူသည္။ စူးစမ္းလိုသေယာင္ မ်က္၀န္းမ်ားက သီရိမာ ရင္ကို တဖန္ေလာင္ျမိဳက္ေစျပန္၏။ ခုေလးတင္ သံ၀ါသ ျပဳျပီးမို႔ ရတနာ ေရႊက်ဳတ္ေလးက ေနေလာင္ပန္းလို ႏြမ္းေနေရာ့မည္။ ကာမ အရည္တို႔ကလည္း သုတ္သင္ျခင္း မျပဳရေသး။ ရွက္ေသြးတို႔ျဖင့္ နီးေစြးလာသည့္ မ်က္ႏွာေလးက ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ပူေလာင္ လို႔ေနသည္။ မၾကံဳစဖူး.. သည္ႏွယ္ လိႈက္ဖို ရပံုမ်ိဳး မိမိ မၾကံဳခဲ့စဖူး..။
“လွ လိုက္တာ သီရိမာရယ္..”
“………”
“သည္ ေနရာေလးက က်ဳပ္ကို ရူးေလာက္ေအာင္ ေကာင္းေစခဲ့တာေနာ္..”
“………”
“မွန္းး.. က်ဳပ္.. ၾကည့္စမ္းပါရေစ..”
“………”
“ႏု ဖတ္ ေနပါ့ေရာ သီရိမာ..”
“………”
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စမ္းတယ္..”
“………”
“သီရိမာ ရယ္..”
“………”
“မယ္မင္း အဲ့သဟာ ေလးကေလ..”
“………”
“ဘာနဲ႔ ပမာ ျပဳရပါ့..”
“………”
“ေခ်ာက်ိက်ိနဲ႔.. တင္းတင္း အိအိေလး..”
“………”
“ခံုး ခရုငယ္ေလး အခြံ ခြာ ထားသလား မွတ္ရတယ္..”
“အို..”
“ဟုတ္တယ္.. ဒီ အဖတ္ေလး ႏွစ္ခုက..”
“………”
“ပီဘိ ခရုငယ္ေလးလိုပဲ သီရိမာ..”
“………”
“အေစာက ဒါေလးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ တန္ဆာၾကီးကို ပူးကပ္ ရစ္ပတ္ျပီး..”
“ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သူေဌးမင္းရယ္..”
“အို.. မယ္မင္း.. အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနပါ့လား..”
“………”
“ဟင္.. သီရိမာ.. ဒါ သဘာ၀ေလလား..”
“………”
“က်ဳပ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အလိုရွိလာျပန္ျပီ သီရိမာရယ္..”
“………”
“သိပ္မ်ား အလိုၾကီးတဲ့ေယာက်ၤား ျဖစ္ေနေရာ့သလား..”
“………”
“ဟင္ သီရိမာ.. မယ္မင္း က်ဳပ္ကို နားလည္ ေပးႏိုင္ရဲ့လားဟင္..”
“အကြ်န္ နားလည္ပါတယ္ သူေဌးမင္း.. သူေဌးမင္း အလိုကို ကိုယ္တိုင္ အားမထုတ္ဘဲ ျပည့္ေစေအာင္ အကြ်န္ ျပဳစုပါရေစလား.. ခြင့္ျပဳႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေပါ့ေလ..”
“အလိုဗ်ာ.. မယ္မင္းကမ်ား က်ဳပ္ကို ဘဇာေရးေၾကာင့္ ခြင့္ပန္ေနေရာ့သတုန္း.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနျပီ မိန္းကေလးရယ္.. မယ္မင္း ဘယ္နည္းနဲ႔မ်ား ျပဳစုမလဲ သိလိုစမ္းလွျပီ..”
“လွဲလိုက္ပါ သူေဌးမင္း..”
ပက္လက္ လွဲခ်လိုက္သည့္ နႏၵ သူၾကြယ္။ ရင္အုပ္ရင့္မၾကီးက ဖားဖိုလို နိမ့္ျမင့္လႈပ္လ်က္။ ကာမ တည္းဟူေသာ အေတြ႕သည္ က်ားမ မဟူ၊ ဆူၾကံဳ မေရြး၊ ေသြးသား ရွိသူတိုင္းအား ဤႏွယ္ လႈပ္ခတ္ေစ၏။ မိမိကိုယ္တုိင္လည္း ကာမ၏ အေတြ႕ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ကာကြယ္ေနရသည္။ မိမိက ထို ကာမကို ပဲ့ကိုင္သူ အရွင္သခင္မတစ္ဦး မဟုတ္ပါလား။ သည္ တစ္ခ်က္က သီရိမာ ကိုယ္တည္း ေတြးမွတ္ထားေသာ အရာ။
ဖေယာင္းလို သြဲ႕ေျပာင္းေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ရင္အုပ္ၾကီးကို သံုးသပ္လိုက္သည္။ က်င္လည္ေသာ ေခ်ာ့ျမဴမႈမ်ားက ပန္တ်ာသည္၏ ကက်ိဳးခ်က္မ်ားလို။ ညိဳေမာင္းသည့္ ရင္အုပ္ၾကီးထက္တြင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းတို႔ အပိန္းပိန္း ထ လာေတာ့၏။ ႏို႔သီးေခါင္း မဲမဲေလး ႏွစ္ခုကို လွ်ာျဖင့္ တလွည့္စီ သပ္ခ်လိုက္သည္။ “ဟူးးး.. သီ ရိ မာ..” သြားၾကားမွ ထြက္သည့္ ေလသံျဖင့္ မိမိ နာမကို တစ္လံုးခ်င္း ေရရြတ္ရွာသည့္ သူၾကြယ္မင္း။ “အင္းး.. အ.. အ..” ခဲရ ခက္လွသည့္ ႏို႔သီး ေသးေသးေလးကို မရမက ငံု လိုက္သည္။ သြားႏွင့္ ဖြဖြ ကိုက္လိုက္၏။ လက္တစ္ဘက္ကေတာ့ ေက်ာက္သားတိုင္သဖြယ္ မာေၾကာေနသည့္ တန္ဆာၾကီးဆီ ေရာက္ေနျပီ။ ေျပာင္တင္း ရဲတြတ္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးက ေလးလံလွေသာ ၀န္ကို ထမ္းေနရသည့္အလား ေထာင္မတ္လုလုမွသည္ မိမိ လက္ကေလး ရွိရာသို႔ ယိမ္းယိုင္လွ်က္ ရွိေနသည္။ အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္မွ အရည္ၾကည္အသီးလိုက္ေလးက သီရိမာ အတြက္ အာဟာရ ေပးမည့္ ပ်ားရည္စက္ေလးဟု ဆိုလ်င္ မမွား။ တန္ဆာၾကီး၏ အေျခတြင္ မည္းနည္းေသာ အေမြးမ်ားက အေထြးလိုက္။ သည္းအူထိတ္စရာ အေမြး မည္းမည္းထူထူမ်ား ေအာက္တြင္က တင္းရင္းေနသည့္ အိပ္ကေလး။ ထိုထဲမွ အရာေလး ႏွစ္ခုကို ခပ္ဆဆ ညွစ္ရင္း ပြတ္သပ္ေပးလိုက္၏။
“သီ.. သီရိမာရယ္ မယ္ မင္း က်ဳပ္ကို သတ္ ေန ေရာ့ သလား..”
တုန္ရီလိႈက္ေမာေနသည့္ သူေဌးမင္း၏ အသံက သီရိမာစိတ္ကို ပိုမိုညႊတ္ေျပာင္း ေစခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျပံဳးလွ်က္ တစ္ခ်က္ ၾကည့္မိရင္း မိမိ ႏွလံုးသားတြင္ ျဖစ္တည္လာသည္က မာယာပဥၥလက္ တစ္ခု မဟုတ္။ ၾကည္ေမြ႕ေသာ ေပးဆပ္ျခင္းျဖင့္ ျပဳစုလိုစိတ္။ ေျပလက္စ ဆံစုတို႔ကို တစ္ခ်က္ သပ္တင္လိုက္၏။ ကိုယ္ကို လွည့္ေစာင္းရင္း သူၾကြယ္မင္း၏ ေဘးတိုက္ အေနအထားတြင္ ေနရာယူသည္။ ပုဆစ္တုပ္လွ်က္ကပဲ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို အသာ ၀ပ္စင္းလိုက္၏။ ထူျပည့္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက တန္ဆာၾကီးႏွင့္ တည့္တည့္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွ အၾကည့္တို႕ကို လႊဲဖယ္ျပီး တန္ဆာ ညိဳညိဳၾကီးကို လက္ႏွင့္ ဖြဖြ သပ္ခ်လိုက္သည္။ ဖ်ဥ္း ကနဲ တိုးလာသည့္ ေသြးေၾကာတို႔၏ အေတြ႕ကို ခံစားသိလိုက္သည္။ ပူေႏြးစြတ္စိုေနသည့္ က်ားတန္ဆာၾကီးက မိမိ လက္ထဲတြင္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သီရိမာ ရင္ထဲတြင္ ထိုအရာၾကီးကို ေထြးေပြ႕ေခ်ာ့ျမဴလိုသည့္ သဒၵါစိတ္မ်ား ယိုဖိတ္လာခဲ့သလို ေယာနိေလးမွာလည္း ကာမကို ၾကိဳဆိုေသာ ပုလဲရည္တို႔ အိုင္ဖြဲ႕ လာေတာ့၏။
ေထာင္မတ္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးကို လက္၀ါးေလး တစ္ဘက္ ေထာင္လ်က္ျဖင့္ အသာ ထိန္းလိုက္သည္။ ဆီးခံုညိဳၾကီး ထက္မွ ထူထဲမည္းနက္ေနသည့္ အေမြးမ်ားကို ပါးျပင္ႏွင့္ ေ၀့ကာ ၀ိုက္ကာ တိုးေခြ႕လိုက္၏။ “အိုးးး.. သီ ရိ မာ..” နႏၵသူၾကြယ္မွာ စက္ရာအား ေျခေနာင့္ႏွင့္ ေထာက္ကန္ကာ တန္ဆာၾကီးကို အမႈမဲ့ ေကာ့ လုိက္မိသည္။ တျပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ သီရိမာ၏ ႏူးညံ့ေသာ လွ်ာဖ်ားေလးက တန္ဆာၾကီး၏ ပတ္လည္ကို ထက္ေအာက္စုန္ဆန္ သံုးသပ္ေတာ့၏။ “သီရိမာ.. မယ္မင္း.. က်ဳပ္ကို.. အူးးး..” သူေဌးမင္း ဆက္လိုသည့္ စကားတို႔ လမ္းတစ္၀က္တြင္ တန္႔ေလေတာ့သည္။ ၾကီးမားတုတ္ခိုင္သည့္ တန္ဆာၾကီးက မိန္းမလွေလး တစ္ဦး၏ ႏႈတ္ခံတြင္း အတြင္း၀ယ္ ရုန္းကန္ရခက္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။
သူၾကြယ္မင္း၏ မ်က္၀န္းတို႔ကို ေက်ာခိုင္းရင္း ေစာင္းငဲ့ထားေသာ ေခါင္းကို ဆံႏြယ္တို႔ျဖင့္ ကာထားလိုက္၏။ အေၾကာဆြဲသလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုန္သြားသည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ပါးစပ္တြင္းမွ တန္ဆာၾကီးကို လွ်ာႏွင့္ ေ၀့ကာ သပ္ကာ ျပဳစုေပးလိုက္၏။ အင္အားျပည့္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးက မိမိ ခံတြင္းထဲတြင္ အဆတိုး၍ ထြားလာသေယာင္။ ျပည့္အိုင္လာသည့္ တံေတြးတို႔ကို ျမိဳခ်ရင္း တန္ဆာထြားၾကီးကို သြားႏွင့္ ဖြဖြ ကိုက္ေပးလိုက္စဥ္..။ “သီ ရိ မာ.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ေသ လု ျပီ..” ဗိုက္ေပၚ အေထြးလိုက္က်ေနေသာ ဆံစုတို႔ကို အတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေျပာသည္။ တန္ေတာ့ သည္ သူေဌးမင္း ဤႏွယ္ေသာ ခံတြင္း၏ အေတြ႕ထူးကို ခံစားဖူးဟန္ မတူ။ အတင္း ကုန္းရုန္းထရန္ ျပင္ေနေသာ သူေဌးမင္း၏ ရင္အုပ္က်ယ္ၾကီးကို အသာ ျပန္ ဖိခ်လိုက္သည္။
“အကြ်န္ အားထုတ္ပါရေစ သူေဌးမင္း.. သက္ေတာင့္သက္သာ စံေနေတာ္မူပါေနာ္..” ညင္သာစြာ ေျပာရင္း မိမိ ကိုယ္ဟန္ေက်ာ့ေလးကို လွပစြာ ဆန္႔ထုတ္လိုက္၏။ သူေယာင္မယ္ တစ္ဦး၏ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ေသာ အလွက နႏၵသူၾကြယ္၏ ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးလ်က္ ေနရာ ယူလာသည္။ ေသြးဆာေနသည့္ တန္ဆာၾကီးမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ သခင္ကို ရွာေနသည့္အလား။ ကတၱီပါခင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ နႏၵသူၾကြယ္၏ လက္တစ္ဘက္က သီရိမာ ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သပ္လာသည္။ မ်က္၀န္းအၾကည့္မ်ားက ကိုယ္ႏွစ္ခုၾကားမွ တင္းထြက္ေနသည့္ ရင္စိုင္ အစံုတို႕ထံ စူးစိုက္လ်က္။ သီရိမာ တစ္ေယာက္ သူ႕ကိုယ္ေပၚ ဖြဖြ ေမွာက္လ်က္မွပင္ ခါးေလး လွည့္ကာ ၀ိုက္ကာႏွင့္ တန္ဆာၾကီးကို ေနရာခ်ရန္ ျပင္ဆင္သည္။ လက္ေခ်ာင္း ေလးမ်ားကေတာ့ သူၾကြယ္မင္း၏ လက္ရံုးၾကီးမ်ားကို ျဖစ္ညွစ္ပြတ္သပ္ ေပးေနလိုက္သည္။ ေက်ာက္သား တိုင္လို မာေၾကာေနသည့္ ၾကြက္သားေခ်ာင္းၾကီးမွာ တစ္တဒဂၤ အတြင္းမွာပင္ မိမိ အဂၤါစပ္၏ အကြဲေၾကာင္းေလး ေအာက္ အလိုက္သင့္ လွဲအိပ္လ်က္သား ေနရာ က် သြားေတာ့သည္။
တင္စိုင္ေလးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ညာ အသာ ႏွဲ႔လိုက္သည္။ လွဲအိပ္ေနသည့္ တန္ဆာၾကီးကို အကြဲေၾကာင္းထဲတြင္ အလ်ားလိုက္ႏွစ္ရင္း ဖိထားလိုက္သည္။ ပခံုးက်ယ္ၾကီး ႏွစ္ဘက္ေပၚ လက္ေထာက္ျပီး ခါးေလးအသာ ႏွဲ႔ကာ ႏွဲ႔ကာျဖင့္။ ေယာနိအကြဲတြင္း တံုးလံုးညပ္ေနရွာသည့္ တန္ဆာၾကီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ပြတ္သပ္ရင္း ေခ်ာ့ျမွဴေပးေနလိုက္သည္။ “သီရိမာ ရယ္..” မိမိနာမကို ေရရြတ္လိုက္သည့္ နႏၵသူၾကြယ္၏အသံက သြားၾကားမွ ေလသံသဲ့သဲ့မွ်သာ။ “က်ဳပ္..” ဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ သီရိမာ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ က်င့္သားရေနသည့္ မာယာရွင္မ၏ စြမ္းေဆာင္မႈက ရူးႏွမ္းလုလု ပုရိသတစ္ဦး၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာကို သပ္ရပ္စြာ အပိုင္ သိမ္းလိုက္ႏိုင္သည္။
“အင္းးး.. ဟင္းး.. သီရိမာ..”
“ေမာင္ ေမာင္..”
သီရိမာ၏ လႈပ္ရွားမႈတို႔က ပန္တ်ာသည္ တစ္ဦးလို။ လႈပ္ရွားဟန္တို႔မွာလည္း ကႏြဲ႕ကလ်ေလးမွသည္ နတ္ေတးခ်င္းတို႔၏ ျမည္ဟီးသံလို။ ခါးေလးကို ၀ိုက္ရင္း၊ ရင္စိုင္ေက်ာ့ကို ေကာ့ ရင္း၊ ေရႊလည္တိုင္ကို ၀င့္လ်က္ ေမာ့ရင္း။ နႏၵသူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ သံုးေဆာင္ေနရသည္မ်ားက ကာမ၏ အေတြ႕ထူး၊ ေမာင္ေမာင္ ရယ္ ဟူသည့္ ဆြဲမက္ဖြယ့္ ၀ါစာ၊ သူေယာင္မယ္တစ္ဦးအလား ေက်ာ့ရွင္း ေျပျပစ္လွသည့္ အလွတရား။ ေယာနိက်ဥ္းေလးအတြင္း ဖိသိပ္တိုး၀င္ေနသည့္ က်ားရင့္မာ တန္ဆာၾကီး က်င္ တက္ျပီး တင္း လာသည္။ သတိတရားတို႔လည္း စိတ္လြတ္ကိုယ္ကြာ ျဖစ္ရျပီ။ သီရိမာ၏ ခါးေလးကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ လိုက္မိျပီ။ သလံုးသားတို႕ကို အားျပဳရင္း ကိုယ္ကို ေကာ့ တင္လိုက္၏။ သီရိမာက တစ္ခ်က္ ျငိမ္ ေပးလိုက္သည္။ နႏၵသူၾကြယ္ ေန မရေတာ့ျပီ။ တအင္းအင္း အားယူရင္း တန္ဆာၾကီးႏွင့္ ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ေဆာင့္ သြင္းေတာ့၏။ ရမၼက္၏ အျမင့္ဆံုး ခရီးကို အတူ ေရာက္သြားသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး။ ကက်ိဳး သိမ္းေသာ သဘင္သည္တို႔ အလား ျငိမ္သက္ သြားေတာ့၏။ အပ္လ်က္ရွိေသာ ရင္အံုတို႔ကမူ ဒိန္းဒိန္း လႈပ္လ်က္ တုန္ရီေနဆဲ။
အရုဏ္ဦး၏ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အလင္းက ျပတင္းခန္းစီးကို ျဖတ္သန္းျပီး ဖဲ စက္ရာထက္ဆီ က်ေရာက္ေန၏။ ႏွဖူးျပင္ထက္ဆီ က်ေရာက္ေနေသာ ခပ္ေႏြးေႏြး ေလညင္းတစ္ခုက သီရိမာ အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ ႏိုးတစ္၀က္ အိပ္တစ္၀က္ ႏွင့္ ဖမ္းရခက္ေနေသာ အာရံုတို႔ကို စုစည္းကာမွ မိမိ ေခါင္းတင္ရာ စက္အံုးက လြန္႔ကနဲ တစ္ခ်က္ လႈပ္ သြားသေယာင္။ အလိုေလး ေဂါတမ ျမတ္စြာ.. အကြ်န္.. အကြ်န္ ဘယ္မ်ားေရာက္ေန.. “ႏိုး သြားသလား သီရိမာ.. က်ဳပ္.. မယ္မင္း မ်က္ႏွာေလးကို ေငးေနတာ.. ေငးရံုေငးတာပါ.. သို႔ေပမယ့္ မင္းက သိပ္လွေတာ့..” တိုးသဲ့သဲ့ ခြန္းဆက္ရင္း ေမ့ဖ်ားေလးကို အသာ ဆြဲဲေမာ့ယူသည္။ ဒါက ဘယ္သူ.. အို အို.. နႏၵသူၾကြယ္.. တနည္းအားျဖင့္ မိမိဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုုး စက္ရာ အတူထ ဖူးေသာ ပုရိသ။ မွန္ေပသည္။ သီရိမာ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းအရ မိမိထံမွ ကာမဂုဏ္ သံုးေဆာင္ျပီးသူ ပုရိသ မွန္သမွ် မိုးလင္းသည္ႏွင့္ စက္ရာမွ ဖယ္ခြာရမည္။ ယခုေတာ့ အၾကင္သူ၏ လက္ရံုးထက္တြင္ ပူပင္ကင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္က မိမိ ကိုယ္တိုင္ပါလား။ သီရိမာ ရင္ထဲတြင္ နာမ ထုတ္ေဖာ္ရန္ ခဲယဥ္းလွေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခု တမုဟုတ္ခ်င္း ျဖစ္တည္လာ၏။ ထိုအရာကား ရွိန္းျမ ေႏြးေထြးမႈတို႔ျဖင့္ ရစ္သိုင္းထားသည့္ ၾကည္ႏူးျခင္း..။ သီရိမာ ႏႈတ္ခမ္းေလး ျပံဳးေယာင္သမ္းမိသည္။
“………”
“အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမသူတစ္ေယာက္ သည္ေလာက္ လွ မွန္း က်ဳပ္ ခု မွ သိေတာ့တယ္..”
“………”
“……….”
နႏၵသူၾကြယ္က ျပံဳးလဲ့လဲ့ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာရင္း ပါးျပင္ႏွင့္ နထင္စပ္တို႔ဆီ ခပ္ဖြဖြ ရႈိက္နမ္း ျပန္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမသူတစ္ေယာက္ သည္ေလာက္ လွ မွန္း က်ဳပ္ ခု မွ သိေတာ့တယ္ တဲ့လား သူေဌးမင္းရယ္.. အင္းေလ.. ဟုတ္ေပမေပါ့.. အသင္သူေဌးမင္းက မယားျမတ္တစ္ဦး၏ လင္သားေပပဲ.. ဗုဒၶ ရဲ့ အဆံုးအမနဲ႔ က်င့္သံုးအပ္ေသာ မယား၀တ္တို႔ကို ရင္စည္းခါး၀တ္သဖြယ္ ေစာင့္ထိန္းေသာ မယားျမတ္တစ္ဦး၏ လင္သားေပပဲ.. ေရွးမဆြက သည့္ႏွယ္ အရုဏ္ခ်ိန္ေတြဆိုလ်င္ အရွင့္ မယားျမတ္ ဥတၱရာက ဘုရားေဆာင္ဆီမွာ ဆြမ္း၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္း အမႈေတြနဲ႔ မလပ္မအား ရွိေနမွာ.. သူ႕ ကိုယ္စားျဖစ္တဲ့ အကြ်န္ ကေရာ.. ဟင့္အင္း.. ဆက္ေတြးရန္ လိုမည္ မထင္..။ မည္သို႔ေသာ လင္သားမဆို အၾကင္ မယားႏွင့္ အတူ စက္ယာမွ ႏိုးထခြင့္ကို တမ္းမက္ မည္မလြဲ.. အထူးသျဖင့္ နႏၵသူၾကြယ္လို ကာမ ရာဂ ၾကင့္သံုးအားသန္သူ တစ္ဦးအတြက္ အရံုက်င္း လင္းလုလု အခ်ိန္သည္ ရမၼက္ေဇာ အင္အားတို႔ အျပည့္၀ဆံုး ျဖစ္မည္။ သည္ တစ္ခ်က္ကို ဥတၱရာ သိခဲမည္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သီရိမာလို ပုရိသတို႔၏ ဘ၀င္မေနာကို ပဲ့ကိုင္ေနသူ တစ္ဦးအတြက္က အရိုးရွင္းဆံုး အသိတရားတစ္ခု။ သီရိမာ အေတြးမဆံုးမီပင္ နႏၵ သူၾကြယ္၏ လက္တို႕က ႏႈတ္ခမ္းမ်ားထက္တြင္ လူးလာ တို႔ထိရင္း
“သည္ ႏႈတ္လႊာ ေလးေတြ ေနာ္.. ညည့္ဦးက က်ဳပ္ကို ရူးေစခဲ့တာ..”
“ယခုေရာ.. ရူးဘို႔ရန္ ဆႏၵ ရွိေနျပန္တာလား ေမာင္ေမာင္.. အို အဲ.. သူေဌးမင္း..”
“ဘယ့္ႏွယ္ ကြယ္.. ေမာင္ေမာင္ ေခၚျပီးကာမွ..”
“ရုတ္တရက္မို႔ ေခၚမိေပမယ့္ မ၀ံ့ ျဖစ္သြားလို႔ပါ သူေဌးမင္းရယ္..”
“ကိုင္းး.. က်ဳပ္က ေတာင္းဆိုရင္ေရာဗ်ာ..”
“အိုး..”
“ဟင္.. သီရိမာ.. က်ဳပ္က ေတာင္းဆိုရင္ေရာ.. မယ္မင္း က်ဳပ္ကို ေခၚမလား ေမာင္ေမာင္ လို႔..”
“ဟို.. ေမာင္.. ေမာင္ေမာင့္ အလိုတိုင္း ပါ..”
“……..”
“……..”
သဥၨာလီ အတြင္း ေလညင္းသဲ့သဲ့မွ လြဲ၍ ဆိတ္ျငိမ္သြားျပန္သည္။ လူသားႏွစ္ဦး၏ အနမ္း မိုးေပါက္မ်ားကေတာ့ ဖြဲဖြဲ မွသည္ သည္းထန္ လာေတာ့၏။ လည္တိုင္ေက်ာ့ႏွင့္ မ်က္ႏွာ အႏွံ႕မွ ေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာဆင္းသြားေသာ နႏၵ သူၾကြယ္၏ အနမ္းမ်ား။ နီတ်တ်ာ ႏို႔ သီးေလးမ်ားကို ဖြဖြ ခဲရင္း လက္တစ္ဘက္က ဗိုက္သားျပင္ေလးဆီ ပြတ္သပ္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္မွ ခ်က္ တစ္၀ိုက္ လွ်ာဖ်ားျဖင့္ မထိခလုတ္ ေဆာ့ကစားျပန္၏။ ဆီးခံု အိအိေလးဆီ ေရာက္လာသည့္ လက္တစ္ဘက္က လိမ္က်စ္ထားသည့္ ေပါင္တံသြယ္ ႏွစ္ဘက္ကို တြန္း ထုတ္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သီရိမာ အေနခက္လာ၏။ တစ္စံု တစ္ရာ ေတာင္းဆိုလိုက္ရန္လည္း တကယ္ပဲ မ၀ံ့။
“အကြ်န္ အေနခက္လွပါတယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္..”
“က်ဳပ္ ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ သီရိမာရယ္.. မယ္မင္း အဂၤါစပ္ေလးက က်ဳပ္အဘို႔မွာ ရႈ မ၀ ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္..”
ေျပာရင္း ကုန္း ထ ျပီး ေပါင္းတံ ႏွစ္ဘက္က ဆြဲကားကာ ေနရာ ယူေတာ့၏။ ျပိဳမည့္ မိုးလို ေငြ႕ရည္ သိုင္းေနသည့္ ေယာနိေလးမွာ ပြင့္အာလုလု ပန္းကေလးလို။ “အိုးး.. ေမာင္.. ဟင့္ အင္း..” ေယာနိ၀ေလးအား လက္ညိွဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ဆြဲ ဟ လိုက္သည္ ထင့္။ လွပ္ကနဲ ေလေအးသဲ့ဲသဲ့ ထိေတြ႕မႈကို ရလိုက္သည္။ သီရိမာ အေသြးအသားတို႔ ဆူ ေ၀လာ၏။ အခံခက္လွေသာ ေ၀ဒနာကို သက္သာရန္ အလို႔ငွာ ေယာနိတြင္း ၾကြက္သားတို႔ကို ၾကံဳ႕ လိုက္ မိသည္။
“အလို.. သီ ရိ မာ.. ထူးဆန္း လွပါလား..”
“ရွင္..”
“မယ္မင္း.. ဟိုသင္းေလးက လႈပ္ သြားတယ္ေကာ..”
“အိုးး.. ခိခိ..”
“အယ္ ဗ်ာ.. ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ရယ္ရသတုန္း..”
“အဆန္းမွ မဟုတ္ေပပဲ ေမာင္ေမာင္ သူေဌးမင္းရယ္.. ခိခိခိခိ..”
“က်ဳပ္ျဖင့္ ခုမွ ျမင္ဖူးတယ္..”
“ခိခိခိခိ..”
“ျပစမ္းဦးေတာ့ သီရိမာရယ္.. ေနာ္..”
ပီဘိကေလးငယ္ တစ္ဦးလို ပူဆာေနသည့္ သူၾကြယ္မင္းကို ၾကည့္ျပီး ၾကင္နာစြာ ျပံဳးမိသည္။ အင္းေလ.. သည္မွ် အရွက္နည္းေသာ အမႈ မ်ိဳး ဥတၱရာလို အမ်ိဳးေကာင္းသမီးက ျပဳ၀ံ့မယ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ သီရိမာ ဆိုတဲ့ ငါ ကေတာ့.. အို.. ဘာေတြ ေတြးမိျပန္ပါလိမ့္ ေနာ္..။ ျပံဳးလက္စ ႏႈတ္ခမ္းေလးက အသည္းစိုင္၏ နာက်င္မႈ အနည္းငယ္ေၾကာင့္ တုန္ရီလာသည္။ သို႕ေသာ္ သီရိမာ အျပံဳးတို႔ တန္႔ မသြားပါေခ်။ သဒၵါ တည္းဟူေသာ ယိုဖိတ္မႈမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းကိုသာမက မ်က္၀န္းမ်ားကိုပါ ၾကည္လင္စြာ ျပံဳးႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းလာေခ်ျပီ မဟုတ္ပါလား။ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ဟ လိုက္ျပီး ဒူး ေထာင္လိုက္၏။ ေႏြးအိအိ စိုစိစိႏွင့္ ရမၼက္ ပ်ားရည္တို႔ စိုလူးေနသည့္ ေယာနိေလးကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အသာ ျဖဲဟ လိုက္သည္။ ဟူးးး.. ျပဴးက်ယ္ ၀ိုင္းစက္ ေနေသာ နႏၵ သူၾကြယ္၏ မ်က္၀န္းတို႔က ျပဲဟဟ ပန္းကေလးမွ မခြာ။ သီရိမာ ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္လုိက္၏။ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးစဥ္း ျပီး တစ္စံုတစ္ရာကို မွန္းဆ တမ္းတ လုိက္သည္။ သူၾကြယ္မင္း၏ ညိဳေမာင္းထြားထြား လိင္တံၾကီး.. ခု ေန ငါ့ ေယာနိေလးကို သူ႕ လိင္တံ ထြားထြားၾကီးနဲ႔ ေဟာသလို ေဟာသလို ေမႊ ထိုးလိုက္လွ်င္ ျဖင့္.. အို.. ေမာင္ေမာင္ရယ္.. ခုေန.. ခုေနမ်ားေလ..
စိတ္မွန္း ႏွင့္ ေတာင့္တ ခံစားလိုက္သည့္ အာရံုက ကာမ ေသြးတို႔ကို ဆူ လာေစသည္။ ဆူပြက္ေသာ ေသြးတို႔ ေငြ႕ ရည္ ဖြဲ႕လာ၏။ ျဖဲဟ ထားေသာ ေယာနိေလးတြင္ ရမၼက္၏ ေရွ႕ေျပး အရည္ၾကည္တို႔ စီးက် လာျပီ။ သီရိမာ အသက္ကေလး ေအာင့္ျပီး ေယာနိတြင္း ၾကြက္သားစုတို႔ကို ရႈံ႕ သြင္းလိုက္၏။ စို အိုင္ လာသည့္ ၀တ္ရည္တို႔ ညွစ္ခ်သလို ျပိဳဆင္းလာသည္။ သီရိမာ မရပ္မနား လံု႔လ ျပဳသည္။ ပန္းေသြးေရာင္ ပြင့္ခ်ပ္ ႏွစ္ဘက္က ညွစ္အားေၾကာင့္ ပြင့္အာ လာလိုက္ ရႈံ႕ ၀င္သြားလုိက္၊ စို လဲ့လဲ့ အရည္ၾကည္ တို႔ကလည္း ေယာနိေလးမွသည့္ ညိဳတိုတို စအို၀ ေလးတုိင္ေအာင္ စီးသည္ ဆိုယံုမွ် စီးက် လွ်က္..။
“အလိုေလး.. အလို ေလးေလး.. သီရိမာ ရယ္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေလ..”
တုန္ရီစြာ ေျပာရင္း မိမိ ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးကာ ေနရာယူလာသည့္ နႏၵ သူၾကြယ္။ စီစဥ္မက်ေသာ အသက္ရႈသံမ်ားႏွင့္ လႈပ္ခတ္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သီရိမာ၏ ႏွင္းဆီေရာင္ ႏႈတ္လႊာ ႏွစ္ခ်ပ္ဆီ ဦးတည္လာသည္။ က်ေရာက္လတၱံ႕ေသာ အနမ္းတို႔ကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ အသာ စီးကာ လိုက္၏။ နႏၵ သူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ အားမရဟန္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ က်ံဳ႕ သြားသည္။
“အြန္..”
“မ်က္ႏွာေတာ္ မညိဳပါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္.. အကြ်န္က အေတြ႕ထူး တစ္ခု ဆက္သလိုလို႔ပါ..”
“ဟင္.. ဘယ္လို ဘယ္လို..”
“ခစ္ခစ္.. ေမာင္ေမာင္ သူေဌးမင္းၾကီး ခံစားဖူးဟန္မတူတဲ့ အေတြ႕ထူးေလ.. အကြ်န္ ဆက္သပါရေစ လို႔..”
“မယ္မင္း က်ဳပ္ကို ရူးေအာင္ ျပဳျပန္ဦးေတာ့မယ္လား သီရိမာ..”
“…………”
မ်က္ႏွာေငြလ ၀င္းပပ ယူေသာ ပမာစကားလိုပင္။ ပီဘိ ၀င္းပသြားေသာ သူ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း သီရိမာ ျပံဳးမိသည္။ ရင္ထဲမွလည္း ခ်ိဳျမၾကည္လဲ့ေသာ ပီယ၀ါစာတို႔ ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေနမိ၏။
မွန္ေပတယ္ ေမာင္ေမာင္.. အကြ်န္ ေမာင္ေမာင့္ကို ရူးေစလိုတယ္.. ယစ္မူးေစလိုတယ္.. ဒီေစတနာ ေနာက္မွာ အကြ်န္႕ အတြက္လည္း တစ္စံုတစ္ခုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကပ္ ပါေနသလိုပဲ.. သို႔တေစ ဒါ ဘာ ဆိုတာ အကြ်န္ ကိုယ္တိုင္လည္း မသိဘူး.. မသိတာထက္ မစူးစမ္း လိုတာပါ.. ေသခ်ာတာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ ထံမွ အကြ်န္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ ရမၼက္ မဟုတ္တန္သလိုဘဲ.. ရမၼက္ ဆိုတာ အကြ်န္႔လို တိုင္းျပည့္ကညာ တစ္ေယာက္အတြက္ အရိုးရွင္းဆံုး အရာ ေလ.. ယခု အကြ်န္ အလိုရွိေနတာက ေမာင္ေမာင္ ေပ်ာ္ ဘို႔.. ေမာင္ေမာင္ ၾကည္ႏူး ၀မ္းေျမာက္ဘို႔.. အကြ်န္႕ ဆက္သမႈေတြကို ေမာင္ေမာင္ အားရ ေက်နပ္ဘို႔.. တန္စိုး ေၾကာင့္လား.. ဟင့္အင္း.. မဟုတ္ေၾကာင္းပါ.. တန္စိုး ေၾကးေငြကို အာရံု ထားရေအာင္ အကြ်န္႔ ရွိရင္း ပိုင္ဆိုင္မႈေတြက ေမာင္ေမာင့္ ထက္မွ မနိမ့္ပဲေလ.. အကြ်န္ အလိုရွိတာက.. အို.. ဘယ့္ ႏွယ္ အေတြး နယ္ ခ်ဲ႕ေနမိပါလိမ့္ ေနာ္.. အခ်ိန္ေတြ ဖင့္လိုက္ပါဘိေတာ့..
မိမိကိုယ္ေပၚမွ သူ႕ ခႏၶာၾကီးကို အသာ တြန္းထုတ္ရင္း ထ ထိုင္လိုက္သည္။ ေပါင္ရင္း အထက္ ခါးတစ္၀က္ကို ကတၱီပါ ျခံဳေစာင္ျဖင့္ ကပိုကယို ရစ္သိုင္း ထားလိုက္၏။ ငိုလက္စ ကေလးငယ္လို မစိုမေျခာက္ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေယာနိ ကေလးကေတာ့ ကတၱီပါျခံဳေစာင္အာက္တြင္ ပကတိ ဆိတ္ျငိမ္ သြားရရွာျပီ။ မိမိကို နားမလည္ဟန္ႏွင့္ ေငးေနသည့္ နႏၵသူၾကြယ္ ခမ်ာ မ်က္လံုး အျပဳးသား။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ျပီး ရုတ္သိမ္းလို႔ ရႏိုင္တဲ့ ရမၼက္ ဆိုတာ အကြ်န္တို႔လို မိန္းမသားမ်ားထံမွာသာ ရွိတတ္တဲ့ သဘာ၀ပါ ေမာင္ေမာင္ရယ္.. ရင္ထဲမွ ေျပာရင္း ဘာသာ ျပံဳးမိျပန္၏။ ဒူးႏွစ္ဘက္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး တုန္႔ ကာ ဗလာက်င္းေနေသာ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ဆန္႔ဆန္႔ ထိုင္လိုက္သည္။ အရုဏ္ဦး၏ ၀ါလြင္လြင္ အလင္းေဖ်ာ့ ေအာက္တြင္ ေရႊေရာင္လို ၀င္း၀ါေသာ နတ္သမီး တစ္ပါး။ သီရိမာ၏ မ်က္၀န္းမ်ားက မိမိ အလွအပႏွင့္ ကာမ အေပၚ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္စြမ္းကို ယံုၾကည္လြန္းသူ ပီပီ စူးရွေတာက္ပေန၏။
ျဖီးသင္ျခင္း မျပဳရေသးသည့္ ပိတုန္းေရာင္ ေကသာတို႔ကို စု ကိုင္လိုက္သည္။ ပညာရွင္ ကညာ တစ္ဦး၏ လႈပ္ရွားမႈ အလံုးက ရင္သပ္ ရႈေမာဖြယ္။ နႏၵသူၾကြယ္၏ မ်က္၀န္းတို႔မွာ ရွင္းရွင္း ပြင့္ေနသည့္ ရင္စိုင္တို႔ကို တလွည့္၊ ကတၱီပါျခံဳေစာင္ျဖင့္ သိမ္းထုပ္လိုက္သျဖင့္ မျမင္ရေတာ့သည့္ ရတနာေလးကို မွန္းရင္း တလွည့္။ “ဒူး ေထာက္လ်က္ ထိုင္ေတာ္မူပါ ေမာင္ေမာင္..” ေခါင္းဆတ္ဆတ္ ျငိမ့္ရင္း ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာက္ျပီး ထိုင္လိုက္သည္။ သီရိမာ တစ္ေယာက္ မိမိ မ်က္ႏွာ တူရူသို႔ ေခါင္းတယမ္းယမ္းျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ တန္ဆာညိဳထြားထြားၾကီးကုိ ခ်စ္စႏိုး ၾကည့္ရင္း တစ္ခ်က္ နမ္းလိုက္၏။ “သီ ရိ မာ..” အသံနည္းတူ တုန္ရီေနသည့္ လက္ အစံုက မိမိ ပုခံုေပၚ ေရာက္လာသည္။ ေတာင္းဆိုဟန္ မ်က္၀န္းမ်ားက အစာ မြတ္သိပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦး မိမိေရွ႕မွ ခဲဖြယ္ကို သံုးေဆာင္ပါရေစေတာ့ဟု ေျပာေနသေယာင္ပင္။ သီရိမာလည္း လက္တစ္ဘက္က ဆံစုကို လိမ္က်စ္လ်က္ ကိုင္ထားရင္းကပင္ က်န္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ပုခံုးထက္ရွိ သူ႕လက္တို႕ကို ဖယ္ေစလိုက္၏။ ၾကင္နာေသာ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ စကား စ လိုက္သည္။
“သည္ တစ္ၾကိမ္.. ဆက္သမွာက ေဟာသည့္ ဆံႏြယ္ေတြရဲ့ အေတြ႕ေလ ေမာင္ေမာင္..”
“ဘယ္လို ဘယ္လို..”
“ခစ္ခစ္..”
“အယ္ဗ်ာ.. ရယ္ႏိုင္အားေသးလား မိန္းကေလးရယ္.. က်ဳပ္ ေန မရေတာ့ဘူး ဗ်..”
“သည္လိုေလ ေမာင္ေမာင္ရယ္.. ေဟာသည့္ လူညိဳထြားၾကီးကို အကြ်န္႕ ဆံႏြယ္ေတြ ၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေစမွာ.. လာ.. သည္ေနရာကို.. ေဟာ သည့္လို..”
သီရိမာ ညင္သာစြာ ေျပာရင္း သူ႕ အား ေက်ာခိုင္းကာ တန္ဆာၾကီးကို ေနရာ ခ် လိုက္သည္။ စိုစိုေႏြးေႏြး က်ားတန္ဆာၾကီးက မိမိ နားထင္ရင္းႏွင့္ တည့္တည့္။ စုစည္းထားသည့္ ဆံႏြယ္တို႔ကို အသာ ပင့္ကိုင္ျပီး တန္ဆာ ညိဳညိဳ စိုစိုၾကီးကို နားထင္ ဆံစပ္ေအာက္သို႔ လွ်ိဳသြင္း ေစလိုက္သည္။ “အိုးး.. အလိုေလး..” နႏၵ သူၾကြယ္ ႏႈတ္မွ အံ့အားသင့္ အာေမဍိတ္သံ ထြက္လာသလို နားရြက္ေအာက္ နားထင္ရင္းဆီ အလ်ားလိုက္ ကပ္လာသည့္ က်ားတန္ဆာၾကီးမွာလည္း ဖ်ဥ္းကနဲ ေသြးတိုး သြားမွန္း သီရိမာ သိလုိက္သည္။ “အူးး.. ဟူးဟူး.. ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္.. သီရိမာရယ္..” ဆံစတို႔ကို စုကိုင္ထားသည့္ သီရိမာ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႏႈတ္မွ သူရူးတစ္ေယာက္လို တြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနသည္။ တန္ဆာၾကီး၏ ပူေလာင္ျပင္းျပ ေနမႈက နားထင္ရင္းဆီ ေသြးတထိတ္ထိတ္တိုးရင္း အခ်က္ျပေနေတာ့၏။
ဆံစု အစည္းလိုက္ကို က်ိဳးသဖြယ္ က်စ္လိမ္ရင္း တန္ဆာၾကီးအား တစ္ရစ္ခ်င္း ပတ္လိုက္သည္။ ထိပ္ အဖူးကေတာ့ နားထင္သား ႏုႏုေလးဆီ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ကပ္ရင္း ေထာက္လ်က္။ “သီ ရိ မာ.. က်ဳပ္.. အိုး.. အလိုးးး..” နႏၵသူၾကြယ္၏ စကားသံတို႔ ခရီး ေထာက္ေလျပီ။ ေခ်ာမြတ္ ႏူးညံ့လွေသာ ဆံစုျဖင့္ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ရစ္ပတ္ခံထားရေသာ တန္ဆာၾကီး က်ဥ္လြန္းမက က်ဥ္လာရသည္။ သီရိမာက ဆံစု၏ အတင္းအေလွ်ာ့ကို ခ်ိန္ညွိရင္း ေခါင္းေလး လႈပ္ကာလႈပ္ကာျဖင့္။ ထူးလွေသာ အေတြ႕က မထိတထိသာမို႔ နႏၵ သူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ အားမရႏိုင္ေတာ့။ သီရိမာ၏ ေခါင္းကို ခပ္တင္းတင္း အုပ္ကိုင္ ျပီး ဆံႏြယ္တို႔ အၾကားကို မိမိ တန္ဆာျဖင့္ ဆြဲေဆာင့္ထိုးဘို႕ အားထုတ္လိုက္မိေတာ့သည္။ နႏၵ သူၾကြယ္၏ သတိလက္လြတ္ အျပဳအမူကို သတိထားမိလိုက္ေသာ သီရိမာက တန္ဆာၾကီးအား ရစ္ပတ္ထားသည့္ ဆံစုကို တင္းတင္း ကိုင္ရင္း ကိုယ္ကို ေဖ်ာ့ခ်ေပးလိုက္၏။ ကိုယ္တိုင္ လႈပ္ရွားရန္ အလိုရွိလာျပီျဖစ္ေသာ သူ႕အား အဆံုးမဲ့ သာယာ ေစလိုသည္။ လက္ေလးတစ္ဘက္ ေျမွာက္ကာ သူၾကြယ္မင္း၏ ခါးကို ေနာက္ျပန္ ထိန္းဖက္ ေပးထားလိုက္၏။
“အင္းး.. အင္းးး.. သီ.. ရိ.. သီရိမာ.. သီရိမာ..”
“………”
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ထဲက အရည္ေတြ..”
“မရပ္နဲ႔ ေမာင္ေမာင္.. အဆံုးထိ ခံစားပါ..”
“အင္းးး.. က်ဳပ္ၿပီးခ်င္လာၿပီ သီ...ရိ..မာ
Unicode
လ ရောင် ဆမ်း၍ လန်းသည့် မာလာ ( ၂ )
သည် တစ်ခုကဖြင့် မိမိ အဖို့မှာ အဆန်းသော တောင်းဆိုမှု။ ကိုယ်ချင်း စပ်ယှက်ပြီးခါမှများ ရှုစားလိုတယ် ဆိုတော့..
“သီရိမာ..”
“သ.. သူဌေးမင်း အလို အတိုင်းပါ..”
ပြောလိုက်တော့ လှဲလျက်မှ အသာ ကုန်းထ ပြီး သီရိမာ ပေါင်နှစ်ဘက်ကြားတွင် နေရာ ယူသည်။ စူးစမ်းလိုသယောင် မျက်ဝန်းများက သီရိမာ ရင်ကို တဖန်လောင်မြိုက်စေပြန်၏။ ခုလေးတင် သံဝါသ ပြုပြီးမို့ ရတနာ ရွှေကျုတ်လေးက နေလောင်ပန်းလို နွမ်းနေရော့မည်။ ကာမ အရည်တို့ကလည်း သုတ်သင်ခြင်း မပြုရသေး။ ရှက်သွေးတို့ဖြင့် နီးစွေးလာသည့် မျက်နှာလေးက ဖျဉ်းဖျဉ်း ပူလောင် လို့နေသည်။ မကြုံစဖူး.. သည်နှယ် လှိုက်ဖို ရပုံမျိုး မိမိ မကြုံခဲ့စဖူး..။
“လှ လိုက်တာ သီရိမာရယ်..”
“………”
“သည် နေရာလေးက ကျုပ်ကို ရူးလောက်အောင် ကောင်းစေခဲ့တာနော်..”
“………”
“မှန်းး.. ကျုပ်.. ကြည့်စမ်းပါရစေ..”
“………”
“နု ဖတ် နေပါ့ရော သီရိမာ..”
“………”
“ကျုပ်.. ကျုပ် ကိုင်ကြည့်ချင်စမ်းတယ်..”
“………”
“သီရိမာ ရယ်..”
“………”
“မယ်မင်း အဲ့သဟာ လေးကလေ..”
“………”
“ဘာနဲ့ ပမာ ပြုရပါ့..”
“………”
“ချောကျိကျိနဲ့.. တင်းတင်း အိအိလေး..”
“………”
“ခုံး ခရုငယ်လေး အခွံ ခွာ ထားသလား မှတ်ရတယ်..”
“အို..”
“ဟုတ်တယ်.. ဒီ အဖတ်လေး နှစ်ခုက..”
“………”
“ပီဘိ ခရုငယ်လေးလိုပဲ သီရိမာ..”
“………”
“အစောက ဒါလေးတွေနဲ့ ကျုပ် တန်ဆာကြီးကို ပူးကပ် ရစ်ပတ်ပြီး..”
“ကြံကြံဖန်ဖန် သူဌေးမင်းရယ်..”
“အို.. မယ်မင်း.. အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေပါ့လား..”
“………”
“ဟင်.. သီရိမာ.. ဒါ သဘာဝလေလား..”
“………”
“ကျုပ် နောက်တစ်ကြိမ် အလိုရှိလာပြန်ပြီ သီရိမာရယ်..”
“………”
“သိပ်များ အလိုကြီးတဲ့ယောကျၤား ဖြစ်နေရော့သလား..”
“………”
“ဟင် သီရိမာ.. မယ်မင်း ကျုပ်ကို နားလည် ပေးနိုင်ရဲ့လားဟင်..”
“အကျွန် နားလည်ပါတယ် သူဌေးမင်း.. သူဌေးမင်း အလိုကို ကိုယ်တိုင် အားမထုတ်ဘဲ ပြည့်စေအောင် အကျွန် ပြုစုပါရစေလား.. ခွင့်ပြုနိုင်မယ် ဆိုရင်ပေါ့လေ..”
“အလိုဗျာ.. မယ်မင်းကများ ကျုပ်ကို ဘဇာရေးကြောင့် ခွင့်ပန်နေရော့သတုန်း.. ကျုပ်.. ကျုပ် စိတ်တွေ ပြင်းထန်နေပြီ မိန်းကလေးရယ်.. မယ်မင်း ဘယ်နည်းနဲ့များ ပြုစုမလဲ သိလိုစမ်းလှပြီ..”
“လှဲလိုက်ပါ သူဌေးမင်း..”
ပက်လက် လှဲချလိုက်သည့် နန္ဒ သူကြွယ်။ ရင်အုပ်ရင့်မကြီးက ဖားဖိုလို နိမ့်မြင့်လှုပ်လျက်။ ကာမ တည်းဟူသော အတွေ့သည် ကျားမ မဟူ၊ ဆူကြုံ မရွေး၊ သွေးသား ရှိသူတိုင်းအား ဤနှယ် လှုပ်ခတ်စေ၏။ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ကာမ၏ အတွေ့ဒဏ်ကို အလူးအလဲ ကာကွယ်နေရသည်။ မိမိက ထို ကာမကို ပဲ့ကိုင်သူ အရှင်သခင်မတစ်ဦး မဟုတ်ပါလား။ သည် တစ်ချက်က သီရိမာ ကိုယ်တည်း တွေးမှတ်ထားသော အရာ။
ဖယောင်းလို သွဲ့ပြောင်းသော လက်ချောင်းများနှင့် ရင်အုပ်ကြီးကို သုံးသပ်လိုက်သည်။ ကျင်လည်သော ချော့မြူမှုများက ပန်တျာသည်၏ ကကျိုးချက်များလို။ ညိုမောင်းသည့် ရင်အုပ်ကြီးထက်တွင် ကြက်သီးမွေးညင်းတို့ အပိန်းပိန်း ထ လာတော့၏။ နို့သီးခေါင်း မဲမဲလေး နှစ်ခုကို လျှာဖြင့် တလှည့်စီ သပ်ချလိုက်သည်။ “ဟူးးး.. သီ ရိ မာ..” သွားကြားမှ ထွက်သည့် လေသံဖြင့် မိမိ နာမကို တစ်လုံးချင်း ရေရွတ်ရှာသည့် သူကြွယ်မင်း။ “အင်းး.. အ.. အ..” ခဲရ ခက်လှသည့် နို့သီး သေးသေးလေးကို မရမက ငုံ လိုက်သည်။ သွားနှင့် ဖွဖွ ကိုက်လိုက်၏။ လက်တစ်ဘက်ကတော့ ကျောက်သားတိုင်သဖွယ် မာကြောနေသည့် တန်ဆာကြီးဆီ ရောက်နေပြီ။ ပြောင်တင်း ရဲတွတ်နေသည့် တန်ဆာကြီးက လေးလံလှသော ဝန်ကို ထမ်းနေရသည့်အလား ထောင်မတ်လုလုမှသည် မိမိ လက်ကလေး ရှိရာသို့ ယိမ်းယိုင်လျှက် ရှိနေသည်။ အက်ကွဲကြောင်းထိပ်မှ အရည်ကြည်အသီးလိုက်လေးက သီရိမာ အတွက် အာဟာရ ပေးမည့် ပျားရည်စက်လေးဟု ဆိုလျင် မမှား။ တန်ဆာကြီး၏ အခြေတွင် မည်းနည်းသော အမွေးများက အထွေးလိုက်။ သည်းအူထိတ်စရာ အမွေး မည်းမည်းထူထူများ အောက်တွင်က တင်းရင်းနေသည့် အိပ်ကလေး။ ထိုထဲမှ အရာလေး နှစ်ခုကို ခပ်ဆဆ ညှစ်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်၏။
“သီ.. သီရိမာရယ် မယ် မင်း ကျုပ်ကို သတ် နေ ရော့ သလား..”
တုန်ရီလှိုက်မောနေသည့် သူဌေးမင်း၏ အသံက သီရိမာစိတ်ကို ပိုမိုညွှတ်ပြောင်း စေခဲ့သည်။ သူ့မျက်နှာကို ပြုံးလျှက် တစ်ချက် ကြည့်မိရင်း မိမိ နှလုံးသားတွင် ဖြစ်တည်လာသည်က မာယာပဉ္စလက် တစ်ခု မဟုတ်။ ကြည်မွေ့သော ပေးဆပ်ခြင်းဖြင့် ပြုစုလိုစိတ်။ ပြေလက်စ ဆံစုတို့ကို တစ်ချက် သပ်တင်လိုက်၏။ ကိုယ်ကို လှည့်စောင်းရင်း သူကြွယ်မင်း၏ ဘေးတိုက် အနေအထားတွင် နေရာယူသည်။ ပုဆစ်တုပ်လျှက်ကပဲ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အသာ ဝပ်စင်းလိုက်၏။ ထူပြည့်သော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက တန်ဆာကြီးနှင့် တည့်တည့်။ သူ့မျက်နှာမှ အကြည့်တို့ကို လွှဲဖယ်ပြီး တန်ဆာ ညိုညိုကြီးကို လက်နှင့် ဖွဖွ သပ်ချလိုက်သည်။ ဖျဉ်း ကနဲ တိုးလာသည့် သွေးကြောတို့၏ အတွေ့ကို ခံစားသိလိုက်သည်။ ပူနွေးစွတ်စိုနေသည့် ကျားတန်ဆာကြီးက မိမိ လက်ထဲတွင် ဆတ်ဆတ် တုန်နေ၏။ သီရိမာ ရင်ထဲတွင် ထိုအရာကြီးကို ထွေးပွေ့ချော့မြူလိုသည့် သဒ္ဒါစိတ်များ ယိုဖိတ်လာခဲ့သလို ယောနိလေးမှာလည်း ကာမကို ကြိုဆိုသော ပုလဲရည်တို့ အိုင်ဖွဲ့ လာတော့၏။
ထောင်မတ်နေသည့် တန်ဆာကြီးကို လက်ဝါးလေး တစ်ဘက် ထောင်လျက်ဖြင့် အသာ ထိန်းလိုက်သည်။ ဆီးခုံညိုကြီး ထက်မှ ထူထဲမည်းနက်နေသည့် အမွေးများကို ပါးပြင်နှင့် ဝေ့ကာ ဝိုက်ကာ တိုးခွေ့လိုက်၏။ “အိုးးး.. သီ ရိ မာ..” နန္ဒသူကြွယ်မှာ စက်ရာအား ခြေနောင့်နှင့် ထောက်ကန်ကာ တန်ဆာကြီးကို အမှုမဲ့ ကော့ လိုက်မိသည်။ တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် သီရိမာ၏ နူးညံ့သော လျှာဖျားလေးက တန်ဆာကြီး၏ ပတ်လည်ကို ထက်အောက်စုန်ဆန် သုံးသပ်တော့၏။ “သီရိမာ.. မယ်မင်း.. ကျုပ်ကို.. အူးးး..” သူဌေးမင်း ဆက်လိုသည့် စကားတို့ လမ်းတစ်ဝက်တွင် တန့်လေတော့သည်။ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သည့် တန်ဆာကြီးက မိန်းမလှလေး တစ်ဦး၏ နှုတ်ခံတွင်း အတွင်းဝယ် ရုန်းကန်ရခက် ဖြစ်သွားသောကြောင့်ပင်။
သူကြွယ်မင်း၏ မျက်ဝန်းတို့ကို ကျောခိုင်းရင်း စောင်းငဲ့ထားသော ခေါင်းကို ဆံနွယ်တို့ဖြင့် ကာထားလိုက်၏။ အကြောဆွဲသလို တစ်ချက်တစ်ချက် တုန်သွားသည့် ခြေထောက်များကို ကြည့်ရင်း ပါးစပ်တွင်းမှ တန်ဆာကြီးကို လျှာနှင့် ဝေ့ကာ သပ်ကာ ပြုစုပေးလိုက်၏။ အင်အားပြည့်နေသည့် တန်ဆာကြီးက မိမိ ခံတွင်းထဲတွင် အဆတိုး၍ ထွားလာသယောင်။ ပြည့်အိုင်လာသည့် တံတွေးတို့ကို မြိုချရင်း တန်ဆာထွားကြီးကို သွားနှင့် ဖွဖွ ကိုက်ပေးလိုက်စဉ်..။ “သီ ရိ မာ.. ကျုပ်.. ကျုပ် သေ လု ပြီ..” ဗိုက်ပေါ် အထွေးလိုက်ကျနေသော ဆံစုတို့ကို အတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြောသည်။ တန်တော့ သည် သူဌေးမင်း ဤနှယ်သော ခံတွင်း၏ အတွေ့ထူးကို ခံစားဖူးဟန် မတူ။ အတင်း ကုန်းရုန်းထရန် ပြင်နေသော သူဌေးမင်း၏ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာ ပြန် ဖိချလိုက်သည်။
“အကျွန် အားထုတ်ပါရစေ သူဌေးမင်း.. သက်တောင့်သက်သာ စံနေတော်မူပါနော်..” ညင်သာစွာ ပြောရင်း မိမိ ကိုယ်ဟန်ကျော့လေးကို လှပစွာ ဆန့်ထုတ်လိုက်၏။ သူယောင်မယ် တစ်ဦး၏ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်သော အလှက နန္ဒသူကြွယ်၏ ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးလျက် နေရာ ယူလာသည်။ သွေးဆာနေသည့် တန်ဆာကြီးမှာ ပျောက်ဆုံးသွားသည့် သခင်ကို ရှာနေသည့်အလား။ ကတ္တီပါခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် နန္ဒသူကြွယ်၏ လက်တစ်ဘက်က သီရိမာ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်လာသည်။ မျက်ဝန်းအကြည့်များက ကိုယ်နှစ်ခုကြားမှ တင်းထွက်နေသည့် ရင်စိုင် အစုံတို့ထံ စူးစိုက်လျက်။ သီရိမာ တစ်ယောက် သူ့ကိုယ်ပေါ် ဖွဖွ မှောက်လျက်မှပင် ခါးလေး လှည့်ကာ ဝိုက်ကာနှင့် တန်ဆာကြီးကို နေရာချရန် ပြင်ဆင်သည်။ လက်ချောင်း လေးများကတော့ သူကြွယ်မင်း၏ လက်ရုံးကြီးများကို ဖြစ်ညှစ်ပွတ်သပ် ပေးနေလိုက်သည်။ ကျောက်သား တိုင်လို မာကြောနေသည့် ကြွက်သားချောင်းကြီးမှာ တစ်တဒင်္ဂ အတွင်းမှာပင် မိမိ အင်္ဂါစပ်၏ အကွဲကြောင်းလေး အောက် အလိုက်သင့် လှဲအိပ်လျက်သား နေရာ ကျ သွားတော့သည်။
တင်စိုင်လေးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ညာ အသာ နှဲ့လိုက်သည်။ လှဲအိပ်နေသည့် တန်ဆာကြီးကို အကွဲကြောင်းထဲတွင် အလျားလိုက်နှစ်ရင်း ဖိထားလိုက်သည်။ ပခုံးကျယ်ကြီး နှစ်ဘက်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ခါးလေးအသာ နှဲ့ကာ နှဲ့ကာဖြင့်။ ယောနိအကွဲတွင်း တုံးလုံးညပ်နေရှာသည့် တန်ဆာကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပွတ်သပ်ရင်း ချော့မြှူပေးနေလိုက်သည်။ “သီရိမာ ရယ်..” မိမိနာမကို ရေရွတ်လိုက်သည့် နန္ဒသူကြွယ်၏အသံက သွားကြားမှ လေသံသဲ့သဲ့မျှသာ။ “ကျုပ်..” ဆက် မပြောတော့ဘဲ သီရိမာ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ ကျင့်သားရနေသည့် မာယာရှင်မ၏ စွမ်းဆောင်မှုက ရူးနှမ်းလုလု ပုရိသတစ်ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ် တစ်နေရာကို သပ်ရပ်စွာ အပိုင် သိမ်းလိုက်နိုင်သည်။
“အင်းးး.. ဟင်းး.. သီရိမာ..”
“မောင် မောင်..”
သီရိမာ၏ လှုပ်ရှားမှုတို့က ပန်တျာသည် တစ်ဦးလို။ လှုပ်ရှားဟန်တို့မှာလည်း ကနွဲ့ကလျလေးမှသည် နတ်တေးချင်းတို့၏ မြည်ဟီးသံလို။ ခါးလေးကို ဝိုက်ရင်း၊ ရင်စိုင်ကျော့ကို ကော့ ရင်း၊ ရွှေလည်တိုင်ကို ဝင့်လျက် မော့ရင်း။ နန္ဒသူကြွယ် တစ်ယောက် သုံးဆောင်နေရသည်များက ကာမ၏ အတွေ့ထူး၊ မောင်မောင် ရယ် ဟူသည့် ဆွဲမက်ဖွယ့် ဝါစာ၊ သူယောင်မယ်တစ်ဦးအလား ကျော့ရှင်း ပြေပြစ်လှသည့် အလှတရား။ ယောနိကျဉ်းလေးအတွင်း ဖိသိပ်တိုးဝင်နေသည့် ကျားရင့်မာ တန်ဆာကြီး ကျင် တက်ပြီး တင်း လာသည်။ သတိတရားတို့လည်း စိတ်လွတ်ကိုယ်ကွာ ဖြစ်ရပြီ။ သီရိမာ၏ ခါးလေးကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင် လိုက်မိပြီ။ သလုံးသားတို့ကို အားပြုရင်း ကိုယ်ကို ကော့ တင်လိုက်၏။ သီရိမာက တစ်ချက် ငြိမ် ပေးလိုက်သည်။ နန္ဒသူကြွယ် နေ မရတော့ပြီ။ တအင်းအင်း အားယူရင်း တန်ဆာကြီးနှင့် ကော့ကာ ကော့ကာ ဆောင့် သွင်းတော့၏။ ရမ္မက်၏ အမြင့်ဆုံး ခရီးကို အတူ ရောက်သွားသည့် သူတို့နှစ်ဦး။ ကကျိုး သိမ်းသော သဘင်သည်တို့ အလား ငြိမ်သက် သွားတော့၏။ အပ်လျက်ရှိသော ရင်အုံတို့ကမူ ဒိန်းဒိန်း လှုပ်လျက် တုန်ရီနေဆဲ။
အရုဏ်ဦး၏ ဖျော့တော့သော အလင်းက ပြတင်းခန်းစီးကို ဖြတ်သန်းပြီး ဖဲ စက်ရာထက်ဆီ ကျရောက်နေ၏။ နှဖူးပြင်ထက်ဆီ ကျရောက်နေသော ခပ်နွေးနွေး လေညင်းတစ်ခုက သီရိမာ အတွက် ထူးဆန်းနေသည်။ နိုးတစ်ဝက် အိပ်တစ်ဝက် နှင့် ဖမ်းရခက်နေသော အာရုံတို့ကို စုစည်းကာမှ မိမိ ခေါင်းတင်ရာ စက်အုံးက လွန့်ကနဲ တစ်ချက် လှုပ် သွားသယောင်။ အလိုလေး ဂေါတမ မြတ်စွာ.. အကျွန်.. အကျွန် ဘယ်များရောက်နေ.. “နိုး သွားသလား သီရိမာ.. ကျုပ်.. မယ်မင်း မျက်နှာလေးကို ငေးနေတာ.. ငေးရုံငေးတာပါ.. သို့ပေမယ့် မင်းက သိပ်လှတော့..” တိုးသဲ့သဲ့ ခွန်းဆက်ရင်း မေ့ဖျားလေးကို အသာ ဆွဲမော့ယူသည်။ ဒါက ဘယ်သူ.. အို အို.. နန္ဒသူကြွယ်.. တနည်းအားဖြင့် မိမိဘဝတွင် ပထမဦးဆုံး စက်ရာ အတူထ ဖူးသော ပုရိသ။ မှန်ပေသည်။ သီရိမာ သတ်မှတ်ထားသော စည်းမျဉ်းအရ မိမိထံမှ ကာမဂုဏ် သုံးဆောင်ပြီးသူ ပုရိသ မှန်သမျှ မိုးလင်းသည်နှင့် စက်ရာမှ ဖယ်ခွာရမည်။ ယခုတော့ အကြင်သူ၏ လက်ရုံးထက်တွင် ပူပင်ကင်းစွာ အိပ်ပျော်ခဲ့သည်က မိမိ ကိုယ်တိုင်ပါလား။ သီရိမာ ရင်ထဲတွင် နာမ ထုတ်ဖော်ရန် ခဲယဉ်းလှသော ခံစားချက်တစ်ခု တမုဟုတ်ချင်း ဖြစ်တည်လာ၏။ ထိုအရာကား ရှိန်းမြ နွေးထွေးမှုတို့ဖြင့် ရစ်သိုင်းထားသည့် ကြည်နူးခြင်း..။ သီရိမာ နှုတ်ခမ်းလေး ပြုံးယောင်သမ်းမိသည်။
“………”
“အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိန်းမသူတစ်ယောက် သည်လောက် လှ မှန်း ကျုပ် ခု မှ သိတော့တယ်..”
“………”
“……….”
နန္ဒသူကြွယ်က ပြုံးလဲ့လဲ့ မျက်နှာနှင့် ပြောရင်း ပါးပြင်နှင့် နထင်စပ်တို့ဆီ ခပ်ဖွဖွ ရှိုက်နမ်း ပြန်သည်။ အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိန်းမသူတစ်ယောက် သည်လောက် လှ မှန်း ကျုပ် ခု မှ သိတော့တယ် တဲ့လား သူဌေးမင်းရယ်.. အင်းလေ.. ဟုတ်ပေမပေါ့.. အသင်သူဌေးမင်းက မယားမြတ်တစ်ဦး၏ လင်သားပေပဲ.. ဗုဒ္ဓ ရဲ့ အဆုံးအမနဲ့ ကျင့်သုံးအပ်သော မယားဝတ်တို့ကို ရင်စည်းခါးဝတ်သဖွယ် စောင့်ထိန်းသော မယားမြတ်တစ်ဦး၏ လင်သားပေပဲ.. ရှေးမဆွက သည့်နှယ် အရုဏ်ချိန်တွေဆိုလျင် အရှင့် မယားမြတ် ဥတ္တရာက ဘုရားဆောင်ဆီမှာ ဆွမ်း၊ ပန်း၊ ရေချမ်း အမှုတွေနဲ့ မလပ်မအား ရှိနေမှာ.. သူ့ ကိုယ်စားဖြစ်တဲ့ အကျွန် ကရော.. ဟင့်အင်း.. ဆက်တွေးရန် လိုမည် မထင်..။ မည်သို့သော လင်သားမဆို အကြင် မယားနှင့် အတူ စက်ယာမှ နိုးထခွင့်ကို တမ်းမက် မည်မလွဲ.. အထူးသဖြင့် နန္ဒသူကြွယ်လို ကာမ ရာဂ ကြင့်သုံးအားသန်သူ တစ်ဦးအတွက် အရုံကျင်း လင်းလုလု အချိန်သည် ရမ္မက်ဇော အင်အားတို့ အပြည့်ဝဆုံး ဖြစ်မည်။ သည် တစ်ချက်ကို ဥတ္တရာ သိခဲမည် ဖြစ်နိုင်သော်လည်း သီရိမာလို ပုရိသတို့၏ ဘဝင်မနောကို ပဲ့ကိုင်နေသူ တစ်ဦးအတွက်က အရိုးရှင်းဆုံး အသိတရားတစ်ခု။ သီရိမာ အတွေးမဆုံးမီပင် နန္ဒ သူကြွယ်၏ လက်တို့က နှုတ်ခမ်းများထက်တွင် လူးလာ တို့ထိရင်း
“သည် နှုတ်လွှာ လေးတွေ နော်.. ညည့်ဦးက ကျုပ်ကို ရူးစေခဲ့တာ..”
“ယခုရော.. ရူးဘို့ရန် ဆန္ဒ ရှိနေပြန်တာလား မောင်မောင်.. အို အဲ.. သူဌေးမင်း..”
“ဘယ့်နှယ် ကွယ်.. မောင်မောင် ခေါ်ပြီးကာမှ..”
“ရုတ်တရက်မို့ ခေါ်မိပေမယ့် မဝံ့ ဖြစ်သွားလို့ပါ သူဌေးမင်းရယ်..”
“ကိုင်းး.. ကျုပ်က တောင်းဆိုရင်ရောဗျာ..”
“အိုး..”
“ဟင်.. သီရိမာ.. ကျုပ်က တောင်းဆိုရင်ရော.. မယ်မင်း ကျုပ်ကို ခေါ်မလား မောင်မောင် လို့..”
“ဟို.. မောင်.. မောင်မောင့် အလိုတိုင်း ပါ..”
“……..”
“……..”
သဉ္ဇာလီ အတွင်း လေညင်းသဲ့သဲ့မှ လွဲ၍ ဆိတ်ငြိမ်သွားပြန်သည်။ လူသားနှစ်ဦး၏ အနမ်း မိုးပေါက်များကတော့ ဖွဲဖွဲ မှသည် သည်းထန် လာတော့၏။ လည်တိုင်ကျော့နှင့် မျက်နှာ အနှံ့မှ အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်း လျောဆင်းသွားသော နန္ဒ သူကြွယ်၏ အနမ်းများ။ နီတျတျာ နို့ သီးလေးများကို ဖွဖွ ခဲရင်း လက်တစ်ဘက်က ဗိုက်သားပြင်လေးဆီ ပွတ်သပ်နေသည်။ ထို့နောက်မှ ချက် တစ်ဝိုက် လျှာဖျားဖြင့် မထိခလုတ် ဆော့ကစားပြန်၏။ ဆီးခုံ အိအိလေးဆီ ရောက်လာသည့် လက်တစ်ဘက်က လိမ်ကျစ်ထားသည့် ပေါင်တံသွယ် နှစ်ဘက်ကို တွန်း ထုတ်ရန် ကြိုးစားသည်။ သီရိမာ အနေခက်လာ၏။ တစ်စုံ တစ်ရာ တောင်းဆိုလိုက်ရန်လည်း တကယ်ပဲ မဝံ့။
“အကျွန် အနေခက်လှပါတယ် မောင်မောင်ရယ်..”
“ကျုပ် ကြည့်ချင်သေးတယ် သီရိမာရယ်.. မယ်မင်း အင်္ဂါစပ်လေးက ကျုပ်အဘို့မှာ ရှု မ၀ နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်..”
ပြောရင်း ကုန်း ထ ပြီး ပေါင်းတံ နှစ်ဘက်က ဆွဲကားကာ နေရာ ယူတော့၏။ ပြိုမည့် မိုးလို ငွေ့ရည် သိုင်းနေသည့် ယောနိလေးမှာ ပွင့်အာလုလု ပန်းကလေးလို။ “အိုးး.. မောင်.. ဟင့် အင်း..” ယောနိဝလေးအား လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဆွဲ ဟ လိုက်သည် ထင့်။ လှပ်ကနဲ လေအေးသဲ့ဲသဲ့ ထိတွေ့မှုကို ရလိုက်သည်။ သီရိမာ အသွေးအသားတို့ ဆူ ဝေလာ၏။ အခံခက်လှသော ဝေဒနာကို သက်သာရန် အလို့ငှာ ယောနိတွင်း ကြွက်သားတို့ကို ကြုံ့ လိုက် မိသည်။
“အလို.. သီ ရိ မာ.. ထူးဆန်း လှပါလား..”
“ရှင်..”
“မယ်မင်း.. ဟိုသင်းလေးက လှုပ် သွားတယ်ကော..”
“အိုးး.. ခိခိ..”
“အယ် ဗျာ.. ဘယ့်နှယ်ကြောင့် ရယ်ရသတုန်း..”
“အဆန်းမှ မဟုတ်ပေပဲ မောင်မောင် သူဌေးမင်းရယ်.. ခိခိခိခိ..”
“ကျုပ်ဖြင့် ခုမှ မြင်ဖူးတယ်..”
“ခိခိခိခိ..”
“ပြစမ်းဦးတော့ သီရိမာရယ်.. နော်..”
ပီဘိကလေးငယ် တစ်ဦးလို ပူဆာနေသည့် သူကြွယ်မင်းကို ကြည့်ပြီး ကြင်နာစွာ ပြုံးမိသည်။ အင်းလေ.. သည်မျှ အရှက်နည်းသော အမှု မျိုး ဥတ္တရာလို အမျိုးကောင်းသမီးက ပြုဝံ့မယ်မှ မဟုတ်ဘဲ။ သီရိမာ ဆိုတဲ့ ငါ ကတော့.. အို.. ဘာတွေ တွေးမိပြန်ပါလိမ့် နော်..။ ပြုံးလက်စ နှုတ်ခမ်းလေးက အသည်းစိုင်၏ နာကျင်မှု အနည်းငယ်ကြောင့် တုန်ရီလာသည်။ သို့သော် သီရိမာ အပြုံးတို့ တန့် မသွားပါချေ။ သဒ္ဒါ တည်းဟူသော ယိုဖိတ်မှုများက နှုတ်ခမ်းကိုသာမက မျက်ဝန်းများကိုပါ ကြည်လင်စွာ ပြုံးနိုင်အောင် ဆောင်ကြဉ်းလာချေပြီ မဟုတ်ပါလား။ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဟ လိုက်ပြီး ဒူး ထောင်လိုက်၏။ နွေးအိအိ စိုစိစိနှင့် ရမ္မက် ပျားရည်တို့ စိုလူးနေသည့် ယောနိလေးကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် အသာ ဖြဲဟ လိုက်သည်။ ဟူးးး.. ပြူးကျယ် ဝိုင်းစက် နေသော နန္ဒ သူကြွယ်၏ မျက်ဝန်းတို့က ပြဲဟဟ ပန်းကလေးမှ မခွာ။ သီရိမာ နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်လိုက်၏။ မျက်တောင်လေးများ မှေးစဉ်း ပြီး တစ်စုံတစ်ရာကို မှန်းဆ တမ်းတ လိုက်သည်။ သူကြွယ်မင်း၏ ညိုမောင်းထွားထွား လိင်တံကြီး.. ခု နေ ငါ့ ယောနိလေးကို သူ့ လိင်တံ ထွားထွားကြီးနဲ့ ဟောသလို ဟောသလို မွှေ ထိုးလိုက်လျှင် ဖြင့်.. အို.. မောင်မောင်ရယ်.. ခုနေ.. ခုနေများလေ..
စိတ်မှန်း နှင့် တောင့်တ ခံစားလိုက်သည့် အာရုံက ကာမ သွေးတို့ကို ဆူ လာစေသည်။ ဆူပွက်သော သွေးတို့ ငွေ့ ရည် ဖွဲ့လာ၏။ ဖြဲဟ ထားသော ယောနိလေးတွင် ရမ္မက်၏ ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တို့ စီးကျ လာပြီ။ သီရိမာ အသက်ကလေး အောင့်ပြီး ယောနိတွင်း ကြွက်သားစုတို့ကို ရှုံ့ သွင်းလိုက်၏။ စို အိုင် လာသည့် ဝတ်ရည်တို့ ညှစ်ချသလို ပြိုဆင်းလာသည်။ သီရိမာ မရပ်မနား လုံ့လ ပြုသည်။ ပန်းသွေးရောင် ပွင့်ချပ် နှစ်ဘက်က ညှစ်အားကြောင့် ပွင့်အာ လာလိုက် ရှုံ့ ဝင်သွားလိုက်၊ စို လဲ့လဲ့ အရည်ကြည် တို့ကလည်း ယောနိလေးမှသည့် ညိုတိုတို စအို၀ လေးတိုင်အောင် စီးသည် ဆိုယုံမျှ စီးကျ လျှက်..။
“အလိုလေး.. အလို လေးလေး.. သီရိမာ ရယ်.. ကျုပ်.. ကျုပ်လေ..”
တုန်ရီစွာ ပြောရင်း မိမိ ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးကာ နေရာယူလာသည့် နန္ဒ သူကြွယ်။ စီစဉ်မကျသော အသက်ရှုသံများနှင့် လှုပ်ခတ်နေသည့် နှုတ်ခမ်းများက သီရိမာ၏ နှင်းဆီရောင် နှုတ်လွှာ နှစ်ချပ်ဆီ ဦးတည်လာသည်။ ကျရောက်လတ္တံ့သော အနမ်းတို့ကို လက်ချောင်းလေးများနှင့် အသာ စီးကာ လိုက်၏။ နန္ဒ သူကြွယ် တစ်ယောက် အားမရဟန်နှင့် မျက်မှောင် ကျုံ့ သွားသည်။
“အွန်..”
“မျက်နှာတော် မညိုပါနဲ့ မောင်မောင်.. အကျွန်က အတွေ့ထူး တစ်ခု ဆက်သလိုလို့ပါ..”
“ဟင်.. ဘယ်လို ဘယ်လို..”
“ခစ်ခစ်.. မောင်မောင် သူဌေးမင်းကြီး ခံစားဖူးဟန်မတူတဲ့ အတွေ့ထူးလေ.. အကျွန် ဆက်သပါရစေ လို့..”
“မယ်မင်း ကျုပ်ကို ရူးအောင် ပြုပြန်ဦးတော့မယ်လား သီရိမာ..”
“…………”
မျက်နှာငွေလ ဝင်းပပ ယူသော ပမာစကားလိုပင်။ ပီဘိ ဝင်းပသွားသော သူ့ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း သီရိမာ ပြုံးမိသည်။ ရင်ထဲမှလည်း ချိုမြကြည်လဲ့သော ပီယဝါစာတို့ ကိုယ်တည်း ရေရွတ်နေမိ၏။
မှန်ပေတယ် မောင်မောင်.. အကျွန် မောင်မောင့်ကို ရူးစေလိုတယ်.. ယစ်မူးစေလိုတယ်.. ဒီစေတနာ နောက်မှာ အကျွန့် အတွက်လည်း တစ်စုံတစ်ခုသော မျှော်လင့်ချက် ကပ် ပါနေသလိုပဲ.. သို့တစေ ဒါ ဘာ ဆိုတာ အကျွန် ကိုယ်တိုင်လည်း မသိဘူး.. မသိတာထက် မစူးစမ်း လိုတာပါ.. သေချာတာတော့ မောင်မောင့် ထံမှ အကျွန် မျှော်လင့်နေတာ ရမ္မက် မဟုတ်တန်သလိုဘဲ.. ရမ္မက် ဆိုတာ အကျွန့်လို တိုင်းပြည့်ကညာ တစ်ယောက်အတွက် အရိုးရှင်းဆုံး အရာ လေ.. ယခု အကျွန် အလိုရှိနေတာက မောင်မောင် ပျော် ဘို့.. မောင်မောင် ကြည်နူး ဝမ်းမြောက်ဘို့.. အကျွန့် ဆက်သမှုတွေကို မောင်မောင် အားရ ကျေနပ်ဘို့.. တန်စိုး ကြောင့်လား.. ဟင့်အင်း.. မဟုတ်ကြောင်းပါ.. တန်စိုး ကြေးငွေကို အာရုံ ထားရအောင် အကျွန့် ရှိရင်း ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက မောင်မောင့် ထက်မှ မနိမ့်ပဲလေ.. အကျွန် အလိုရှိတာက.. အို.. ဘယ့် နှယ် အတွေး နယ် ချဲ့နေမိပါလိမ့် နော်.. အချိန်တွေ ဖင့်လိုက်ပါဘိတော့..
မိမိကိုယ်ပေါ်မှ သူ့ ခန္ဓာကြီးကို အသာ တွန်းထုတ်ရင်း ထ ထိုင်လိုက်သည်။ ပေါင်ရင်း အထက် ခါးတစ်ဝက်ကို ကတ္တီပါ ခြုံစောင်ဖြင့် ကပိုကယို ရစ်သိုင်း ထားလိုက်၏။ ငိုလက်စ ကလေးငယ်လို မစိုမခြောက် မျက်ရည်များနှင့် ယောနိ ကလေးကတော့ ကတ္တီပါခြုံစောင်အာက်တွင် ပကတိ ဆိတ်ငြိမ် သွားရရှာပြီ။ မိမိကို နားမလည်ဟန်နှင့် ငေးနေသည့် နန္ဒသူကြွယ် ခမျာ မျက်လုံး အပြုးသား။ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါကိုလိုက်ပြီး ရုတ်သိမ်းလို့ ရနိုင်တဲ့ ရမ္မက် ဆိုတာ အကျွန်တို့လို မိန်းမသားများထံမှာသာ ရှိတတ်တဲ့ သဘာဝပါ မောင်မောင်ရယ်.. ရင်ထဲမှ ပြောရင်း ဘာသာ ပြုံးမိပြန်၏။ ဒူးနှစ်ဘက် ကျုံ့ကျုံ့လေး တုန့် ကာ ဗလာကျင်းနေသော ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ဆန့်ဆန့် ထိုင်လိုက်သည်။ အရုဏ်ဦး၏ ဝါလွင်လွင် အလင်းဖျော့ အောက်တွင် ရွှေရောင်လို ဝင်းဝါသော နတ်သမီး တစ်ပါး။ သီရိမာ၏ မျက်ဝန်းများက မိမိ အလှအပနှင့် ကာမ အပေါ် ပဲ့ကိုင်နိုင်စွမ်းကို ယုံကြည်လွန်းသူ ပီပီ စူးရှတောက်ပနေ၏။
ဖြီးသင်ခြင်း မပြုရသေးသည့် ပိတုန်းရောင် ကေသာတို့ကို စု ကိုင်လိုက်သည်။ ပညာရှင် ကညာ တစ်ဦး၏ လှုပ်ရှားမှု အလုံးက ရင်သပ် ရှုမောဖွယ်။ နန္ဒသူကြွယ်၏ မျက်ဝန်းတို့မှာ ရှင်းရှင်း ပွင့်နေသည့် ရင်စိုင်တို့ကို တလှည့်၊ ကတ္တီပါခြုံစောင်ဖြင့် သိမ်းထုပ်လိုက်သဖြင့် မမြင်ရတော့သည့် ရတနာလေးကို မှန်းရင်း တလှည့်။ “ဒူး ထောက်လျက် ထိုင်တော်မူပါ မောင်မောင်..” ခေါင်းဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ရင်း ဒူးနှစ်ဘက်ထောက်ပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ သီရိမာ တစ်ယောက် မိမိ မျက်နှာ တူရူသို့ ခေါင်းတယမ်းယမ်းဖြင့် ရောက်လာသည့် တန်ဆာညိုထွားထွားကြီးကို ချစ်စနိုး ကြည့်ရင်း တစ်ချက် နမ်းလိုက်၏။ “သီ ရိ မာ..” အသံနည်းတူ တုန်ရီနေသည့် လက် အစုံက မိမိ ပုခုံပေါ် ရောက်လာသည်။ တောင်းဆိုဟန် မျက်ဝန်းများက အစာ မွတ်သိပ်နေသည့် ကလေးငယ်တစ်ဦး မိမိရှေ့မှ ခဲဖွယ်ကို သုံးဆောင်ပါရစေတော့ဟု ပြောနေသယောင်ပင်။ သီရိမာလည်း လက်တစ်ဘက်က ဆံစုကို လိမ်ကျစ်လျက် ကိုင်ထားရင်းကပင် ကျန်လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ပုခုံးထက်ရှိ သူ့လက်တို့ကို ဖယ်စေလိုက်၏။ ကြင်နာသော အကြည့်တို့ဖြင့် စကား စ လိုက်သည်။
“သည် တစ်ကြိမ်.. ဆက်သမှာက ဟောသည့် ဆံနွယ်တွေရဲ့ အတွေ့လေ မောင်မောင်..”
“ဘယ်လို ဘယ်လို..”
“ခစ်ခစ်..”
“အယ်ဗျာ.. ရယ်နိုင်အားသေးလား မိန်းကလေးရယ်.. ကျုပ် နေ မရတော့ဘူး ဗျ..”
“သည်လိုလေ မောင်မောင်ရယ်.. ဟောသည့် လူညိုထွားကြီးကို အကျွန့် ဆံနွယ်တွေ ကြားမှာ ပျော်မွေ့စေမှာ.. လာ.. သည်နေရာကို.. ဟော သည့်လို..”
သီရိမာ ညင်သာစွာ ပြောရင်း သူ့ အား ကျောခိုင်းကာ တန်ဆာကြီးကို နေရာ ချ လိုက်သည်။ စိုစိုနွေးနွေး ကျားတန်ဆာကြီးက မိမိ နားထင်ရင်းနှင့် တည့်တည့်။ စုစည်းထားသည့် ဆံနွယ်တို့ကို အသာ ပင့်ကိုင်ပြီး တန်ဆာ ညိုညို စိုစိုကြီးကို နားထင် ဆံစပ်အောက်သို့ လျှိုသွင်း စေလိုက်သည်။ “အိုးး.. အလိုလေး..” နန္ဒ သူကြွယ် နှုတ်မှ အံ့အားသင့် အာမေဍိတ်သံ ထွက်လာသလို နားရွက်အောက် နားထင်ရင်းဆီ အလျားလိုက် ကပ်လာသည့် ကျားတန်ဆာကြီးမှာလည်း ဖျဉ်းကနဲ သွေးတိုး သွားမှန်း သီရိမာ သိလိုက်သည်။ “အူးး.. ဟူးဟူး.. ဘယ့်နှယ် ဘယ့်နှယ်.. သီရိမာရယ်..” ဆံစတို့ကို စုကိုင်ထားသည့် သီရိမာ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှုတ်မှ သူရူးတစ်ယောက်လို တွတ်တွတ် ရေရွတ်နေသည်။ တန်ဆာကြီး၏ ပူလောင်ပြင်းပြ နေမှုက နားထင်ရင်းဆီ သွေးတထိတ်ထိတ်တိုးရင်း အချက်ပြနေတော့၏။
ဆံစု အစည်းလိုက်ကို ကျိုးသဖွယ် ကျစ်လိမ်ရင်း တန်ဆာကြီးအား တစ်ရစ်ချင်း ပတ်လိုက်သည်။ ထိပ် အဖူးကတော့ နားထင်သား နုနုလေးဆီ ခပ်စောင်းစောင်း ကပ်ရင်း ထောက်လျက်။ “သီ ရိ မာ.. ကျုပ်.. အိုး.. အလိုးးး..” နန္ဒသူကြွယ်၏ စကားသံတို့ ခရီး ထောက်လေပြီ။ ချောမွတ် နူးညံ့လှသော ဆံစုဖြင့် တင်းကြပ်နေအောင် ရစ်ပတ်ခံထားရသော တန်ဆာကြီး ကျဉ်လွန်းမက ကျဉ်လာရသည်။ သီရိမာက ဆံစု၏ အတင်းအလျှော့ကို ချိန်ညှိရင်း ခေါင်းလေး လှုပ်ကာလှုပ်ကာဖြင့်။ ထူးလှသော အတွေ့က မထိတထိသာမို့ နန္ဒ သူကြွယ် တစ်ယောက် အားမရနိုင်တော့။ သီရိမာ၏ ခေါင်းကို ခပ်တင်းတင်း အုပ်ကိုင် ပြီး ဆံနွယ်တို့ အကြားကို မိမိ တန်ဆာဖြင့် ဆွဲဆောင့်ထိုးဘို့ အားထုတ်လိုက်မိတော့သည်။ နန္ဒ သူကြွယ်၏ သတိလက်လွတ် အပြုအမူကို သတိထားမိလိုက်သော သီရိမာက တန်ဆာကြီးအား ရစ်ပတ်ထားသည့် ဆံစုကို တင်းတင်း ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို ဖျော့ချပေးလိုက်၏။ ကိုယ်တိုင် လှုပ်ရှားရန် အလိုရှိလာပြီဖြစ်သော သူ့အား အဆုံးမဲ့ သာယာ စေလိုသည်။ လက်လေးတစ်ဘက် မြှောက်ကာ သူကြွယ်မင်း၏ ခါးကို နောက်ပြန် ထိန်းဖက် ပေးထားလိုက်၏။
“အင်းး.. အင်းးး.. သီ.. ရိ.. သီရိမာ.. သီရိမာ..”
“………”
“ကျုပ်.. ကျုပ် ထဲက အရည်တွေ..”
“မရပ်နဲ့ မောင်မောင်.. အဆုံးထိ ခံစားပါ..”
“အင်းးး.. ကျုပ
Comments
Post a Comment